Η είδηση έλεγε πως «έκαψαν το σπίτι του Σημίτη», πως «το σπίτι καταστράφηκε περίπου ολοσχερώς» και πως ανέλαβε την υπόθεση η αντιτρομοκρατική. Πριν από καιρό είχαν κάψει το γραφείο του, ξανά πίσω πάλι το γραφείο του, πιο πίσω ακόμη μια φορά το γραφείο του. Οι Κολλάτοι διαδήλωσαν στην οδό Αναγνωστοπούλου, αλλά και στην οδό Πάφου, όπου περνούσε τις δύσκολες ώρες της ζωής του, ο Νίκος Θέμελης. Γιατί αυτόν; Γιατί είναι στόχος αποκλειστικός, εύκολος και βολικός ο Σημίτης και δεν είναι κανένας άλλος πολιτικός αρχηγός;

Μη μου πείτε ότι ζητώ να στοχοποιηθούν και άλλοι – ξέρω καλά τη σκέψη ορισμένων αναγνωστών. Εγώ θέτω ένα λιτό ερώτημα: πώς συμβαίνει και όλοι, ενεργοί και πρώην, να ζουν καλά, ειρηνικά και ήσυχα τη ζωή τους – όπως πρέπει να ζουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι – και μόνον ο Σημίτης, οι συνεργάτες του, οι γείτονες και η οικογένειά του, εκ συμπτώσεων επιβιώνουν;

Στις αρρώστιες είναι αναπόφευκτο ο άρρωστος να βασανίζεται με το ερώτημα «γιατί εγώ;». Εν προκειμένω δεν τίθεται το ερώτημα – πρόκειται για μια σαφή πολιτική επιλογή, για μια ευθεία στοχοποίηση ενός προσώπου, που δημιούργησε ένα ρεύμα στην κοινωνία, για μια προσπάθεια κονιορτοποίησης ιδεών. Ο Σημίτης είναι η προσωποποίηση αυτού του ρεύματος και οι θιασώτες μιας ψυχολογικής μειονεξίας γίνονται επιθετικοί στην άφωνη αλλά έμπρακτη αντιπαράθεσή τους.

Και κάτι τελευταίο: ας ξεχάσουμε το πολιτικό αποτύπωμα του καθενός που βρέθηκε σε θέση ευθύνης σε τούτη τη χώρα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τον σεβασμό μας στους θεσμούς. Αν η συνείδησή μας σταθεί αδιάφορη σε τούτο το συμβάν, τότε ενσυνείδητα υφαίνουμε το δίχτυ της συνενοχής στη διάβρωση της δημοκρατίας. Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί γινόμαστε όλοι μαζί ένας χυλός.