Όταν τα γεγονότα είναι εκρηκτικά, αλλοπρόσαλλα, αναπάντεχα συμβαίνουν δύο τινά ή θα μείνει κάποιος μπροστά σε όλη αυτήν τη έκρηξη ενεός και θα τυλιχτεί και θα καταπλακωθεί από τόνους τέφρας, παραίτησης και αλλοφροσύνης ή θα βρει τη δύναμη να σηκωθεί και με όλες του τις δυνάμεις θα τρέξει να διασχίσει όλο αυτό το χαλασμό, για να συναντήσει τις ακτίνες της ελπίδας, της προσδοκίας και αν δεν τις απαντήσει στο δρόμο του, θα πρέπει βρει το κουράγιο, τη δύναμη και την έμπνευση  να τις  δημιουργήσει. Ο φοβερός αυτός πόλεμος που έσκασε ανάμεσα στο στήθος της Ευρώπης, σε ανύποπτους και προβλέψιμους (έτσι νομίζαμε τρομάρα μας) καιρούς, αυτός που προκάλεσε ο ρώσος δικτάτορας, αυτός ο πόλεμος που γρήγορα διέτρεξε  τις αχανείς πεδιάδες της Ουκρανίας ήταν απρόσμενος, αναπάντεχος γι αυτό και με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα επιταχύνει τα πράγματα με τέτοιο δαιμονιώδη ρυθμό που δεν μπορούσαμε μέχρι πριν λίγο καιρό να φανταστούμε. Ο Ηρόδοτος έγραφε ότι «κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην ειρήνη, οι γιοι θάβουν τους πατεράδες τους. Στον πόλεμο, οι πατεράδες θάβουν τους γιους». Καλά τα έγραφε ο παππούς Ηρόδοτος και σίγουρα έχει  δίκιο,   όπως όμως αποδεικνύει η ιστορία δεν χρειάζεται να παραφρονήσει  όλος ο κόσμος για να έρθει η καταστροφή, αρκεί να τρελαθεί ένας Χίτλερ ή ένας Πούτιν, για να μας τραβήξει όλους στα βάθη της αλλοφροσύνης και του αφανισμού.

Ο Πούτιν θα καταφέρει να κάνει το Ζελένσκι, Αλιέντε και Τσε Γκεβάρα «μαζί και ταυτοχρόνως»;  γιατί ο ηγεμόνας του Βόλγα φαίνεται ότι σε όλες τις κινήσεις και εκτιμήσεις του έχει κάνει μόνο λάθη. Δεν υπολόγισε καθόλου την γενναιότητα  και την αυταπάρνηση των Ουκρανών πολιτών, υποτίμησε τις  αντιδράσεις και τις κυρώσεις της δύσης, δεν ζύγισε ότι η Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θεωρεί, και πολύ σωστά, πως αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι και πόλεμος κατά της Ευρώπης, υπερτίμησε τις δυνατότητες του στρατού του που βούλιαξε μέσα στις λάσπες της Ουκρανικής γης και στα λασπόνερα του ψεύδους περί «ναζιστών» από τη μία και της «χώρας δημιούργημα»  του Λένιν από την άλλη, ακόμα και στις αντιδράσεις των ρωσόφωνων δεν τις υπολόγισε σωστά, γιατί νόμιζε όπου ρωσόφωνος και ρωσόφιλος, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, όπως έδειξαν οι αντιδράσεις των πολιτών στο Ντόνεσκ, στο Χάρκοβο ακόμα και στη Μαριούπολη, στην οποία παλαιότερα οι Ρωσόφιλοι υποψήφιοι αποσπούσαν μεγάλα ποσοστά. «Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος και στο κλουβί της φυλακής του», έγραφε ο Μαχάτμα Γκάντι και κλουβί πια να κάνει τον Ουκρανικό κάμπο ο δικτάτωρ, το πουλάκι πέταξε, οι ουκρανοί είναι πια ελεύθεροι. 

Η Ευρώπη, η δυσκίνητη, η αναποφάσιστη, η γεμάτη συστολές, φοβίες και παλινωδίες  που όλοι πιστεύαμε ότι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις πήρε αποφάσεις που δεν έχουν προηγούμενο σε οικονομικό, πολιτικό επίπεδο ενώ θέτει πλέον τις βάσεις για μια κοινή αμυντική πολιτική. Παράλληλα, παίρνει δραστικά μέτρα ώστε να περιορίσει την ενεργειακή της εξάρτηση από την Ρωσία. Με τις αποφάσεις που έχει λάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι στιγμής, δείχνει ότι μπορεί να λειτουργήσει γρήγορα και αποτελεσματικά και να λάβει μέτρα, όχι χωρίς κόστος βέβαια για την ίδια και τους πολίτες της, που θα έκαναν δύσκολη τη ζωή του ηγεμόνα Πούτιν και της αυλής του, και θα έδιναν λίγο χώρο στον Ζελένσκι και στην Ουκρανία, αλλά κυρίως θα έβαζαν τις αναγκαίες βάσεις για την περιβόητη αμυντική ευρωπαϊκή πολιτική. Πολλή σημαντική σε αυτή την κατεύθυνση είναι η υλοποίηση της απόφασης της Γερμανίας να χρηματοδοτήσει εξοπλισμούς 100 δισεκ. ευρώ τα επόμενα χρόνια, τερματίζοντας τους περιορισμούς που είχε ακολουθήσει μεταπολεμικά.

