Ο εισοδισμός είναι μια «παλιά μου τέχνη κόσκινο» της δογματικής αριστεράς, που τελικά εξευτελίζει σχεδόν πάντα τους εισοδιστές και ελάχιστα ωφελεί τον υποδοχέα της. Πρόκειται για την «συνωμοτική» τακτική του γνήσιου Κομμουνιστικού κόμματος, που παρωθούσε «συνοδοιπόρους», που δεν τους εμπιστεύονταν για το δικό τους σύστημα, να «παρεισφρήσουν» σε κόμματα-στόχους για να επηρεάσουν από τα μέσα την πολιτική τους προς κατευθύνσεις υποστηρικτικές της κομμουνιστικής ατζέντας. Αυτές τις μέρες, όμως, γινόμαστε μάρτυρες ντεμέκ χρήση της τακτικής, από επώνυμους της κεντροαριστεράς που, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έχουν θέσει τον εαυτό τους έξω από το βασικό σημερινό σχήμα του χώρου, το ΚΙΝΑΛ, για να χρησιμοποιήσουν το εργαλείο του εισοδισμού κάπως αντίστροφα. Πρόκειται για το σχετικά καινοφανές φαινόμενο του … «εθελοντικού εισοδισμού»: Εγκαταλείπουμε τον διακηρυγμένο δικό μας πολιτικό χώρο για να παρεισφρήσουμε σε έναν άλλο κουτσό, αλλά εκλογικά «υποσχόμενο» με τον σκοπό να τον σπρώξουμε εκ των ένδον να προσεγγίσει την δική μας άποψη που βρήκε δυσκολίες στο πολιτικό σχήμα όπου μετείχαμε προηγουμένως.
Αν θεωρήσουμε (χλωμό, αλλά έχει την έννοιά του) τον ΣΥΡΙΖΑ ως εξέλιξη του κομμουνιστικού κόμματος πάνω στις ράγες του λαϊκισμού (να γιατί τρίζουν εκκωφαντικά τα κόκαλα του Λένιν), οι νέοι εισοδιστές επιχειρούν την αντίστροφη διαδρομή: Από την κεντροαριστερά (ενδεχομένως με σοσιαλδημοκρατική χροιά), προς τον κομμουνιστικό κέντρο (το λαϊκο-κομμουνιστικό έκτρωμα αλλά Τσίπρα). Το αποτέλεσμα, προβλέπω, θα είναι το ίδιο: Θα γίνουν πολιτικά ρεζίλι οι εισοδιστές, ενώ ο Τσίπρας θα πάρει κάποιες δεκάρες στη τσέπη του τώρα που κι αυτές ακόμη τις χρειάζεται αλλά δεν κερδίσει το χρυσό νόμισμα στο οποίο ελπίζει.
Για την περίπτωση θα μιλήσω πρώτα με ευαγγελικές παραβολές για να μη αναφερθώ σε πρόσωπα, και στο τέλος θα γράψω με ξεκάθαρα λόγια τα συμπεράσματα μου.
Βίωσα τρεις φορές, λοιπόν, στη ζωή μου το δέλεαρ του εισοδισμού, με αντίστοιχη ποικιλία έκφρασης. Γιαυτό δικαιούμαι να μιλήσω εκ πείρας. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν ανεκδοτολογικά για να μη βαρύνουμε πρόωρα μια κατά βάση γελοία κατάσταση που θέλω να περιγράψω. Την πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον εισοδισμό ήταν οι ενοχλητικές επαναλαμβανόμενες προτάσσεις της …Ασφάλειας (μέσω του διαβόητου Καραπαναγιώτη, προϊστάμενου τότε του «Σπουδαστικού») να παρεισφρήσω στο κομμουνιστικό μηχανισμό «κατ’ αξίαν» και να δίνω τις σχετικές πληροφορίες στη Ασφάλεια «για το καλό της πατρίδας». Δηλαδή να γίνω χαφιές της Ασφάλειας με συγκεκριμένα υλικά ανταλλάγματα που μου τα κουδούνιζε συμβολικά ο Καραπαναγιωτης μέσα σε ένα τουριστικό μάλλον πουγκί ! Αιτιολογία; Το ότι ήμουν από «εθνικόφρονα οικογένεια» και νέος με «πολύ μυαλό» αλλά σπαταλούσα τα νιάτα μου σε εθνοπροδοτικούς χώρους, ενώ το μέλλον μου (επαγγελματικό) έδειχνε ήδη πολλά υποσχόμενα. Αντιστάθηκα και έτσι γλύτωσα το ρεζιλίκι του χαφιέ.
