Σήμερα όλοι, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, δηλώνουν σοσιαλδημοκράτες. Βεβαίως με την «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία οι αριστεροί και με την «κεντρώα» οι κεντροδεξιοί και οι «ακροκεντρώοι». Υπήρχαν όμως εποχές που η σοσιαλδημοκρατία για τους περισσότερους ήταν σχεδόν μίασμα. Μετά ήρθαν καιροί που αυτή ήταν απλά κάτι ερμαφρόδιτο ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Το 2015 ήμουν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ με εκπροσώπους της εργοδοσίας αλλά και των εργαζομένων, αυτοί και οι δημοσιογράφοι σφόδρα εξεπλάγησαν όταν υποστήριξα πως η σοσιαλδημοκρατία – εν γένει χωρίς το «αριστερή» μπροστά – ανήκε στην οικογένεια της Αριστεράς. Τι λέει τώρα αυτός, σκέφτηκαν! Ηταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτασσόταν μετά βδελυγμίας τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά το ΠΑΣΟΚ αυτοπροσδιοριζόταν πλέον ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αν και ο πρώτος διδάξας την αποστροφή από τη σοσιαλδημοκρατία ήταν το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-1990, το 2015 πλέον αυτό δήλωνε σοσιαλδημοκρατικό, για να διαφοροποιηθεί τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη ΝΔ. Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Για αυτό η σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά, ήταν Κέντρο.
Η υποψηφιότητα της Αννας Διαμαντοπούλου ταρακουνάει αυτή την ιδεολογική νιρβάνα. Παρά τις διαφωνίες μου, ομολογώ πως αυτή είναι μια από τις πιο συγκροτημένες ιδεολογικά πολιτικούς του τόπου. Για τη Διαμαντοπούλου όμως η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι Κέντρο, αλλά το Κέντρο είναι σοσιαλδημοκρατία. Κι αυτό κάνει τη μεγάλη διαφορά. Η υποψηφιότητά της είναι μια θετική εξέλιξη για τον χώρο, γιατί ίσως παρακινήσει τους υπόλοιπους υποψηφίους να βάλουν στη φαρέτρα τους και ιδεολογικο-πολιτικά βέλη. Μακάρι. Αν και μέχρι στιγμής δεν το βλέπω, εκτός από λίγα ψήγματα γραφής από την πλευρά του Χάρη Δούκα. Οι υπόλοιποι μιλούν για την πολιτική και το ΠΑΣΟΚ σαν να διαφημίζουν φρουτοχυμούς σε καλοκαιρινά σινεμά.
Για το (Μεταρρυθμιστικό) Κέντρο που είναι σοσιαλδημοκρατία προέχουν οι «τεχνοκρατικές» μεταρρυθμίσεις: Τέτοιες είναι η συνταξιοδότηση λίγο πριν κανείς συναντήσει την οδό Αλληλούια. Η ανατροπή των κατακτήσεων του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, όπου μετά την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ακολουθεί η έμμεση κατάργηση του οκταώρου και της πενθήμερης εργασίας. Η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των τραπεζών. Η στενή διασύνδεση της δικαστικής με την εκτελεστική – πρωθυπουργική εξουσία (επιτελικό κράτος). Η «κοινωνία των αρίστων» απέναντι στους «κηφήνες» που τρώνε τα λεφτά του κράτους. Το κράτος πρόνοιας ως διοικητικό και τεχνοκρατικό και όχι ταξικό πρόβλημα. Ο λαός είναι πάντα λαϊκισμός. Η παραγωγή πλούτου χωρίς κρατική αναδιανομή. Τυχαίο που αυτές οι «τεχνοκρατικές λύσεις» ευνοούν πάντα τους ισχυρούς και κάνουν τους μεσαίους αδύναμους και τους αδύναμους κοινωνικά αποκλεισμένους;
Δεν έχει όμως τελείως άδικο η Διαμαντοπούλου. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στα τέλη του 20ού και κατά τον 21ο αιώνα όντως λειτούργησε ως Κέντρο, αν και όχι νεοφιλελεύθερο. Αυτό ούτε την ίδια ωφέλησε, ούτε τις κοινωνίες. Η ίδια έπεσε σε κρίση ταυτότητας και απήχησης και οι κοινωνίες έχασαν τη δυναμική της ανοδικής κινητικότητας. Η σοσιαλδημοκρατία οφείλει να αναζητήσει τρόπους να ξαναγίνει Αριστερά εντός της παγκοσμιοποίησης, όπως ήταν επί κράτους έθνους.
Πηγή: www.tanea.gr