Βλέπω, μετά μεγάλης εκπλήξεως, αρκετούς αριστερούς και κεντροαντίστοιχους και τώρα τελευταία και φιλελέδες, να γράφουν σχολιάκια και σαχλαμαρίτσες, περί την Κασσιανή.
Χωρίς, καμία απολύτως, διάθεση θεολογισμού και απλώς νηφάλια να σκεφτούμε, κυρίως οι περί την Αριστερά άδοντες, πως η Κασσιανή δεν έγινε περιώνυμη, επειδή περιέπεσε στις πολλές αμαρτίες.
Δεν την ψάλλουν, την Μεγάλη Τρίτη, τρελαμένοι οι πάντες που βρήκανε μιαν αμαρτωλή και χαίρονται.
Την ψάλλουν γιατί μεταμελήθηκε.
Και αυτό επίσης δεν είναι θεολογικό.
Λόγω του ότι η Αριστερά κάποια στιγμή , για την δήθεν μεταμέλειά της, εφηύρε την αδιανόητη αυτοκριτική και από τη στιγμή που ξεμπερδέψαμε με την αυτοκριτική, χάθηκε και η τσίπα και το φιλότιμο, από πάνω μας.
Γιατί νομίσαμε πως άμα πεις « λάθος μου, συγγνώμη», η mea culpa, σβήνει απ΄τον χάρτη, η αθλιότητα.
Αμ’ δε!
Εάν η μεταμέλεια δεν δείχνει, στην πράξη, την αληθινή της βάση, τότε έχουμε χάσει και το τρένο.
Τι μ’ έπιασε και τα λέω τώρα αυτά?
Πείθομαι ολοένα και περισσότερο, πως δεν χαμπαριάζουμε ντιπ καθόλου, το τι μας έχει συμβεί, το τι πράξαμε άπαντες.
Και μην ξανακούσω το αστείο «δεν μπορείς να μας βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι, θήτες και θύματα».
Σιγά τις μπεμπέκες, τις παρθένες, που αποπλανήθηκαν.
Αυτές τις έψαλλε εψές ο Γεώργιος ο Β΄ ο Ραιδεστινός.
Σημερα ψάλλει τη μεταμέλεια της Κασσιανής…
Και συνεχίζουν, στις τηλεοράσεις να βγαίνουν και να τραγουδούν παράφωνα, λόγια βγαλμένα από τα παλιά, από τότε, που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Και αυτή τη γλώσσα, χρησιμοποιούν με μιαν ορατή , με γυμνό μάτι, ηδονή, αυτοί που υποτίθεται έρχονται για να ανανεώσουν την πολιτική ζωή.
Νηστεία λόγου, πολύ δύσκολα αντιλαμβάνεται ο φαφλατάς σωτήρας μας, τι σημαίνει.
Γιατί Ευάγγελε, αγαπημένε μου φίλε, ακόμη και η Κασσιανή, στην θεολογική της μεταμέλεια, στις πηγές των δακρύων της αναφέρεται.
Ενώ οι δικοί μας, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ζημίας. Σου φωνάζουν «που είσαι… εγώ κατάλαβα το λάθος μου, δώσε μου την εξουσία, να σε διοικήσω πάλι και να το επανορθώσω».
Εμ γίνεται έτσι χωριό, Ευάγγελέ μου?
Και μην το ταυτίζεις, μονίμως εσύ, με πρόσωπα από παλιά, φιλικά και αγαπημένα, αντιδρώντας σα μυγιασμένος.
Γιατί φαίνεται, ρε φίλε, απ’ το μάτι, ότι σου λέει ο μεν που ήρθε να μας ανανεώσει «δώσε μια βόλτα και μετά ρε θείο δεν θα στο χαλάσω».
Ο δε από παλιά μαθημένος, δείχνει έτοιμος, να χωθεί και να μας παρσύρει, στα ίδια σκατά που μας έθαψε… και τωρα αναλαμβάνει να μας ξανασώσει, όπως πριν…