Η δεύτερη εισοδιστική εμπειρία μου ήταν περίπου ανάστροφη της πρώτης και περίπου την ίδια περίοδο. Μετά την …παιδική θητεία μου στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ, με είχαν «μεταθέσει» στην ΕΔΑ όπου γρήγορα άρχισα να προκόβω οργανωτικά μέσα κυρίως από την δράση μου στον Σύλλογο Εργαζομένων Φοιτητών. Στο επαγγελματικό τομέα μου ήδη και πρόωρα είχα αποκτήσει όνομα δουλεύοντας στον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Μέσα σε αυτές στις συνθήκες, το «Κόμμα», για τους δικούς του λόγους (υποψιάζομαι ποιους, αλλά τους ομολογώ), επέλεξε ένα επιστήθιο φίλο μου ( παλιό ανταρτόπουλο από τη Σάμο) για να με πείσει ότι έπρεπε να «μετακινηθώ» στην Ένωση Κέντρο, επειδή …η ταξική μου καταγωγή και θέση δεν ταίριαζε με τις απαιτήσεις της πολιτικής μου επιλογής σε ένα προλεταριακό επαναστατικό κόμμα. Εκεί, μου είπε, θα είσαι σαν άνθρωπος δικός μας και θα βοηθήσεις στην δημιουργία λαϊκού μετώπου που το έχει ανάγκη ο Τόπος. Με την πρώτη εισοδιστική εμπειρία νωπή ακόμη, σχεδόν αυθόρμητα του είπα «αν πρόκειται να γίνω χαφιές θα προτιμούσα την πρόταση που είχε και λίρες». Κόπηκε μαχαίρι η κουβέντα και τα πράγματα ακολούθησαν την φυσιολογική τους πορεία. Για δεύτερη φορά, ο θεός με βοήθησε να μη γίνω ρεζίλι των σκυλιών.
Η τρίτη εισοδιστική εμπειρία μου έχει πολύ μεγαλύτερη συνάφεια με τα τρέχοντα εισοδιστικά φαινόμενα και γιαυτό, πέραν του ζητήματος του ρεζιλικιού, προσφέρεται για σημαντικά πολιτικά συμπεράσματα χρήσιμα για την συγκυρία. Ιδού εν περιλήψει το σχετικό «επεισόδιο».
Στον δέοντα χρόνο, συγκαλείται η «ολομέλεια» της Δημοκρατικής Άμυνας (στην αίθουσα Εμποροϋπαλλήλων) για να αποφασίσουμε αν θα συνυπογράψουμε την Διακήρυξη της 3 του Σεπτέμβρη για την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει μία μόνο εισήγηση, του Σάκη Καράγεωργα που άλλωστε είχε συνεργαστεί και στην διατύπωση της Διακήρυξης. Τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη (Φίλιας, Κωνσταντόπουλος, Νοταράς κλπ.) συμφωνούσαν με την εισήγηση Καράγεωργα αλλά στις ιδιωτικές κουβέντες τους ο καθένας είχε κάτι να σχολιάσει αρνητικά. Προσωπικά με είχε ενοχλήσει αφάνταστα ο έντονα λαϊκίστικος λόγος της Διακήρυξης (τότε δεν τον ονόμαζα έτσι, αλλά τον χαρακτήριζα ως αριστερίστικο, πάντως όχι σοσιαλδημοκρατικό), αλλά ταυτόχρονα υποστήριζα φανατικά την δημιουργία του νέου Κόμματος για λόγους ρεαλιστικής πολιτικής βασισμένους στην συγκεκριμένη συγκυρία. Υπολόγιζα ότι στη πράξη σύντομα θα ισορροπούσε κάπου κοντά στη γραμμή της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Όμως, δεν ήμουν και 100% βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, χωρίς ευρύτερη ζύμωση στην κοινωνία. Είχα κεφαλαιοποιήσει τις κακές εμπειρίες μου από την στάση του ΠΑΚ τον καιρό της δικής μας φυλάκισης και υποπτευόμουν ότι ο καραμπινάτος σεκταρισμός του θα επηρέαζε και το νέο κόμμα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, πρότεινα μια διπλή κίνησή μας (των μελών της ΔΑ). Να προσχωρήσουμε συλλογικά αλλά σαν άτομα στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, και ταυτόρονα να διατηρήσουμε την Δημοκρατική Άμυνα ως ανεξάρτητη Ιδεολογική οργάνωση (κάτι σαν think tank της σοσιαλδημοκρατίας) για να στηρίξουμε μια ευρύτερη διεργασία σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών. Η πρότασή μου πήρε μόνο μία ψήφο, τη δική μου ! Οι περισσότεροι