«Δεν υπάρχει «τοίχος» στη διαπραγμάτευση (εννοεί τη διαπραγμάτευση για το χρέος) Η πρόταση που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο τραπέζι έχει προφανή οφέλη για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και η διαπραγμάτευσή μας θα εδράζεται στην έννοια του αμοιβαίου συμφέροντος. Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες και εκτιμώ ότι το ίδιο θα κάνουν και οι εταίροι. Εμείς έχουμε δεσμευτεί να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα της ΔΕΘ, το οποίο δεν συναρτάται με τη διαπραγμάτευση».
Απόσπασμα από δήλωση του Κου Σταθάκη στη Real News. 20/12/2014
- Τα δεδομένα
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαγγείλει ένα πρόγραμμα που μέρος του είναι και οι υποσχέσεις για μοίρασμα χρημάτων στο Δημόσιο, το οποίο μάλιστα αποκαλεί διόρθωση αδικιών (που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις).
Η απάτη βρίσκεται στην απόκρυψη του ερωτήματος «έναντι τίνων αδικήθηκε το Δημόσιο»; Mήπως έναντι της κατακρήμνισης μισθών, της ανεργίας και της εργασιακής ανασφάλειας του ιδιωτικού τομέα, ή μήπως έναντι των επιχειρηματικών κερδών που συρρικνώθηκαν και των επιχειρήσεων που έκλεισαν ; Προφανώς όχι. Εδώ βρίσκεται λοιπόν ο πυρήνας της αντιευρωπαϊκής λογικής που επικρατεί σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ αφού για το αδικημένο Δημόσιο πρέπει κάποιος να έχει ευνοηθεί και αφού αυτός δεν βρίσκεται εντός χώρας επινοείται κάποιος εκτός, δηλαδή η Μέρκελ, ο Τόμσεν, οι λάθος πολλαπλασιαστές, οι τοκογλύφοι και δε συμμαζεύεται.
Αν κάποιος έχει την υπομονή και την περιέργεια να διαβάσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ http://www.syriza.gr/page/keimena-diaboyleyshs.html θα διαπιστώσει ότι σε κάθε θεματική του ενότητα επιχειρείται μία περιγραφή της πραγματικότητας (όπως τέλος πάντων την αντιλαμβάνονται) και ακολουθούν προτάσεις που υποτίθεται ότι θα την βελτιώσουν ή θα την αλλάξουν.
Κοινός τόπος και προϋπόθεση σε κάθε ενότητά του είναι ένα κράτος που συγκεντρώνει πάνω του όλες σχεδόν τις αρμοδιότητες, επιλογές, αποφάσεις και δράσεις σε κάθε τομέα, από τον αθλητισμό μέχρι τα κοινωνικά δίκτυα και από τη βιομηχανική πολιτική μέχρι την παιδεία.
Πρόκειται για αληθινό μνημείο ενός ξεπερασμένου ακόμα και ιδεολογικά κρατισμού, πασπαλισμένο με μία λογοδιαρροϊκή αριστερή βουλησιαρχία και έναν θεολογικό νεοκομμουνιστικό πολυξερισμό, ένα σαθρό γραφειοκρατικό κατασκεύασμα επειδή ακριβώς συγκροτείται και στηρίζεται σε ιδεολογικά θεμέλια και όχι σε στέρεα πολιτική ενσωμάτωσης στο κοινωνικό, παραγωγικό και πολιτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η συγκρουσιακή διάσταση με αυτήν, ενυπάρχει στον πυρήνα της πολιτικής οντότητας του ΣΥΡΙΖΑ και όχι απλά σε συγκυριακές πολιτικές του επιλογές. Εδραιώνεται τόσο στην αδρανή επιβίωση/αναβίωση νεοκομμουνιστικών αυταπατών, όσο και στον πολιτισμικό αντιφιλελεύθερο συντηρητισμό, κοινό σε αριστερά και δεξιά στη χώρα μας (δες και http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=249&page=2&textID=35209
Αυτά επιβεβαιώνει για τον προσεκτικό παρατηρητή η παραπάνω δήλωση του Κου Σταθάκη όπου τα δηλούμενα έχουν ελάχιστη σημασία σε σχέση με τα συμπαραδηλούμενα:
