Αν και απέχω από τα μέσα μαζικής δικτύωσης, αυτά δεν σ αφήνουν να «αγιάσεις». Φροντίζουν γι αυτό διάφορα site που κάθε λίγο και λιγάκι ανεβάζουν ό,τι πιο εμετικό αναρτάται σ αυτά. Αλλά πλέον και στην πραγματική ζωή δεν μπορεί κανείς να τα αποφύγει. Ημουν στα Ανω Πατήσια, σε ένα παλιό κωνσταντινουπολίτικης παράδοσης καφεζαχαροπλαστείο και δίπλα μου κάθονταν δυο κυρίες μεσόκοπες, που αν δεν άκουγες τι έλεγαν θα νόμιζες ότι έχεις να κάνεις με δυο κλασικές εκπροσώπους του αρχοντικού μεσοαστισμού. Κι όμως, όλη την ώρα ασχολούνταν με το να ποστάρουν πάνω στο γνωστό υβριστικό σύνθημα κατά του Πρωθυπουργού στο όνομα της συριζέικης (;) ταυτότητάς τους.
Οχι δεν είμαι απ αυτούς που ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με ό,τι γράφει και λέει όποιος τον υποστηρίζει ή λέει ότι τον υποστηρίζει. Δεν θεωρώ αναγκαίο να ασχοληθώ με τα λεγόμενα μιας κυρίας πέρυσι από τη Λέσβο που μετρούσε τους νεκρούς της πανδημίας και όταν θα έφταναν τους 102, απειλούσε ότι θα λογαριαστεί με την κυβέρνηση, ούτε θεωρώ τις ανοησίες μιας ηθοποιού άξιες πολιτικής αντιπαράθεσης. Το ζήτημα όμως είναι το κλίμα μίσους και εχθροπάθειας που (ξανα)αναπτύσσεται.
Το κακό δεν άρχισε το 2010. Είχε αρχίσει από τη δεκαετία του 1990 με τον αυριανισμό. Ηταν 24 Δεκεμβρίου 1991 που έγραφα στην τότε «Αυγή» ένα άρθρο με τίτλο «Εχει αυτόνομο μέλλον ο αυριανισμός;». Το άρθρο πλαισίωνε μια φωτό με πρωτοσέλιδα της «Αυριανής» όπως «η προδοσία του ΚΚΕ και τα "τσανάκια" του Φλωράκη», «έχουν πάρει τον Κύρκο στο μεζέ. Του προσφέρουν αγγούρια στις λαϊκές» και άλλα ανάλογης αισθητικής. Εκεί αναρωτιόμουν, αν με τη διαφαινόμενη από τότε «στροφή» του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμη προς πιο «αστικές» και εκσυγχρονιστικές κατευθύνσεις αντιπολίτευση, θα μπορούσαν τα στρώματα που έβρισκαν κάλυψη στον αυριανισμό, να αποτελέσουν τη μαγιά για την ίδρυση ακροδεξιών σχηματισμών. Το 2010 απέδειξε πως μπορούσαν. Τότε ένας απειλούμενος από τον εκσυγχρονισμό κόσμος και σήμερα ένας κόσμος φοβούμενος τον εξορθολογισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης, αυτά τα «αιωρούμενα» κοινωνικά στρώματα (στήριγμα πάντοτε του φασισμού) που δεν έχουν σταθερή οικονομική και πολιτική βάση βλέπουν να απειλείται η θέση τους. Και αντιστέκονται υβρίζοντας και χυδαιολογώντας. Γίνονται έτσι τμήμα του δημόσιου λόγου και αυτό είναι επικίνδυνο. Μόνο που σήμερα αυριανίζουν στο όνομα της Αριστεράς.
Και εδώ έρχεται η έκκληση στους δυο Νίκους του ΣΥΡΙΖΑ, που τότε πρωτοστατούσαν στη μάχη της «Αυγής» κατά του αυριανισμού. Δύο άνθρωποι με «αστικό» ήθος αλλά και με καλλιέργεια και παιδεία, παρ όλο που τους τα αμφισβητεί η άλλη πλευρά του μίσους και παρ όλο που μερικές φορές δείχνουν σήμερα να τα χάνουν, πρέπει να πρωτοστατήσουν εκ νέου στη μάχη κατ αυτού του νεοαυριανισμού. Οχι για να σώσουν την τιμή μιας Αριστεράς που τότε μόνη μαζί με τον Χατζιδάκι αγωνιζόταν κατά του «τέρατος», αλλά και για να δείξουν πως τέτοιο μίσος δεν χωρά σε καμιά εκδοχή της πληθυντικής Αριστεράς.
Πηγή: www.tanea.gr