Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν άμαχους Παλαιστίνιους χωρίς πολιτικό κόστος , οι Παλαιστίνιοι θάβουν ξανά και ξανά τους νεκρούς τους.
Ένας λαός απελπισμένος χωρίς προοπτική για το μέλλον.
Ένας λαός αποκλεισμένος που πλήττεται από την ανεργία και την οικονομική κρίση. Όπως αναφέρει ο Μαρκ Φρινγκς από το παράρτημα του ιδρύματος Κόνραντ Άντερναουερ στη Ραμάλα στη Ντόιτσε Βέλε , ο πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας έχει κάθε μέρα από καθόλου μέχρι το πολύ έξι ώρες ρεύμα , στον υδροφόρο ορίζοντα δεν υπάρχει πλέον πόσιμο νερό και η ανεργία βρίσκεται στο 43%..
Ένας λαός χωρίς ελπίδα για το μέλλον με μία ηγεσία διχασμένη , από τη μία πλευρά οι φανατικοί της Χαμάς και από την άλλη η μετριοπαθής Φατάχ με τον αδύναμο Μαχμούτ Αμπάς .
Δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη που να πιστεύει πια πως η διχασμένη παλαιστινιακή ηγεσία θα μπορέσει να δώσει τη λύση.
Οι Παλαιστίνιοι χάνουν και τους παραδοσιακούς συμμάχους τους. Η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία ανέπτυξαν τα τελευταία χρόνια στενότερους δεσμούς με το Ισραήλ . Αυτό που τους ενδιαφέρει πλέον είναι είναι να αποδυναμώσουν τα ισλαμιστικά κόμματα και να αντιμετωπίσουν την ολοένα αυξανόμενη επιρροή του Ιράν και για αυτό χρειάζονται το Ισραήλ.
Και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορη πια τον ισραηλινό στρατό να πυροβολεί απρόκλητα τους Παλαιστίνιους που διαδήλωναν ειρηνικά στη Γάζα, σκοτώνοντας 17 ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν το Σάββατο και θα συνεχιστούν μέχρι τις 15 Mαϊου, ημέρα της «Νάμπκα» (Καταστροφή), όπως αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πριν από 70 χρόνια.
Εκείνη την ημέρα οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πει ότι θα μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβιβ στην Ιερουσαλήμ επιβεβαιώνοντας με τον πιο επίσημο τρόπο την άποψη των Παλαιστινίων ότι η Ουάσινγκτον δεν θα προσπαθήσει , υπό αυτή την ηγεσία τουλάχιστον , να αρχίσουν και πάλι οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Οι Παλαιστίνιοι όμως δεν είναι θύματα μόνο της ισραηλινής βίας. Είναι θύματα και του δικού τους διχασμού και του φανατισμού των ηγεσιών τους αλλά και της αδυναμίας του να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν κάτω από καλύτερες συνθήκες . Πριν αναλάβουν τα ηνία του κράτους του Ισραήλ οι σκληροπυρηνικοί όπως είναι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχουν και ο υπουργός Άμυνας Άβιγκντορ Λίμπερμαν και πριν κυριαρχήσει στους Παλαιστίνιους η βίαιη και φανατική Χαμάς.
Και υπήρξαν ευκαιρίες για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους.
Τον Ιούλιο του 2000 ο Γιάσερ Αραφάτ απέρριψε το ειρηνευτικό σχέδιο του Μπίλ Κλίντον στο Καμπ Ντέιβιντ . Το σχέδιο είχε εγκριθεί από τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ τον μετριοπαθή Εχούντ Μπαράκ . Δεν ήταν το τέλειο σχέδιο , υπήρχαν και τότε προβλήματα , προέβλεπε όμως τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στο 92% της Δυτικής Όχθης και το 100% της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Τώρα είναι πια πολύ αργά και για τους Ισραηλινούς και για τους Παλαιστίνιους. Δεν υπάρχει ένας Κλίντον ή ένας Ομπάμα στο Λευκό Οίκο αλλά ο Τραμπ με τα γεράκια του. Στο Ισραήλ δεν υπάρχει ένας Γιτζχάκ Ραμπίν ή ένας Εχούντ Μπαράκ αλλά ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου και δεν υπάρχει ο Γιάσερ Αραφάτ αλλά η φανατική Χαμάς στη Γάζα και η αδύναμη Φατάχ στη Δυτική Όχθη . Και η ΕΕ παλεύει με τα δικά της προβλήματα αδυνατώντας να παρέμβει .
Όπως γράφει σήμερα η Ουάσινγκτον Ποστ το μόνο που μένει είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης που δυστυχώς έρχεται μόνο όταν υπάρχουν δεκάδες θύματα.