Το πρώτο πράγμα που μας λέει η δήλωση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει (και γι αυτό θεωρεί δεδομένο!) ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ θα θελήσουν ν’ αναδιαπραγματευτούν το ύψος του χρέους και τους όρους αποπληρωμής του. Και για μεν τους όρους έχουμε σοβαρές ενδείξεις ότι στην Ευρώπη υπάρχουν σκέψεις διευκολύνσεων π.χ. με μετατροπή των επιτοκίων των μνημονίων σε σταθερά από κυμαινόμενα, με επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής τόκων ή και δόσεων και ενδεχομένως άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις, με της προϋπόθεση όπως πολλές φορές ακούσαμε ότι η χώρα μας θα τηρήσει τις υποχρεώσεις που περιλαμβάνει το συμβόλαιο δανεισμού και κουρέματος που για λόγους ευκολίας ονομάστηκε μνημόνιο. Αλλά για το ύψος του χρέους έχουμε αλλεπάλληλες σε βάθος χρόνου δηλώσεις (συγκεκριμένα αμέσως μετά το PSΙ) ευρωπαίων πολιτικών και αξιωματούχων όπου κατηγορηματικά αποκλείουν κάθε διαπραγμάτευσή του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, αποφεύγουν τις αναφορές στους σημερινούς κατόχους του Ελληνικού χρέους που είναι πια οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, αντικαθιστώντας τις με ένα νεφέλωμα αορίστων δηλώσεων περί άτεγκτων νεοφιλελεύθερων δανειστών (ό,τι ακριβώς δηλαδή λένε για τις αγορές κεφαλαίων, το διεθνές τραπεζικό σύστημα και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο!)
Η απάτη είναι προφανής αφού τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια εκπροσωπώντας τους λαούς τους, δέχθηκαν να δανείσουν έναν ήδη χρεοκοπημένο οφειλέτη με επιτόκια γύρω στο1.5%, τη στιγμή που τα ιδιωτικά κεφάλαια ζητούσαν μέχρι και 15% ενώ και σήμερα ζητούν πάνω από 7%, αποτιμώντας έτσι τον κίνδυνο που στη γλώσσα τους ονομάζεται country risk. Αυτό το risk πήραν δανείζοντάς μας οι ευρωπαίοι πολίτες.
Τόσο απλά!
Να σημειωθεί μάλιστα ότι οι ίδιοι οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ (Die Linke) είναι σκληροί πολέμιοι της ιδέας ενός νέου κουρέματος του Ελληνικού κρατικού χρέους.
Το παρακάτω διάγραμμα που προφανώς γνώριζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δείχνει τόσο τη δημοσιονομική αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους και κατά συνέπεια τους κινδύνους που εν γνώσει τους ανέλαβαν οι δανειστές του, όσο και το πνεύμα αλληλεγγύης που επικράτησε απέναντι στον ελληνικό λαό (και όχι στα πολιτικά μας κόμματα) χωρίς το οποίο αντί για εξαγορά του κρατικού χρέους και PSI θα υπήρχε άτακτη χρεοκοπία, δηλαδή διάλυση των κρατικών υποδομών, άδεια ΑΤΜ, bank running (για να μην πούμε bank holidays), βουλγαροποίηση εισοδημάτων και έφοδοι στα σούπερ μάρκετ.
Δείχνει όμως με αδιάψευστο τρόπο και κάτι άλλο. Ότι ο «αρχιερέας της διαπλοκής» Σημίτης παρέδωσε το εξωτερικό χρέος στα χαμηλότερα για τη μεταπολίτευση επίπεδα και ο πατριώτης Καραμανλής κατάφερε να το εκτοξεύσει στη χρεοκοπία με όλους τους καταστροφικούς ΑλογοσκουφοΠαυλοπουλισμούς του.
Τόσο απλά!
Μηδενική αξία έχει λοιπόν η δήλωση Σταθάκη ότι «… ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες και εκτιμώ ότι το ίδιο θα κάνουν και οι εταίροι». αφού ήδη είναι μονομερής η απόφασή του για νέο κούρεμα του χρέους, την οποία προφανώς θα προσπαθήσει να κάνει πράξη αν αναλάβει κυβερνητική ευθύνη.
