Είναι το ηλεκτρικό ρεύμα κοινωνικό αγαθό; Προφανώς και είναι, χωρίς αυτό η ζωή επιστρέφει δύο αιώνες πίσω! Το ίδιο και σε πολλαπλάσιο βαθμό ισχύει βέβαια για το νερό και την ύδρευση και σε έναν μεγάλο βαθμό και για τις τηλεπικοινωνίες.

Είναι όμως επίσης γεγονός πως αυτά τα κοινωνικά αγαθά πληρώνονται σήμερα πολύ ακριβά από όλους μας. Ιδιαίτερα για τα χαμηλότερα εισοδηματικά κοινωνικά στρώματα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, ανεργίας και συνεχών περικοπών η πρόσβαση στα βασικά αυτά αγαθά έχουν γίνει ένα καθημερινό άγχος και ορισμένες φορές απαγορευτική πολυτέλεια. Για τους περισσότερους από εμάς η εμφάνιση των λογαριασμών στα γραμματοκιβώτιά μας έχει γίνει μία κάποιου είδους “τρομοκρατική επίθεση” στο σπίτι και στην οικογένειά μας!

Το θέμα λοιπόν πλέον δεν είναι αν είναι κοινωνικά αγαθά ή όχι, αλλά με ποιο κόστος αυτά τα αγαθά παρέχονται στους πολίτες.

Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε κράτος, έχει σίγουρα την ευθύνη να εξασφαλίζει την παροχή αυτών των ζωτικών υπηρεσιών σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, άρα να ασκεί έλεγχο και εποπτεία για το αν αυτό γίνεται, με ποιον τρόπο και με ποιο κόστος. Όπως επίσης να σχεδιάζει στρατηγικά την ανάπτυξη και τις επενδύσεις σε αυτούς τους τομείς, διαφυλάσσοντας τη συνέχιση της παροχής τους σε συνθήκες συνεχούς αυξανόμενης ζήτησης, όπως και την αλληλεπίδρασή τους με ζωτικά εθνικά συμφέροντα. Αν από ένα σοβαρό κράτος όλα αυτά εξασφαλίζονται, τότε το ζήτημα αν οι υπηρεσίες αυτές προσφέρονται ασκούμενες από ιδιωτικές ή κρατικές εταιρείες πρέπει να καθορίζεται μόνον από το ποιος έχει τη δυνατότητα να τις παρέχει φθηνότερα και με αξιοπιστία.

Η ΔΕΗ έπαιξε σίγουρα πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Όμως πλέον αυτός ο ρόλος καθίσταται μέσα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και διεθνούς απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας εξαιρετικά αδύναμος έως και ανέφικτος. Επομένως το μείζον θέμα του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης σε αυτό το ζωτικό για την εθνική οικονομία τομέα καθίσταται μονόδρομος.

Επ’ αυτού βέβαια, για το πώς και με ποιους όρους θα γίνει, θα έπρεπε να διεξαχθεί μία σοβαρή συζήτηση και είναι κατανοητές και οι ενστάσεις και οι φόβοι, όπως και το γεγονός πως οι χιλιάδες εργαζόμενοι στη ΔΕΗ διεκδικούν να έχουν λόγο. Από αυτό το σημείο όμως έως το να χρησιμοποιείται το θέμα για καθαρά πολιτικούς λόγους και να εντάσσεται απολύτως στην τακτική ενός κόμματος για τη διεκδίκηση της εξουσίας υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση. Η απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ είναι σήμερα μία καθαρά πολιτική-στενά παραταξιακή απεργία και ως τέτοια αντιστρατεύεται το κοινωνικό σύνολο και το δημόσιο συμφέρον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει δυστυχώς να βαδίζει στον αδιέξοδο δρόμο της πόλωσης και του διχασμού με εμπρηστικές δηλώσεις, ακραίους χαρακτηρισμούς και καταστροφολογίες. Επιχειρεί τώρα μέσω της πρότασης για δημοψήφισμα να μετατρέψει το θέμα της λεγόμενης “μικρής ΔΕΗ” σε μέσο εγκλωβισμού των άλλων κομμάτων και των ανεξάρτητων βουλευτών. Θέλει να τους θέσει υπό την πολιτική ομηρία του, προκειμένου να προκαλέσει αδιέξοδο στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, υπονομεύοντας ωστόσο έτσι τη σταθερότητα της χώρας.