σύντροφοι προσπάθησαν να με πείσουν, ότι «από μέσα» θα μπορούσαμε να πετύχουμε ταχύτερα και ευκολότερα τον σκοπό μας. Νάτος πάλι ο εισοδισμός με μορφή διαφορετική, βέβαια, από την «χαφιέδικη», αλλά εξ ίσου πολιτικά ανωφελή για τους εισοδιστές. Γιατί όμως είχα αυτή την άποψη; Επειδή, απλούστατα, η μακρόχρονη συμβίωση με τους καπετάνιους της αντιστασιακής οργάνωσής μας με είχε προικίσει με επαρκή γνώση και σοφία ώστε να έχω διαγνώσει το εύρος των προσωπικών φιλοδοξιών του καθενλός τους. Στην πραγματικότητα οι πιο επώνυμοι εξ ημών ήθελαν την «είσοδο» στο νέο κόμμα για να αμφισβητήσουν υπέρ εαυτών την ηγεσία του νέου κόμματος. Ασκούσαν τον εισοδισμό με καλή πίστη. Αλλά όχι και με αρκετή σοφία. Μέσα στον αρχηγικό πυρετό τους δεν είχαν καταλάβει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το «δικό του κόμμα» και όχι ένα κόμμα-δώρο σε φιλόδοξους διεκδικητής της ηγεσίας του. Σε μια έντονη κατ’ ιδίαν αντιπαράθεση με κάποιον από τους συντρόφους της κατηγορίας αυτής συνόψισα την επιχειρηματολογία μου ως εξής: «Οι προθέσεις σας θα αποκαλυφθούν στην πρώτη ευκαιρία, και ο Ανδρέας θα σας πετάξει αμέσως με τις κλωτσιές. Τότε θα έχετε χάσει και το κύρος σας για να δοκιμάσετε σε νέο πολιτικό ρόλο και έτσι η Δημοκρατική Άμυνα θα χάσει κάθε ελπίδα από εκείνες που είχαμε κατά νου όταν βάζαμε το κεφάλι μας στον τροβά της αντίστασης». Όπερ και εγένετο πριν καν λαλήσει ο κόκορας.
Στη πρώτη σύγκρουση στα πλαίσια της Κεντρικής Επιτροπής, ο μεν Σάκης Καράγεωργας (αυτό πολύτιμο αθώο συναισθηματικό αρνί) διώχτηκε με την κραυγή «έξω ο Κουλοχέρης», και οι υπόλοιποι ξεπόρτισαν για άλλες εμπειρίες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρόεδρο του Συνασπισμού, η τον Βασίλη Φίλια, άγρυπνο θαμώνα της Ζούγκλας του Τριανταφυλλόπουλου? Όπερ έδει δείξε, δηλαδή.
Καιρός, όμως, παρατήσουμε το σχήμα λόγου της ευαγγελικής παραβολής και να περάσουμε στην κυριολεξία.
Οι σημερινοί εισοδιστές με στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, τη φορά αυτή, απλώς παίζουν ένα πολιτικά και ιδεολογικά επικίνδυνο παιχνίδι, όχι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως απλοϊκά νομίζουν, αλλά προσωπικά του Τσίπρα. Σε αυτό το παιχνίδι δεν έχουν πολλές εναλλακτικές προοπτικές: Ή θα ενσωματωθούν στο προσωπικό σχέδιο του Τσίπρα που θέλει να αναδειχτεί προσωπικά σε αδιαμφισβήτητο Λαϊκό Ηγέτη ενός προσωποπαγούς γνήσια Λαϊκιστικού κόμματος, με άμετρες φιλοδοξίες όσο είναι και το εύρος της άγνοιας του αρχηγού του (π.χ. να αλλάξουμε την Ευρώπη), η θα εξωπεταχτούν, ακολουθώντας την τύχη του Αλαβάνου, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και των λοιπών θυμάτων της κωλοτούμπας, μαζί με τα θύματα του τρέχοντος ντεμέκ «ανοίγματος» προς την κεντροδεξιά που έληξε με την κατακρήμνιση του Καμένου στον πολιτικό καιάδα.
Ο εισοδισμός είναι πολιτική τακτική χωρίς ήθος. Είναι και αποτυχημένη από χέρι αφού ξευτιλίζεται στην πρώτη «αποκάλυψή» της. Όσο κι αν μερικοί οπαδοί του, στο χώρο των δημόσιων διανοουμένων, οχυρώνονται πίσω από το επιστημολογικό δόγμα ότι η πολιτική δεν σχετίζεται με την ηθική, η ζωή καθημερινά επιβεβαιώνει ότι η πολιτική απαιτεί ήθος. Και το ήθος της πολιτικής του καθενός αποτυπώνεται ανεξίτηλα επάνω στην κοινωνική του ταυτότητα. Δια παντός. Και, δυστυχώς, διδάσκει το κοινωνικό Σώμα. Οι εισοδιστές είναι θανάσιμα υπεύθυνοι για το τελευταίο.