Η πολιτικά ύποπτη διγλωσσία υπάρχει στο υπογραμμισμένο τμήμα της πρότασης αφού προφανώς αφήνει να εννοηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα θεωρήσει μεμονωμένη ενέργεια των Ευρωπαίων την άρνησή τους να κουρέψουν εκ νέου το κρατικό χρέος.
Και η δήλωση κλείνει με το γνωστό ταρατατζούμ παροχών: « Εμείς έχουμε δεσμευτεί να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα της ΔΕΘ, το οποίο δεν συναρτάται με τη διαπραγμάτευση».
Υπάρχει έστω ένας πολίτης με τα μυαλά στο κεφάλι του που δεν καταλαβαίνει ότι η εφαρμογή του προγράμματος της ΔΕΘ σημαίνει άμεσα νέο δημοσιονομικό εκτροχιασμό του κράτους;
Και υπάρχει έστω ένας Έλληνας πολίτης αν εξαιρέσουμε ψεκασμένους και ναζιστές που δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και η απόπειρα εφαρμογής του θα βρει την πλήρη και πλήρως διακαιολογημένη άρνηση σύσσωμης της Ευρώπης; Πως είναι δυνατόν να λες στον δανειστή σου θέλω να μου χαρίσεις άλλο ένα μέρος του χρέους μου γιατί θέλω να εξακολουθήσω να κάνω ό,τι με οδήγησε στη χρεοκοπία από την οποία με έσωσες με το δάνειο που μου έδωσες!
Με τη δήλωση Σταθάκη είναι φανερή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να θεμελιώσει από τώρα τις «αφορμές» που θα τον απελευθερώνουν από την υποχρέωσή του να μην προβεί σε μεμονωμένες ενέργειες. Ακόμα και κόντρα στη λογική.
Η σημερινή συγκυρία.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση. Οι βασικές επιλογές της μελλοντικής κυβέρνησης λόγω κυρίως της ελεγχόμενης και όχι άτακτης κρατικής χρεοκοπίας δεν είναι πολλές, είναι δικές της και πρέπει να τις αντικρύσει με ορθοφροσύνη. Δες και http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=38074
Σε λίγες ημέρες θα εκλεγεί ή δεν θα εκλεγεί ΠτΔ.
Έτσι κι αλλιώς θα είναι ζητούμενη μία πολιτική που θα μπορεί να υπερασπισθεί την Ευρωπαϊκή πορεία μας, υλοποιώντας τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειαζόμαστε, όχι επειδή κάποιοι μας τις επιβάλλουν αλλά επειδή χωρίς αυτές διακυβεύεται το ευρωπαϊκό μας μέλλον.
Τόσο απλά!
Αν εκλεγεί ΠτΔ οι εθνικές εκλογές θα γίνουν το αργότερο στα μέσα του 2016.
Αν δεν εκλεγεί (που είναι και το πιθανότερο) οι εκλογές θα γίνουν τον Φεβρουάριο του 2015.
Όπως και να ‘χει τον Φεβρουάριο του ’15 λήγει η δίμηνη παράταση του καθεστώτος επιτήρησης από την Τρόικα και αρχίζει(;) η ένταξή μας στην προληπτική γραμμή πίστωσης.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχουν ελάχιστο χρόνο (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) για να πείσουν τα ιδιωτικά κεφάλαια (τον πραγματικά υπαρκτό τρόπο να επιβιώσουμε στον πραγματικά υπαρκτό κόσμο) ότι:
α. Μπορούν να δανείζουν το κράτος μας με ένα βιώσιμο επιτόκιο και
β. Αξίζει να επενδύσουν στις ευκαιρίες που τα ίδια εκτιμούν ότι υπάρχουν
Και εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος και οι μεγάλοι κίνδυνοι:
Ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι η αξονική τομογραφία της παραγωγικής βάσης, του συστήματος διακυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης είναι διαβασμένη από όλους τους ιδιωτικούς και δημόσιους διεθνείς παράγοντες.
Πολιτικούς και Οικονομικούς.
