Δραπέτης έγινε ο νους

κι αλήτισσα η ψυχή

Μαρίνα Αντωνίου,Δραπέτης

Τώρα που σίγησαν τα κομματικά όπλα και οι ιδεολογικές σκιαμαχίες πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσει η Κοινωνία

Η ελληνική κοινωνία, ως σύνολο κι όχι ως κατακερματισμένα κομμάτια και θρύψαλα, οφείλει «να πάρει το νόμο στα χέρια της», ώστε ν’ αποφευχθούν οι όποιες αρνητικές παρενέργειες [νεορατσισμοί ή φυλοαποκλεισμοί]

Σ’αυτόν τον αφανή διάλογο «νόμου-κοινωνίας» θέλω να καταθέσω 5 σκέψεις

1.τί σχέση έχει αγάπη, ως βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα με τους θεσμούς του γάμου, του διαζυγίου, της συμβίωσης;

Δύο άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, μπορεί ν’ αγαπάνε ή να μην αγαπάνε αλλήλους ευρισκόμενοι εντός ή εκτός των θεσμών

2.τί μπορεί να σημαίνει «αντικανονικότητα σχέσεων» και πώς συνδέεται με την «κανονικότητα των νόμων»;

Η κοινωνία καθ-ορίζει  το πλαίσιο [και το νόημα] και η νομοθεσία τους κανόνες [και τα όρια]

3. ποιος πράγματι ισχυρίζεται ότι οι απαγορεύσεις δημιουργούν ένα νέφος απόλαυσης της «διαφορετικότητας» κι ότι η αθεατότητα γοητεύει τους αόρατους ανθρώπους;

Η [όποια] ισότητα χωρίς αξιοπρέπεια αυτοαναιρείται

4. πώς είναι δυνατό να συνδυάζουν ορισμένοι το λόγο μισαλλοδοξίας με πράξεις «δοξολογίας»;

Σε ζητήματα υψηλής δι-ανθρώπινης ευαισθησίας οι πολιτικές μάσκες και τα ιδεολογικά «προσωπεία» δεν έχουν θέση

5. γιατί μερικοί διατείνονται ότι οι άνθρωποι  αντιμάχονται τον Θεό ή στις παραδόσεις του λαού και του τόπου, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους;

Κάποια θέματα δεν υπάγονται υποχρεωτικά στον τομέα της Θεολογίας ή του Συντάγματος, αλλά άπτονται της ανθρώπινης ευτυχίας, όπως την νοούν και θέλουν να την βιώνουν οι πολίτες το 2024. Άλλωστε ,όπως έχει γραφτεί «η δυστυχία κρατικής προέλευσης είναι η χειρότερη» [Φ.Ρόθ, Το ζώο που ξεψυχά]

Την Πολιτεία κρίνει η Κοινωνία αυτή την ώρα [αν έκανε σωστή κι ολοκληρωμένη θέσμιση] κι όχι η Πολιτεία την Κοινωνία [αν ήταν απολύτως ώριμη για παρόμοια μεταρρύθμιση].

Αυτό ας γίνει σαφές σε άπαντες