Παραδοσιακά τα κόμματα που διεκδικούσαν εξουσία στη χώρα μας προεκλογικά επικαλούνται την προσφιλή έννοια της «γενιάς», για να στοχεύσουν στο συναίσθημα του ψηφοφόρου.

Είναι μια φορτισμένη λέξη, που έχει ορισμένο χρόνο και περιγράφει την πορεία μιας ομάδας ανθρώπων της ίδιας ηλικίας, που παραλαμβάνουν την σκυτάλη στη ζωή και η πορεία τους, παρότι δεν είναι προδιαγεγραμμένη σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται από τους ανιόντες (προετοιμασία), την διαδοχή (κοινωνικό συμβόλαιο) και την εξέλιξη (προοπτικές).

Στην Ελλάδα της πτώχευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση κι αργότερα ως κυβέρνηση καβάλησαν το άρμα του λαϊκισμού, επεδίωξαν σταθερά να δρέψουν αντιμνημονιακές δάφνες στο όνομα της γενιάς.

Την επικαλέστηκαν πολλάκις, είτε για να δώσουν όραμα: «για μια νέα γενιά», είτε για να παρουσιαστούν ως εγγυήτρια δύναμη: «να μην πάει χαμένη η επόμενη γενιά». Ιδιαιτέρως οξύμωρο, αν σκεφτεί κανείς ότι «Ζάππεια» και «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» ήταν φτιαγμένα από τα ίδια υλικά: Κίβδηλα ισοδύναμα και φούμαρα ψευδαισθήσεων σε ωραίο περιτύλιγμα με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου. Ορίζοντας περιορισμένος μέχρι τις εκλογές, όσο-όσο και όπως-όπως, αλλά για εκπόνηση ουσιαστικού μακρόπνοου σχεδιασμού για τη χώρα, ούτε λόγος.

Ως κυβέρνηση, η ΝΔ προηγουμένως και ο ΣΥΡΙΖΑ εσχάτως, φέρουν μεγάλες ευθύνες για τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που δεν έγιναν στους θεσμούς και την οικονομία μας, επειδή έθιγαν παλιούς τους (και νέους) πελάτες αντίστοιχα.

Δεν υπάρχει παλαιοκομματική πρακτική που να μην ξεσήκωσε ο κ. Τσίπρας στους 7 μήνες διακυβέρνησης, αλλά αυτός ανέβασε –κατέβασε (σχετικό είναι αυτό)- τον πήχη. Χαοτική διακυβέρνηση στο εσωτερικό, ένα μπάχαλο δημιουργικής ασάφειας και μια πολύμηνη διαπραγμάτευση που «σκότωσε» την οικονομία και κατέληξε σε ένα Μνημόνιο-δεσμοφύλακα.

Με ποιο ωμό κυνισμό λοιπόν, ο κ. Τσίπρας παρουσιάζει τον εαυτό του και τον ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο και τσουβαλιάζει απέναντί του το παλαιό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και το μόνο μεταμνημονιακό κοινοβουλευτικό κόμμα, το Ποτάμι;

Ο κ. Τσίπρας είναι το παιδί του κομματικού σωλήνα, του παλαικομμματικού φθαρμένου συστήματος, που παρότι νέος ηλικιακά, είναι ταυτόχρονα τόσο παλιός και παρωχημένος σε ιδέες και στρατηγικό σχεδιασμό με τον κ. Μεϊμαράκη. Η ηλικία από μόνη της δεν είναι ικανή συνθήκη για να σηματοδότησει το νέο, το ανατρεπτικό και το προοδευτικό. Τα δείγματα γραφής είναι πολύ πρόσφατα.

Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, επικαλούμενος τα δικά του παιδιά (γερά να είναι, αλλά είναι λαϊκισμός) που είναι στο δημοτικό, ισχυρίστηκε ότι πρέπει να μπουν οι βάσεις, ώστε τα επόμενα 8 χρόνια να δημιουργηθούν οι συνθήκες, για να ευημερήσουν οι σημερινοί μαθητές του δημοτικού. Γιατί, όπως ελαφρά τη καρδία, ισχυρίστηκε: «Αυτή τη γενιά, των σημερινών 20άρηδων, την χάσαμε, δυστυχώς, με τα μνημόνια».

Με μια φράση, δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό του για όλα όσα έχει προκαλέσει  με τις πράξεις και τις παραλείψεις του ως Πρωθυπουργός στους σημερινούς 20άρηδες, ανακηρύσσοντας ταυτόχρονα  τους 20άρηδες στη γενιά που έχασε το τρένο.  Πόσο εύκολο, πόσο βολικό, πόσο ανεύθυνο.

Πόσο παρόμοιο, τελικά, με την γενιά των σημερινών 30άρηδων, που έχασαν το τρένο με τη ΝΔ στη θέση του μηχανοδηγού και σήμερα εμφανίζεται ως αθώα του αίματος, που διεκδικεί να βγει πρώτη.

– Επειδή δεν υπάρχει καμμένη γενιά, αλλά καμμένη ψήφος.

– Επειδή υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν, για να μην οδηγηθούμε σε μια διαγενεακή σύγκρουση μεταξύ παιδιών και γονιών.

– Επειδή δεν πρέπει η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια χώρα συνταξιούχων γερόντων, που θα βλέπουν τα παιδιά τους να προοδεύουν στο εξωτερικό, μόνο μέσω skype.

Χρειάζεται η ανάλογη περίσκεψη και σύνεση σ’ αυτές τις εκλογές. Αυτές οι εκλογές δεν θα κρίνουν μόνο την πρωτιά, αλλά θα κρίνουν κυρίως την μορφή της κυβέρνησης. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από την μνημονιακή πραγματικότητα είναι η συνεργασία και η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Επειδή στις συμπράξεις κρύβεται το κλειδί για την πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ήδη, από το 2012 η κοινωνία, παρότι πολύ θυμωμένη, στέλνει το μήνυμα στο πολιτικό σύστημα, που παίζει καθυστέρηση: «Συνεργαστείτε, για να υπερβούμε τα προβλήματα».

Για να προοδεύσει μια συνεργασία απαιτείται:
–  κοινός  προγραμματικός στόχος
–  έντιμες προθέσεις
–  νέα (όχι μόνο ηλικιακά) και ικανά πρόσωπα
–  διαρκής αξιολόγηση
–  και δουλειά
Πολλή δουλειά. Εμείς μπορούμε.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος