Προψές, σε ένα πάρα πολύ σημαντικό και εμπνευσμένο σημείωμα της, η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, αναφέρθηκε στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, στο ρόλο τους και συνολικά στην κοινωνία, που μπορεί να δημιουργείται στο σχολειό, βάζοντας μαζί μαθητές, γονείς , δασκάλους.
Δεν ξέρω πόσο ήθελε, να το εμβαθύνει και η ίδια, αλλά, άνοιξε στην κυριολεξία, ένα θέμα, πολύ σημαντικό, που με βασανίζει καιρό τώρα…
Παρακολουθώντας, τις προσπάθειες της δασκάλας θυγατέρας μου, σε ένα μικρό σχολειό του Νομού Χανίων, μαθαίνω να σκέφτομαι διαφορετικά… Με τα επιχειρήματα τα δικά της, που μπορεί και να με ανατρέπουν, ολόκληρο το ομιχλώδες μετείκασμα του μυαλού μου…
Το αποδεχτήκαμε, νομίζω ευθαρσώς, ότι ηττηθήκαμε κατά κράτος και τιποτε από αυτά που ονειρευτήκαμε, δεν μπορέσαμε να τα διούμε, να υλοποιούνται…
Και δεν μιλάω για γελοιότητες και σοσιαλισμούς και ανθρώπινα πρόσωπα και μασκες… Μιλάμε για μια κοινωνία πολιτών, ενημερωμένων με διάθεση για συμμετοχή και προσφορά…
Βασικό στοιχείο επομένως, της όποιας ανάγκης έχει αρχίσει να εμφανίζεται, για τις γενιές του αύριο, είναι η παιδεία. Απ? τα ξόανα που κάθε κυβερνήτης, αποφασίζει να τοποθετήσει στο υπουργείο της παιδείας, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε.
Εκτός εάν κάποια στιγμή, μας έρθει κάποιος εμπνευσμένος άνθρωπος, όχι τίποτε ιδιαίτερο. Απλά να καταλαβαίνει τι σημαίνει δημοκρατία και σχολείο.
Ανάγκη παιδείας όμως, έχουν και οι γονείς. Οι οποίοι, μοιάζουν σαν να έχουν περάσει κάποια ταχύρρυθμα σεμινάρια κατάρτισης, απ? αυτά που οι πολιτικάντηδες, φόρτωναν την επαρχία, χαρτζιλικώνοντας τα παιδιά των ψηφοφόρων τους, για να έχουν μετά ξανά τους γονιούς, να τους εκλιπαρούν, όχι για να μάθουν κάποια δουλειά, τα παιδιά ή να μάθουν κάτι παραπάνω, από τις αηδίες των σεμιναρίων, αλλά, να τους βρίσκουν θέσεις και στα επόμενα σεμινάρια.
Και οι νέες γενιές των δασκάλων, βγαίνουν πολύ πιο ορεξάτες και δυναμικές, από τις προηγούμενες.
Αυτό, μάλλον φοβίζει, παρά ενθουσιάζει τους άρχοντες.
Δεν θα είχα ανάγκη μάλιστα τώρα, να αναφερθώ σε παραδείγματα από αλλού και από άλλες χώρες, αλλά και οι Φιλανδοί, ότι σπουδαίο κατόρθωσαν στο εκπαιδευτικό τους σύστημα, οι γονείς συνέπραξαν, με τόσα δασκάλους και τα παιδιά, με τρόπο απαράμιλλο.
Είναι και τα δικά μας παιδιά, και οι γονιοί και οι δάσκαλοι, το ίδιο ενδιαφέροντες, εάν τους προσέξουμε κατά πως πρέπει, και δε τους πετάξουμε στην γωνιά, κατά πως κάναμε για δεκαετίες, με τα εκπαιδευτικά συστήματα μας, και τις βλακώδεις εμμονές μας.
Και έτσι δημιουργήσαμε τις μεγάλες παρτίδες των ανθρώπων της ήσσονος προσπάθειας, που δυστυχούν σήμερα, παρά το ότι νιώθουν περίφημα, αγκαλιά με το καινούριο τους τάμπλετ.
Δάσκαλοι, μαθητές, γονείς και όλοι μαζί, εκπαιδεύονται στο απλούστερο και σημαντικότερο μάθημα, που θα είχαν ποτέ στη ζωή τους. Μαθαίνουν τι είναι η δημοκρατία, πως λειτουργεί η δημοκρατία. Στην πράξη όμως και όχι στα κούφια λόγια. Στην πράξη, και στο σπίτι, και στην οικογένεια, και στο σχολειό και παντού, και μαζί προχωράνε, αγκαλιάζοντας τις εμπειρίες, που μπορεί και τους προσφέρει η παιδεία, σε όλους ταυτοχρόνως, με τρόπο δημιουργικό.
Από μόνοι τους θα καταργήσουν σε λίγο και τα βιβλία, από μόνοι τους θα καταργήσουν τις τάξεις και τις αταξίες, που δεν καταφέραμε ποτέ να τις αντιληφτούμε, σαν δημιουργικά στοιχεία της μαθητικής ζωής.
Και αυτό θα το ξεκινήσουμε, από τα δημοτικά σχολειά της επαρχίας… Αυτό θα το ξεκινήσουμε από τα δημοτικά σχολειά των συνοικιών και σιγά- σιγά, και ένας-ένας. Κάθε σχολειό λειτουργεί σαν μια κοινότητα, με έναν τρόπο απαράμιλλο, που θέλει να του μοιάσει, η αντίστοιχη του διπλανού χωριού και πάει λέγοντας. Μην τα θεωρήσετε λόγια αιθεροβάμονος. Πιστέψτε με, έρχονται βήμα-βήμα, για έναν απλούστατο λόγο, γιατί τα έχει ανάγκη η κοινωνία.
Το σχολειό που θα βασίζεται στη εμπειρία για την απόκτηση γνώσης, στ? αλήθεια δεν είναι μακριά.
Κάποιοι παλιακοί, τελείως όμως, και εν αγνοία ευρισκόμενοι, νομίζουν ότι υπάρχουν ακόμη ομοσπονδίες γονέων που τις κυβερνάει το ΚΚΕ, και άλλα τέτοια περίφημα , χωρίς να έχουν μάθει ποτέ τους, ότι όλα αυτά, έχουν τόσο πολύ ξοφλήσει, που ούτε σκέφτεται κανένας τι σημαίνουν οι ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες, πυραμίδες και άλλες τέτοιες αηδίες, σε σχέση με τους συλλόγους των γονιών, που κάθε σχολειό έχει τον δικό του και κάθε σχολείο χωριστά μπορεί και λειτουργεί, σαν κοινωνία με την συνδρομή όλων. Των παραγόντων της μαθητικής κοινότητας , της μαθητικής κοινωνίας, που ψάχνει με αγωνία την εμπειρία και την γνώση, για τις γενιές που πράγματι, στον 21ο αιώνα, αλλά στο δεύτερο μισό του, θα μεγαλουργήσουν.