Σε μία «κανονική» χώρα, πολιτικοί, επιχειρηματίες, κοινωνικοί και άλλοι φορείς θα συζητούσαν τι θα κάνουν έπειτα από 5-10 χρόνια, πώς θα προχωρήσουν, πώς θα υπερβούν δυσκολίες και θα αξιοποιήσουν ευκαιρίες που διαφαίνονται, πώς θα είναι η χώρα αύριο, μετά την κρίση. Στην Ελλάδα, ο ορίζοντας είναι βραχύς. Δεν συζητούμε τι και πώς θα το παράγουμε, για καινοτομίες, για βελτίωση της παραγωγικότητας, για μια νέα θέσμιση της δημοκρατίας μας. Προ 3ετίας, όλη η συζήτηση περιοριζόταν πώς θα πιάσουμε τα νούμερα της τρόικας σε τρεις μήνες. Τώρα, ο ορίζοντας αυτής της συζήτησης έχει περιοριστεί σε τρεις βδομάδες. Ακόμη χειρότερα, πλέον δεν πολυσυζητείται καν πώς θα πιάσουμε τα νούμερα. Η ίδια η Βουλή, συνήθως βουβή, εγκρίνει είτε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου είτε οριζόντιες ρυθμίσεις – που ισοπεδώνουν κυρίως τους άξιους, τους νομοταγείς και τους αδύναμους.

Από το 2010, έχουμε δανειοδοτηθεί με 179 δισ. ευρώ από την Ευρώπη και 26,7 δισ. από το ΔΝΤ, με χαμηλά επιτόκια. Τα λεφτά δεν έλειψαν. Ελειψε ό,τι λείπει και σήμερα: Πολιτικές δυνάμεις ικανές να διευθύνουν την ανασυγκρότηση της χώρας, με πνεύμα ευρύτερης εθνικής συνεννόησης, ώστε με θυσίες αλλά και με δικαιοσύνη και αξιοκρατία να θεμελιωθεί ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης. Αλλοι δεν γνώριζαν και δεν άντεχαν, άλλοι (πολύ περισσότεροι…) δεν ήθελαν, άλλοι χαλάρωναν απολαμβάνοντας τα απρόσμενα μεγαλεία του μεγάλου κόμματος. Ελειψε η ισχυρή πολιτική βούληση για αλλαγή. Κατά συνέπεια, έλειψε και το σχέδιο για την αλλαγή.

Πρόκειται για πολιτικό πρόβλημα που, παραμένοντας άλυτο, σύρει τη χώρα από το κακό στο χειρότερο. Οι αριθμοί μιλούν: Πριν από δώδεκα μήνες, οι άνεργοι ήταν λιγότεροι κατά 220.000 και η συνολική αμοιβή της μισθωτής εργασίας ήταν μεγαλύτερη κατά 1,5 δισ. ευρώ. Δώδεκα μήνες μετά, η βιομηχανική παραγωγή είναι μικρότερη κατά 1,8%, η οικοδομική δραστηριότητα κατά 54%, υγιείς και μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν ή απειλούνται με λουκέτο λόγω έλλειψης ρευστότητας, η λαϊκή κατανάλωση έχει συρρικνωθεί περαιτέρω κατά 12,9%, η ύφεση έχει ήδη κερδίσει έξι χρόνια και βάσιμα διεκδικεί το έβδομο (2014), το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν από 194 δισ. πέρυσι θα συρρικνωθεί στα 184 δισ. ευρώ φέτος, το χρέος είναι σκαρφαλωμένο στα 318 δισ. ευρώ. Υστερα από 12 μήνες με «success stories», η οικονομία είναι εξασθενημένη και ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας απηυδισμένα.

Αλλά το πολιτικό σύστημα παραμένει αμετανόητο. Ενα μικρό δείγμα από την επικαιρότητα: Επιβάλλεται στους πολίτες να πληρώσουν 120 εκατ. ευρώ για τον γνωστό «τσαμπουκά» στην ΕΡΤ –τόσα εκτιμά το Γενικό Λογιστήριο ότι χρειάζονται για τις αποζημιώσεις 2.600 υπαλλήλων της (δηλαδή, όσα περίπου θα εισπραχθούν από τους φόρους «πολυτελείας» στα αυτοκίνητα). Αλλά, για «να σωθεί η χώρα», εγκαταλείπονται τα δημόσια σχολεία ανυπεράσπιστα στην εγκληματικότητα, χωρίς την «πολυτέλεια» σχολικών φυλάκων. Είναι στραβός ο γιαλός;..