Το σημαντικότερο μέρος των  πόρων και των προσπαθειών της ΕΕ  θα στραφεί εναντίον του Ρώσου ηγεμόνα και των συμμάχων του για να τον υποχρεώσει να αποσυρθεί από την Ουκρανία και  βέβαια να μην διανοηθεί να  επεκτείνει το θεάρεστο έργο του σε άλλη γειτονική χώρα. Με τον αγώνα, τον ηρωισμό τους,  τις θυσίες τους, οι Ουκρανοί αλλάζουν την Ευρώπη πυκνώνουν τον χρόνο και γονιμοποιούν την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.  

Από αυτό τον  πόλεμο ο οποίος διέσχισε γοργά τις τελευταίες μέρες του φετινού χειμώνα και ήδη έχει εισχωρήσει μέχρι τα βάθη του Μαρτίου, πρέπει να αποφασίσουμε και εμείς τι θέλουμε. Την ειρήνη ή  την νίκη, αν και φαίνεται αυτονόητο  όλοι να θέλουμε να κρεμαστούμε στα φορέματα της ειρήνης μοιάζει αδύνατο να υπάρξει μακροχρόνια ειρήνη χωρίς τη νίκη. Γιατί ειρήνη δεν μπορεί να επιβιώσει κάτω από οποιαδήποτε συμφωνία, η οποία θα συνθλίβει την Ουκρανία, θα συντρίβει την ελευθερία του Ουκρανικού λαού και θα καταστρέφει κάθε σχεδιασμό, κάθε επιθυμία και όνειρο της χώρας του Δνείπερου. Μια ειρήνη στην οποία θα επιβάλει τους όρους του ο δικτάτορας των Ουραλίων, πώς μπορούν να την καταπιούν οι λαοί του πλανήτη και να μην νιώθουν ότι σπασμένα γυαλιά κατεβαίνουν στο λαρύγγι των αρχών τους και αιχμηρά καρφιά τρυπώνουν στο στήθος του μέλλοντος τους; Ποιος δεν ξέρει ότι μια «ειρήνη» στην οποία θα επιβάλλει τους όρους του ο Βογιάρος της Μόσχας, θα ανοίξει την όρεξη σε όλα τα  αιμοσταγή καθεστώτα και τους ηγέτες τους  στον πλανήτη; Από τον γείτονα Ταγίπ μέχρι τον κομουνιστοκαπιταλιστή τιμονιέρη Σι Τζινπίνγκ,  τον αμέμπτου κομμουνιστικής ηθικής και υποστάσεως  Κιμ Γιονγκ Ουν  στα βάθη της Ασίας ή όποιον έχει εθνικιστικές εμπνεύσεις και εξάψεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του νότιου και βόρειου ημισφαιρίου;  Ο Τζωρτζ Όργουελ έγραφε ότι «εθνικισμός είναι δίψα για εξουσία ενισχυμένη από αυταπάτες». Όμως σοταρισμένος μέσα στον αγνό λαϊκισμό, ο εθνικισμός,  δημιουργεί ένα τέλειο παρασκεύασμα, από το οποίο κάθε τρεις και λίγο ξεπετάγονται και μας χαμογελούν από δω κι από κει διάφοροι τέτοιου είδους «εμπνευσμένοι ηγέτες».

Δυστυχώς η ειρήνη απαιτείται  να συνοδευτεί με νίκη και όχι απαραιτήτως στρατιωτική,  ο Πούτιν πρέπει να ηττηθεί και θα ήταν υπέροχο να μην ηττηθεί ούτε στα πεδία των μαχών, ούτε στα λασπόνερα των οικονομικών κυρώσεων, ούτε στους γκρεμούς των Νατοϊκών απαιτήσεων, ιδεατό θα ήταν να ηττηθεί από μέσα, από τον ίδιο τον λαό του, από τους ρώσους. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η δημοφιλία του είναι κοντά στο 70% αλλά γι αυτό υπάρχουν τα όνειρα για να έχει άπλα ο νους και χώρο η λαχτάρα.  Να τον γκρεμίσουν λοιπόν, οι συμπατριώτες του, αφού συνειδητοποιήσουν το κακό που κάνει στον Πλανήτη, μέσα σε μια μαγική κοσμογονία. Η ανατροπή αυτή  θα απαγόρευε στους ομοϊδεάτες εθνικολαϊκιστές του Πούτιν να επαναλάβουν κάτι αντίστοιχο και θα ανάγκαζε  κάθε θιασώτη του  ολοκληρωτισμού  να μη διανοηθεί  να ξεκινήσει στον αιώνα μας πάλι τέτοιον όλεθρο. Ο Ευγένιος  Ιονέσκο είχε γράψει γι αυτή τη φάρα των αδίστακτων δικτατόρων   «Θα ήθελα να είχα αρκετό πνεύμα για να εφεύρω το μουστάκι του Χίτλερ, το πηγούνι του Μουσολίνι, το κασκέτο του Φράνκο και το χαμόγελο του Χρουστσόφ». Αλλά τα έλεγε αυτά, γιατί δεν είχε προλάβει ο άμοιρος να δει το πρόσωπο - σαμοβάρι του ηγεμόνα Πούτιν.