Αν η κυβέρνησή μας δεν καταφέρει να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές που οι αγορές θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ για να μας δανείσουν και να επενδύσουν, σύντομα θα γνωρίσουμε απότομη χειροτέρευση της κατάστασης, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στις σχέσεις μας με εταίρους και γείτονες. Δες και http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=38055
Ο κίνδυνος να μην αλλάξουμε υπάρχει επειδή σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση υπερισχύουν σήμερα δυνάμεις συντηρητικές που βολεύονται να κάνουν αυτό που ξέρουν και όχι αυτό που πρέπει. Που βολεύονται δηλαδή να κλείνουν το μάτι σε σκληρές συντεχνίες του Δημοσίου, σε μιντιακές παραεξουσίες που εκφράζουν συμφέροντα παρασιτικού η και προνομιακού (νόμιμου και παράνομου) πλουτισμού και σε προσοδούχα επαγγέλματα που «παντεσπανίζονται» από τον απίστευτης έκτασης για δυτική χώρα αναχρονισμό των φόρων υπέρ τρίτων, συναποτελώντας ένα στεγανό σύστημα διαρκούς λαφυραγώγησης των κρατικών εσόδων.
Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να ανατρέψουν αυτό το καταστροφικό κατεστημένο;
Η απάντηση είναι αναμφίβολα θετική.
Μακάρι όμως να ήταν θετική και η απάντηση στο ερώτημα αν μπορούν να το κάνουν.
- Τι μπορεί να γίνει;
Κατ’ αρχή να ξεκαθαρίσουμε πως ό,τι κι αν γίνει ή θα προκύψει από συνειδητές πλειοψηφίες που θα δημιουργήσουν πολιτικούς και κυβερνητικούς συσχετισμούς υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών, ή θα αφεθούμε στο έρεβος μιας διολίσθησης προς τα χειρότερα που θα είναι πολύ σκληρά για του πιο αδύναμους οικονομικά, μορφωτικά, πολιτιστικά.
Να ξεκαθαρίσουμε επίσης ότι άνθρωποι, προσπάθειες και ιδέες εκσυγχρονισμού υπάρχουν σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα εκτός από το κόμμα των ΑΝΕΛ, ένα ακροδεξιό τυχάρπαστο μόρφωμα με ακραίο εμφυλιοπολεμικό πατριδοκάπηλο λόγο.
Η δηλωμένη συμμαχική προτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό το κόμμα δείχνει ότι εντός του κυριαρχούν σήμερα ολοκληρωτικές αντιλήψεις που συναντώνται με την ακροδεξιά ρητορεία στα πεδία του σύγχρονου εθνολαϊκισμού, της κατοχής της απόλυτης αλήθειας και της ιδεοληψίας απόλυτης υπεροχής είτε του έθνους είτε της εργατικής τάξης.
Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι η Νέα Δημοκρατία, παρά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της έχει ακόμα πολλά λαϊκίστικα και ακροδεξιά βαρίδια που εμποδίζουν τη μετεξέλιξή της σε ένα σύγχρονο συντηρητικό δυτικοευρωπαϊκό κόμμα.
Ο σημαντικότερος παράγοντας που μπορεί να δράσει καταλυτικά στον εκσυγχρονισμό της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι άλλος από τα κόμματα που δείχνουν αποφασισμένα να αγωνιστούν για τον εκσυγχρονισμό του κυβερνητικού μας συστήματος, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν σε όλο το φάσμα των άλλων διαρθρωτικών αλλαγών που χρειάζεται η χώρα μας.
Είναι όμως πρακτικά αδύνατον να επιδράσουν στα δύο μεγάλα κόμματα με τη σημερινή τους εικόνα της πολυδιάσπασης, των αρχηγισμών των μικρομεγαλισμών και των θεωρητικών διαφωνιών.
Απ’ αυτήν την άποψη δεν βοηθά π.χ. η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να αποστασιοποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ/ΔΗΠΑΡ στην κοινή τους προσπάθεια να περιλάβουν νέες δυνάμεις στην τελευταία απόπειρα εκλογικής επανασύνδεσής τους με τον εκσυγχρονιστικό/δημοκρατικό χώρο.
