Το ερώτημα είναι ρητορικό. Διότι το ψέμα γι’ αυτόν, είναι η μοναδική του «αλήθεια». Και φαίνεται πως όχι μόνον δεν τον ενοχλεί που κάποιοι το καταλαβαίνουμε, αλλά το επιδιώκει και από πάνω. Μάλιστα, προσπαθεί να καθαγιάσει το ψέμα και ιστορικά, ακόμη και με τον ίδιο τον τίτλο  – «Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας»; – άρθρου που δημοσίευσε.  Όπως δεν τον ενοχλεί να καταλαβαίνουμε ότι είναι αστοιχείωτος και γι’ αυτό, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, το δηλώνει και πανηγυρικά!

Ξέρουμε επίσης καλά ότι αν, για όποιον άνθρωπο συναντάμε, κάνουμε χωρίς λόγο  την σκέψη, μήπως είναι κλέφτης, μήπως είναι απατεώνας, μήπως είναι παιδεραστής, μήπως μας δουλεύει και πάει λέγοντας, κατά κανόνα πλευρές του εαυτού μας προβάλλουμε σ’ αυτόν.  Κι αν το λέμε και δημόσια, τον εαυτό μας εκθέτουμε δημόσια. Δεν δίστασε λοιπόν να  περιγράψει και να εκθέσει δημόσια τον εαυτό του, αποκαλύπτοντας ότι μετά από συνάντησή του με σοβαρό επιχειρηματία, είπε στον παρακαθήμενό του: «Είσαι σίγουρος ότι αυτός δεν μας δουλεύει»; Ώστε να καταλάβουμε όλοι, ότι το πρώτο που έχει ο ίδιος στο μυαλό του, είναι το δούλεμα των άλλων.

Άσε που, με το καφενειακό του ύφος, με τους φτηνούς εξυπνακισμούς του, με τα χυδαία, πολάκειου ήθους αστεία ακόμη και σε σοβαρά θέματα, με την ελαφρολαϊκή μαγκιά του, περιφέρει ακάλυπτο το πρόσωπό του, ώστε να αντιληφθούμε και το πολιτισμικό του στίγμα, που είναι η ψευδολαϊκότητα. Ένας δηλαδή «ψευδολαϊκός» σουσουδισμός, που εγγίζει τα όρια του λούμπεν.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: Δεν έχει συμβούλους ο πρωθυπουργός να τον προστατεύσουν, ώστε να μην δίνει συνεχώς την εικόνα ενός φουκαρά μικροκομπιναδόρου ή λούμπεν μικροαπατεωνίσκου, που σουσουδίζει τον «λαϊκό» πολιτικό;

Είναι προφανές ότι έχει. Φαίνεται όμως πως οι σύμβουλοί του ξέρουν περισσότερα απ’ όλους μας. Ξέρουν δηλαδή πως ο καθένας μας έχει πολλές αποκηρυγμένες πλευρές. Άλλος νοιώθει λίγο αστοιχείωτος, άλλος λίγο ψεύτης, άλλος μικροκομπιναδόρος, άλλος μικροαπατεώνας, άλλος «ψευτόμαγκας», άλλος υποκριτής και πάει λέγοντας. Ότι δηλαδή ο καθένας μας έχει και έναν μικρό Τσίπρα μέσα του, για τον οποίο ντρέπεται. Φαίνεται όμως πως οι σύμβουλοί του ξέρουν και κάτι άλλο. Ότι όλοι, για να μην ντρέπονται, αποζητούν τη «νομιμοποίηση» των προσωπικών τους μειονεξιών. Γι’ αυτό ταυτίζονται με κάθε αγύρτη που τους προσφέρει τη νομιμοποίηση και μισούν κάθε σοβαρό άνθρωπο. Είναι η αιτία για την οποία αγαπήθηκε ή έγινε ανεκτή από το «λαό» η κυβέρνηση, με πρωθυπουργεύουσα την Κα Μιμή και «υπερυπουργούς» τους Λαζόπουλους, τις ξεματιάστρες, τις χαρτορίχτρες και τις καφετζούδες, υπό την πνευματική καθοδήγηση του υποκόσμου της Αυριανής. Άλλωστε  είναι ο ίδιος λαός που μίσησε τον επόμενο πρωθυπουργό, γιατί έκανε το αμάρτημα να είναι σοβαρός. Με το να μαθαίνει λοιπόν ο κάθε φουκαράς μικροκομπιναδόρος ότι είναι ίδιος με τον σημερινό πρωθυπουργό του, εισπράττει την μεγάλη του δικαίωση. Και την ανταποδίδει με την στήριξή του.

Γι’ αυτό λοιπόν οι σύμβουλοι, όχι μόνον δεν κρύβουν τις μειονεξίες του πρωθυπουργού, αλλά τις προβάλλουν. Και μάλιστα, γράφουν και σχετικά άρθρα με εντυπωσιακούς τίτλους (Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας; Που παραπέμπει ευθέως στον Αλέξη). Για να μας πείσουν πως ο Αλέξης δεν είναι κανένας σοβαρός και έντιμος άνθρωπος  που πρέπει να μισήσουμε, αλλά ένας από εμάς. Ένας μικροαπατεωνίσκος που πρέπει να δοξάσουμε, για τη χάρη που μας κάνει να είναι σαν κι εμάς!