Οχι, δεν έκανε κόμμα ο Αλέκος Παπαδόπουλος αλλά στηρίζει τη “Δημοκρατική Ευθύνη” σαν να είναι παιδί του – και είναι.
Αυτό απάντησα σε φίλους που με ρώτησαν όταν τους είπα για το ιδρυτικό συνέδριο της “Δημοκρατικής Ευθύνης”. Πρώτη φορά άκουγαν τα ονόματα Θωμάς Παπαλιάγκας (γραμματέας του κόμματος-πολιτικός επικεφαλής) και Βασίλης Παυλίδης (πρόεδρος). Κάπως θυμόντουσαν το μπες-βγες του ανεξάρητου βουλευτή Χάρη Θεοχάρη και δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν γιατί ο Αλέκος Παπαδόπουλος που στηρίζει αυτή την προσπάθεια δεν το παίρνει πάνω του ως ηγέτης. Η εξήγηση που έχει δώσει ο ίδιος είναι ότι την πρόοδο μπορούν να φέρουν μόνο νέα πρόσωπα που δεν υπήρξαν ούτε καν μάρτυρες του εγκλήματος.
Αυτό που περισσότερο ξάφνιασε τους φίλους με τους οποίους το συζήτησα είναι ότι η “Δημοκρατική Ευθύνη” έχει ένα ολοκληρωμένο και πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα με καθαρές θέσεις για όλα, από τα θεσμικά μέχρι τα οικονομικά, και σε κάποιες περιπτώσεις (ειδικά ως προς την μεταρρύθμιση του κράτους και το δημογραφικό) έχουν κατατεθεί καινοτόμες σκέψεις. Αλλά εκείνο στο οποίο δεν μπόρεσα να απαντήσω πειστικά είναι αν αυτό το πρόγραμμα είναι τόσο ουσιωδώς διαφορετικό από όσα έχουν συζητηθεί στις τόσες πρωτοβουλίες που έχουν αναπτυχθεί στον ενδιάμεσο χώρο ώστε να δικαιολογείται ο χωριστός δρόμος.
Είναι, άλλωστε, και η απορία που είχα εκφράσει σε μια πρόσφατη και έντονη συνομιλία μου με τον Αλέκο Παπαδόπουλο ο οποίος επιμένει ότι το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από το παλιό και ότι οι επαγγελματίες της παρελθούσας εξουσίας δεν πρέπει να διεκδικούν άλλη μια ευκαιρία καριέρας.
Ο ίδιος πιστεύει βαθιά στην προοπτική της “Δημοκρατικής Ευθύνης”, κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει, ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί μπροστά στο καινούργιο παιχνίδι όταν πάρει ένα θετικό μήνυμα για το νέο κόμμα, στενοχωριέται όταν βλέπει τις δυσκολίες και ελπίζει. Εχει επενδύσει ό,τι έχει και δεν έχει σ αυτή την υπόθεση, χωρίς ανταπόδοση και χωρίς προσδοκία προσωπικού οφέλους.
Μπορεί να σε εκνευρίσει με το πείσμα του, να σε θυμώσει με την απολυτότητά του, να σου φανεί εμμονικός ή ακραία ρομαντικός, αλλά ποτέ δεν θα σε κάνει να θεωρήσεις ότι ονειρεύεται υπουργείο, προσκλήσεις στα δείπνα της ελίτ, πολυτέλειες, συμμετοχή σε ίντριγκες μεγάλων συμφερόντων.
Η “Δημοκρατική Ευθύνη” κατάφερε να κάνει ένα ιδρυτικό συνέδριο, κάτι που αποτελεί πολιτικό γεγονός, χωρίς να έχει αόρατους ισχυρούς κηδεμόνες και χωρίς συνεννόηση με κάποιο οικονομικό σύστημα. Μπορεί στην πορεία του χρόνου, ωριμάζοντας, να ξανασκεφτούν το θέμα των συμμαχιών που τώρα αποκλείουν. Επί του παρόντος είναι ικανοποιημένοι επειδή ήδη πέτυχαν κάτι, να μαζέψουν κόσμο (720 άτομα την πρώτη μέρα του συνεδρίου) σε μια συζήτηση ποιότητας και υψηλής αισθητικής για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού κέντρου. Επιμένουν ότι δεν θα συνεργαστούν με άλλα σχήματα του χώρου γιατί «ποτέ στην ιστορία εκείνοι που αποδιάρθρωσαν μια κοινωνία ή ένα κράτος, δεν ήταν οι ίδιοι που την ξανα έχτισαν”. Το παράξενο είναι ότι αυτή την άποψη την εκφράζει εμφατικότερα απ όλους ο Αλέκος Παπαδόπουλος που έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στη δημόσια σφαίρα, έχοντας αφήσει θετικό ίχνος και ένα πολιτικό παράδειγμα εντιμότητας, διορατικότητας, αποτελεσματικότητας και μεταρρυθμιστικής συνέπειας. Ισως γι αυτό, επειδή ξέρει τόσο πολλά για το πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία, είναι τόσο βέβαιος πως έχει δίκιο, ακόμη και όταν του λες ότι κάνει λάθος.