Το αντίθετο βέβαια ισχύει για τους «Μεταρρυθμιστές» που η αποχώρησή τους από τη ΔΗΜΑΡ βοήθησε να απεγκλωβιστούν εκσυγχρονιστικές δυνάμεις από το προσωπικό κομματικό εργαλείο του Κου Κουβέλη στην υπηρεσία της (εν τέλει) τυχοδιωκτικής πολιτικής του καριέρας.
«Το Ποτάμι» έχοντας ένα πολύ καλό εκσυγχρονιστικό επιτελείο και τολμώντας να πει αλήθειες οι οποίες ξεβολεύουν πολλούς σιτιζόμενους από το στεγανό κορπορατίστικο σύστημα διαπλοκής, έχει δύσκολο δρόμο, αφού προβάλλει ως δύναμη αμφισβήτησης της εγκατεστημένης εξουσίας τους.
Υπάρχει φυσικά και πάνω απ’ όλα αυτά ένα «τεχνικό πρόβλημα» που λέγεται εκλογικός νόμος. Ένα γρανάζι που υποχρεωτικά θα πρέπει να μπει σε κίνηση για να γίνουν οι όποιες εκλογικές και ίσως πολιτικές ανακατατάξεις.
Με δεδομένο ότι πρώτο κόμμα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ας ελπίσουμε ότι οι έλληνες ψηφοφόροι δεν θα δώσουν τη δυνατότητα να σχηματισθεί κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ γιατί αυτό θα είναι η καταστροφή της χώρας.
Ο εκλογικός νόμος εξάλλου, με το μπόνους των 50 εδρών αποκλείει τον σχηματισμό κυβέρνησης χωρίς το πρώτο κόμμα.
Κατά συνέπεια δύο φαίνεται να είναι οι λύσεις της μελλοντικής κυβερνητικής εξίσωσης:
α. Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. που για τα κοινοβουλευτικά μας δεδομένα (και όχι μόνο) μάλλον αποκλείεται.
β. Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ/ΔΗΠΑΡ-ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ.
Εάν ο εκσυγχρονιστικός χώρος που καλύπτουν τα τρία κόμματα θέλει να έχει σοβαρή και διακριτή κυβερνητική συμμετοχή είναι υποχρεωμένος σε ελάχιστο χρόνο να βρει το έδαφος κοινής εκλογικής καθόδου και κοινής ατζέντας αναγκαίας και ικανής προγραμματικής συμφωνίας με την Κουμουνδούρου. Είναι αυτονόητο ότι η συμφωνία αυτή για να είναι δεσμευτική θα πρέπει να γίνει μπροστά στους πολίτες με όρους πλήρους διαφάνειας και πληροφόρησης.
Σε περίπτωση που αυτό δεν γίνει αυτά μεν τα κόμματα ή θα δορυφοροποιηθούν στον χαοτικό αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή θα αποχωρήσουν αναστενάζοντας (ίσως και με ανακούφιση) από το πολιτικό προσκήνιο, αναλαμβάνοντας για όσο πάει εύκολους και ανώδυνους ρόλους τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το ζήτημα είναι όμως ότι ένας ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυτοδυναμία (όπως σίγουρα θα είναι) αλλά και χωρίς σοβαρά πολιτικά πατήματα που θα βοηθήσουν στον εκσυγχρονισμό του, θα είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ παραδομένος στο νεοκομμουνιστικό «Αριστερό Ρεύμα».
Η αντιμνημονιακή ρητορική ναι μεν εξασφάλισε στον ΣΥΡΙΖΑ την εκτόξευση των εκλογικών του ποσοστών αλλά έχει φτάσει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) η ώρα να πληρώσει το τίμημα.
Χρέος κάθε δημοκράτη, κάθε σκεπτόμενου έλληνα πολίτη, κυρίως όμως των κομμάτων ΠΑΣΟΚ/ΔΗΠΑΡ-Το Ποτάμι-Μεταρρυθμιστές, κάθε πολιτικού χώρου που βλέπει με υπευθυνότητα το ρόλο του, είναι να μην επιτρέψει στις τυχοδιωκτικές δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσουν, μεταθέτοντας την πληρωμή αυτού του τιμήματος στις δικές μας πλάτες.
Στην περίπτωση αυτή τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια και για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο απλά!