Η χώρα περνάει δύσκολα, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα Χώρα των Λωτοφάγων. Υπάρχει ακόμα μνήμη. Η σκέψη αυτή με περιτριγυρίζει από τότε που άκουσα τον Γ. Παπανδρέου και τον Φώτη Κουβέλη να αναζητούν από κοινού, στην παρουσίαση του βιβλίου της κ. Κοππά, την Κεντροαριστερά με «προοδευτικό πρόσημο», όπως είπαν. Εννοούσαν ότι η παρούσα Κεντροαριστερά και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, που σηκώνει το βάρος της συγκυβέρνησης, έχει χάσει τον προοδευτικό προσανατολισμό του. Είναι μια μεγάλη συζήτηση για το τι είναι προοδευτικό στην κορύφωση της κρίσης και ποια είναι η στάση της Κεντροαριστεράς της ευθύνης.

Ομως, άλλο είναι το θέμα μας. Και οι δύο πολιτικοί δεν μπορούν να εμφανίζονται ως ανυποψίαστοι παρατηρητές των εξελίξεων. Και οι δύο ήσαν εκ των πρωταγωνιστών. Ο Γ. Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στον μηχανισμό στήριξης και αποδέχθηκε την παρουσία του ΔΝΤ σε αυτόν. Σε πολιτικό επίπεδο παρέδωσε την πρωθυπουργία σε μια τρικομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο. Τη συγκροτούσαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑΟΣ. Δηλαδή, όπως και αν το δει κάποιος, είχε λιγότερο προοδευτικό πρόσημο από την τρικομματική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ που σχηματίστηκε μετά τον Ιούνιο του 2013 και τις διπλές εκλογές. Ο Φώτης Κουβέλης, πάλι, τείνει να ξεχάσει μέσα στα αλλεπάλληλα σλάλομ της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ (χθες πάλι εκδήλωσε πρόθεση μετεκλογικού διαλόγου με το ΠΑΣΟΚ), ότι επί έναν χρόνο συγκυβέρνησε με το «ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου», όπως το χαρακτηρίζει για να το αντιπαραθέσει με ενα άλλο ΠΑΣΟΚ που υπάρχει στο μυαλό του, αλλά δεν υφίσταται στην πραγματικότητα.

Ολοι γνωρίζουμε ότι ο βασικός κορμός της Κεντροαριστεράς μετά τη μεταπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, «έλιωσε» κυριολεκτικά τα χρόνια του μνημονίου. Και η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι αυτό συνέβη ενώ πήρε βασικά τις σωστές αποφάσεις που έσωσαν τη χώρα απο τη χρεοκοπία και την πολιτική αστάθεια. Το εγκατέλειψαν στελέχη που τον καιρό των παχέων αγελάδων και της αμεριμνησίας ηταν τυλιγμένα στην πράσινη σημαία. Τώρα κυκλοφορούν στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΔΗΜΑΡ μέχρι και στους ΑΝΕΛ κατηγορώντας το κόμμα που τους ανέδειξε. Σημεία των καιρών.

Η Ελιά, τέλος, δίνει τη μάχη της Κεντροαριστεράς. Για τις ευρωεκλογές αλλά και για την επόμενη μέρα. Μόνο που για να υπάρξει επόμενη μέρα, πρέπει να προηγηθεί ένα καλό αποτέλεσμα. Γι? αυτό δηλώσεις πίστης στο ΠΑΣΟΚ που δεν συνοδεύονται από μια απλή δήλωση στήριξης της Ελιάς, είναι άνευ σημασίας.