Οι μέρες, που «είναι πονηρές» όπως λέει και το τραγούδι των Γκάτσου- Χατζιδάκι, επιβεβαιώνουν πως μια υποβόσκουσα σύγκρουση υπάρχει και πάλι, σε διάφορες μορφές. Τις ορατές και τις αόρατες. Σε έναν πόλεμο, σε μια σύγκρουση, οι ορατές επιπτώσεις περιέχουν πολλή καταστροφή, πολύ πόνο, αίμα, μαύρο σκοτάδι και απελπισία. Οι αόρατες είναι εκείνες που λειτουργούν υπόγεια και φθείρουν, αργά και σταθερά, όποιον εμπλέκεται. Αναφέρομαι, κυρίως, στον οικονομικό πόλεμο και στο μεγάλωμα της απόστασης μεταξύ των εχόντων και των κατεχόντων, από τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις και τους μη έχοντες πέραν της φτώχειας τους. Η φτωχοποίηση και οι συνέπειές της, είναι πόλεμος. Η περιθωριοποίηση των αδύναμων κοινωνικών μειονοτήτων, είναι πόλεμος. Τα όποια εμπόδια στήνονται εναντίον των δικαιωμάτων ανθρώπων διαφορετικής σεξουαλικής επιλογής, είναι πόλεμος. Η ουσιαστική ακύρωση, αυτή την περίοδο, της επαγγελματικής ιδιότητας και συγχρόνως την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των ανθρώπων του πολιτισμού, λόγω της επιδημίας, είναι πόλεμος. Η ίδια η επιδημία, που είναι «αόρατος» εχθρός, είναι πόλεμος, τον οποίον αντιλαμβάνεσαι μόνο από τις καθημερινές πληροφορίες για τα θύματα του κορωνοϊού. Η άρνηση της μάσκας είναι… πόλεμος.
Πόλεμος είναι ό,τι αντιστρατεύεται τη δημιουργικότητα, τον πολιτισμό και την πρόοδο.
Και θα το πάω πιο βαθιά θεωρώντας πως, τα λεγόμενα «πρωϊνάδικα» και πλήθος άλλων τηλεοπτικών εκπομπών που συμβάλλουν στον πνευματικό σκοταδισμό, είναι πόλεμος· το τραγουδιστικό μόρφωμα τού ελληνικού τραγουδιού, που ευτελίζεται στις νυχτερινές πίστες με απίστευτη ευκολία κι ελαφρότητα, αποτελούν μορφή πολέμου. ο ρατσισμός, η αστυνομοκρατία, οι αμέτρητοι μπαχαλάκηδες κάθε κομματικής απόχρωσης που ρυπαίνουν, σπάνε και καταστρέφουν, είναι πόλεμος.

Ναι! Αυτός ο αόρατος πόλεμος όπως η επιδημία, δεν έχει βεβαίως όπλα-κανόνια-βόμβες, ναυμαχίες-αερομαχίες, ούτε θύματα κακοποιημένα με αγριότητα και τα συναφή, αλλά, η απουσία συνείδησης, απροσεξίας και αδιαφορίας ως προς τις προφυλάξεις, προκαλεί θύματα και τεράστια κοινωνική και οικονομική κρίση, τόση, που θα γραφτεί στην ιστορία του 21ου αιώνα.
Τον άλλον πόλεμο, των καθημερινών εμπρηστικών ανακοινώσεων του γείτονα, τον βιώνουμε εξαιτίας τού κοινοβουλευτικού δικτάτορα και σουλτάνου, ο οποίος «βομβαρδίζει» (προς το παρόν) με λεκτικές ευτυχώς παρεμβάσεις, μας σπάει τα νεύρα με τις πολεμοχαρείς απειλές του και την ελληνική διπλωματία να τρέχει για συμφωνίες, χωρίς να ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει… Η Ευρώπη είναι με το μέρος μας (κατά δήλωση των επικεφαλής.)
Η όλη κατάσταση είναι όντως οξυμένη και η ανασφάλεια έχει απλωθεί παντού, εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια για επενδύσεις, ανάπτυξη και εργασία.
Βρισκόμαστε σε γκρίζα εποχή, όπου όλα είναι τυλιγμένα στο σκούρο χρώμα ενός σύννεφου που «κρύβει» καταιγίδα. Όσοι μπορούν να σκεφτούν τις συνέπειες, ενός λαθεμένου χειρισμού στο καουμποϊλίκι των Τούρκων, θα αντιληφθούν πως ένα τέτοια ενδεχόμενο θα μας σπρώξει πίσω, πολύ πίσω, και θα αλλάξουν τόσα πολλά που είναι αμέτρητα! Οι αρνητικές αυτές αλλαγές θα είναι τόσο συγκλονιστικές, τόσο καταστροφικές, που ενδεχομένως θα ανασχηματίσουν ξανά τον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης...

Οι σύμμαχες χώρες (με ή δίχως εισαγωγικά) θα αποφασίσουν να υπογράψουν άλλες συμφωνίες, καταπατώντας τις προηγούμενες, αναθεωρώντας και πάλι το status quo, σύμφωνα με τα νέα τους συμφέροντα δεδομένα συμφερόντων, ακριβώς όπως κάθε τόσο μάς διδάσκει η ιστορία. Ιδιαίτερα η νεότερη ελληνική ιστορία!!!
Και πάλι θα φανεί αν αληθεύει και στις διεθνείς σχέσεις, πως το μεγάλο ψάρι (η πιο ισχυρή στρατιωτικά ή οικονομικά χώρα) θα φάει το μικρό· μαζί μ? αυτό, θα αποδειχθεί και το κατά πόσο παίζουν ρόλο οι συμμαχίες και οι διακρατικές συμφωνίες.
Θα πρέπει να πούμε πως η χώρα έχει εξασφαλίσει πολλές υπογραφές άλλων χωρών, καθώς και υποσχέσεις στήριξης… Ίδωμεν!

Το θέατρο του παραλόγου πρέπει να σταματήσει· διότι μας έχει αναγκάσει να τρέχουμε, πότε με το πεζικό στο ποτάμι τού Έβρου και πότε στις θάλασσες της Κρήτης με τον στόλο… ετοιμοπόλεμο. Η χώρα δεν αντέχει μια τέτοια αναμονή και ανησυχία για το αύριο.
Δεν επιθυμώ να μπλέκω σε θέματα που δεν τα κατέχω σε βάθος· απλώς εκφράζω και τη δική μου αγωνία, για την ταραγμένη ατμόσφαιρα που βιώνουμε ήδη πολύ πριν το καλοκαίρι. Και να τελειώσω με την προαναφερόμενη φράση μου:
Πόλεμος είναι ό,τι αντιστρατεύεται την δημιουργικότητα, τον πολιτισμό και την πρόοδο.
Νομίζω πως είναι ένα σαφές μήνυμα…