Πριν αρκετά χρόνια, θα ήταν γύρω στο 2000, πριν ακόμα από την εξάρθρωση της τρομοκρατικής 17Ν, αποφάσισα να πάω σε μια συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας που οργάνωνε το κίνημα «ως εδώ» των οικογενειών των θυμάτων της εγκληματικής οργάνωσης. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι, πέρα από την έκφραση ενός γενικού αποτροπιασμού, κανένας κοινωνικός ή πολιτικός φορέας δεν καλούσε τα μέλη του και τον κόσμο να κινητοποιηθεί. Κι αυτό, την ώρα που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με ανάλογο πρόβλημα, οι δρόμοι πλημμύριζαν συχνά με αντιτρομοκρατικές λαοθάλασσες. Η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν απογοητευτική, θυμάμαι σχεδόν έναν-έναν τους συμμετέχοντες. Ήταν η πρώτη φορά, μετά την πτώση της χούντας, που ένιωσα ντροπή. Δεν επρόκειτο μόνο για προσβολή προς στη μνήμη των δολοφονημένων. Ήταν μια ευθεία προσβολή προς τον αντιδικτατορικό αγώνα και τη δημοκρατία.

Τέτοιες μνήμες ξύπνησε η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών για το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό, κι ας επιχείρησαν κάποιοι να δώσουν στη συζήτηση νομικίστικο χαρακτήρα. Έχουν αποδείξει, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν έχουν ανάγκη από τα ΦΕΚ για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στον αρχιδολοφόνο και να  εκδηλώσουν τον θαυμασμό τους για το «ιδεώδες» της 17Ν. Η συμπαράσταση σε προσχηματικά αιτήματα των τρομοκρατών, αποσκοπεί στην εξοικείωση της κοινής γνώμης με τις απάνθρωπες συμπεριφορές και στην απάλειψη από τη συλλογική μνήμη των τραγικών συνεπειών της εγκληματικής τους δραστηριότητας.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr