Δεν μπορεί εύκολα να αμβισβητήσει κάποιος τη σημασία της συνάντησης και του κοινού ανακοινωθέντος Τραμπ-Κιμ. Μια άμεση απειλή για τον πλανήτη από δύο (επιεικώς) απρόβλεπτους ηγέτες που συναγωνιζόντουσαν για το μέγεθος του πυρηνικού τους κουμπιού, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις αμοιβαίες απειλές και να γίνουν «φίλοι».

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι απλά και μονοσήμαντα. Ο ανεκδιήγητος Τραμπ που, παρά τις προεξοφλημένες προβλέψεις των «αντισυστημικών» υποστηρικτών του ότι μετά την εκλογή του θα ακολουθήσει τις πάγιες πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι θα λειτουργήσουν οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος, ακολουθεί κατά γράμμα τις προεκλογικές του δεσμεύσεις δημιουργώντας ανεξέλεγκτες καταστάσεις στις διεθνείς σχέσεις και στην παγκόσμια οικονομία.

Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς ότι οι κεκτημένες μετά από μακροχρόνιες διαβουλεύσεις, σπουδαίες διεθνείς συμφωνίες για τους εξοπλισμούς, για το εμπόριο, για το κλίμα κλπ. περνούν σταδιακά από την ευθύνη των παγκόσμιων θεσμών στα χέρια μιας φουρνιάς αμφιλεγόμενων και απρόβλεπτων ηγετών χωρών που εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Σε τέτοιες κρίσιμες για τις παγκόσμιες εξελίξεις συνθήκες η Ευρώπη δεν έχει άλλο δρόμο από το ν’ αφυπνισθεί και να προχωρήσει αποφασιστικά στο δρόμο της πολιτικής, οικονομικής και αμυντικής της ενοποίησης.