Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το bullying που δέχεται ο stand up comedian Σίλας Σεραφείμ στα social media από τότε που ξεκίνησε στην ΕΡΤ η εκπομπή που συμπαρουσιάζει με την Μαριλένα Κατσίμη. Τον βρίζουν και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Οι μεν ότι είναι φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, οι δε ότι στηρίζει τους απέναντι, τελευταία όμως έχουν πάρει κεφάλι οι πρώτοι με κεντρικό επιχείρημα ότι εργάζεται στη δημόσια τηλεόραση – στην οποία προσελήφθη πολύ πριν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο κόμμα (το 2002) και μάλιστα εντελώς αξιοκρατικά (πήγαν και τον βρήκαν, δεν πήγε να τους βρει). Αλλά η αλήθεια έχει μικρή σημασία σε καιρούς πόλωσης και τυφλού φανατισμού.
Το πιθανότερο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν παρακολουθούν την εκπομπή γιατί αν την παρακολουθούσαν θα ήξεραν ότι ο Σίλας δεν ανήκει σε κάποιον κομματικό στρατό. Αν αυτό συνέβαινε, άλλωστε, δεν θα τον ήθελε δίπλα της η Μαριλένα, για να προστατεύσει την προφανή δημοσιογραφική της αξιοπρέπεια. Βέβαιο είναι ότι δεν παρακολούθησαν την παράστασή του στο Tin Pan Alley γιατί τότε θα είχαν ξεκαρδιστεί από τα γέλια στα σημεία που σατιρίζει και τον ΣΥΡΙΖΑ και τους προηγούμενους νομείς της εξουσίας.
Αναρωτιέμαι αν αναρωτιέται κανείς από εκείνους που προσπαθούν να γδάρουν όποιον ορίζουν ως εχθρό ή βοηθό του εχθρού τους μήπως έχει κάνει λάθος, μήπως υπερβάλλει, μήπως προσβάλλει άδικα, μήπως κάνει κακό. Δεν ξέρω αν όλο αυτό το μίσος τους φθείρει ή τους θρέφει και αν μέσα από την εκφόρτιση της εσωτερικής τους μαυρίλας ανακουφίζονται ή αν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αν δηλαδή δηλητηριάζονται από το δηλητήριο που εκλύουν.
Φυσικά υπάρχουν τόσοι άλλοι που έχουν εντελώς αντίθετη άποψη και προσέγγιση και δεν παίρνουν μέρος στον διαδικτυακό πόλεμο γιατί τους απωθεί ο οπαδισμός που κυριαρχεί. Αυτός είναι ένας καλός λόγος για να αντέχει κανείς αν γίνεται χωρίς να φταίει σάκος του μποξ και δέκτης παράλογης μανίας. Ο καλύτερος, όμως, λόγος για να συνεχίσει ο βαλλόμενος υπάρχει μέσα του, τι πιστεύει ο ίδιος γι αυτό που κάνει.
Δεν είμαι βέβαιη ότι όποιος βρίσκεται στη θέση του Σίλα Σεραφείμ δεν πτοείται κάποια στιγμή, δεν αμφιβάλλει για τον εαυτό του, δεν ενοχοποιείται χωρίς λόγο, δεν ντρέπεται ή δεν φοβάται και δεν αηδιάζει τόσο πολύ ώστε να προσπαθήσει να συνεννοηθεί με την άλλη πλευρά μόνο και μόνο για να απαλλαγεί από την αρνητική ενέργεια που δέχεται. Αν το αντέχει και δεν αλλάζει, αξίζει σεβασμού.
Αυτό για το οποίο έχω πια πειστεί είναι ότι ο φανατισμός είναι ολοκληρωτισμός και ότι στη χώρα μας ο διχασμός έχει πάρει ήδη επικίνδυνες διαστάσεις. Η διαίρεση είναι βαθιά και όσο περνά ο καιρός μπορεί να γίνεται ακόμη πιο σκληρή. Δεν υπάρχει κουλτούρα διαλόγου και συναινέσεων. κυριαρχούν οι μανιχαϊσμοί και η χουλιγγανική νοοτροπία. Πολλή βαβούρα, ένας κακός χαμός, και τελικά κανείς δεν ακούει κανέναν, ο ένας δείχνει τον άλλο και όλοι μαζί πηγαίνουμε με φόρα προς τον τοίχο ελπίζοντας ότι το κεφάλι του διπλανού θα σπάσει πρώτο.