Το ερώτημα της υποχρεωτικότητας της ζωής τέθηκε από τη στιγμή που το εμβόλιο μπήκε στη ζωή μας. Μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να ζήσει; Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να δοθεί από την φιλοσοφική σκοπιά, από την θρησκευτική σκοπιά, από την επιστημονική σκοπιά αλλά και από την ανθρώπινη σκοπιά. Αυτή η τελευταία είναι που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ηθικά διλήμματα σε μια περίοδο που η πανδημία ξεγυμνώνει την κοινωνία από αξίες που θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτες.

Οι αρνητές της πανδημίας ή του εμβολίου βρίσκονται στην ουσία εγκλωβισμένοι σε προκαταλήψεις, δυσιδαιμονίες και θρησκοληψίες που τρυπώνουν στο μυαλό καλύπτοντας τα μεγάλα δυστυχώς κενά που αφήνει η έλλειψη παιδείας και κοινωνικής μόρφωσης. Η απόφασή τους να πάρουν το ρίσκο του θανάτου δεν είναι μια συνειδητή επιλογή από την πλευρά τους αλλά η συνέπεια της αυθυποβολής τους σε σκοταδιστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής τους ώστε να γίνεται υποχρεωτικά σεβαστή.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι βέβαια ότι η «επιλογή» του ρίσκου του θανάτου δεν αφορά μόνο όσους το παίρνουν. Αφορά και τους γύρω τους, όλους αυτούς με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Αφορά τις ζωές των άλλων. Κι αυτό το δικαίωμα, της απόφασης για τη ζωή του άλλου δεν το έχει κανείς. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έρχεται να καταργήσει η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού.

Η διαδικασία της πειθούς και η παροχή κινήτρων έχουν σημασία μόνο στο βαθμό που αποδεικνύονται αποτελεσματικά. Αλλά δεν μπορεί να αντιπαρατίθενται στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού γιατί η αντιπαράθεση αυτή, και όποια πολιτικά παιχνίδια κρύβονται πίσω της, κοστίζουν ακριβά σε ανθώπινες ζωές. Κι αυτό το κόστος δεν έχει ούτε τα περιθώρια ούτε τις αντοχές να το επιβαρυνθεί η ανθρωπότητα.