Το δίλημμα νέα δανειακή συμφωνία ή χρεοκοπία, δεν είναι τεχνητό.

.

Εως τώρα, η τρόικα μας έχει δανείσει 73 δισ. ευρώ. Αν υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, θα πάρουμε τα υπόλοιπα 37 από το πρώτο πακέτο των 110 δισ. ευρώ και, επιπλέον, 130 δισ. σε ρευστό και με τη μορφή εγγυήσεων. Σύνολο, 240 δισ. ευρώ. Αν δεν υπογραφεί, θα χρεοκοπήσουμε. Διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα, ότι δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε διότι θα έχαναν τα λεφτά που τους χρωστάμε. Πρόκειται για επικίνδυνη ανοησία. Ακόμα κι αν κάποιοι χάσουν αυτά που προλάβαμε να δανειστούμε, συνολικά το ξένο κεφάλαιο (μαζί και οι ιθαγενείς της «συμμορίας της δραχμής»…) θα μπορέσει να αγοράσει ολόκληρη τη χώρα έναντι πινακίου φακής, αφού με τη χρεοκοπία οι αξίες της εργασίας, γης και επιχειρήσεων θα καταρρεύσουν σε επίπεδα 10ετίας του 1950. Κι αν η Ελλάδα καταστραφεί, αυτοί δεν θα χάσουν.

.

Προϋπόθεση για τη δανειακή συμφωνία είναι οι μεταρρυθμίσεις.

.

Αν έγκαιρα το πολιτικό σύστημα είχε αντιδράσει (από χρόνια…) η μεταρρύθμιση του ελληνικού καπιταλισμού «τύπου Ponzi» θα είχε γίνει με μικρότερους κραδασμούς. Αδρανήσαμε. Επειδή, αυτό που κατ’ ευφημισμό λέγεται ιθύνουσα τάξη και το πολιτικό σύστημα, είχαν μάθει να ευημερούν παρασιτικά, στο τέλμα. Και οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Σπαταλήθηκαν 1 αμερικανικό και 4 ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά πακέτα χωρίς να δημιουργηθούν ισχυρές παραγωγικές δομές. Εργασιακές δεξιότητες και καινοτομία, δεν ήταν το πρώτο μέλημα όσων λεηλατούσαν το κράτος ή πλούτιζαν με θαλασσοδάνεια. Θεοποιήθηκαν τα μικρομάγαζα που ζούσαν παραβιάζοντας τα δικαιώματα της εργασίας, φορο- και εισφορο-διαφεύγοντας. Πνίγηκε η παραγωγικότητα σε ένα αρχιπέλαγος από βιτρίνες που τις γεμίζαμε και τις αδειάζαμε με δανεικά. Ετσι φούσκωνε η «ελληνική φούσκα» – φούσκα μαγαζιών, δημοσίων υπαλλήλων, κατανάλωσης, εισοδημάτων. Η φούσκα έσπασε. Και η ανταγωνιστικότητα προσαρμόζεται άμεσα και βίαια, με πρώτο θύμα τη γενική μείωση των εισοδημάτων.

.

Και μετά, τι; Το «μετά», εξαρτάται από το σήμερα.

.

Θα ασχοληθεί κάποιος με την κερδοσκοπία, τη σπατάλη και την κακοδιαχείριση (απεχθές παράδειγμα η κατάσταση της ΔΕΗ…) που εκτινάσσουν το κόστος παραγωγής στα ύψη ή θα προσφεύγουμε μονίμως στη συμπίεση των μισθών; Θα ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα περιορισμού του κράτους που απομυζά απίστευτους πόρους ή θα το θωρούμε ακίνητοι να θερίζει θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα; Θα του επιβληθούν κριτήρια αποδοτικότητας και αξιοκρατίας ή θα διαιωνίζεται η άδικη μεταχείριση δικαίων και αδίκων; Θα αξιοποιηθούν τα 15 δισ. ευρώ του ΕΣΠΑ ή θα συνεχιστεί το «παρκάρισμά» τους – την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες είναι άνεργοι; Θα ταρακουνηθεί το σύστημα των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ή θα αφεθούν να ευημερούν οι φοροφυγάδες και να πνίγονται όλοι οι άλλοι; Θα καταργηθεί η κρατική προστασία όλων των «κλειστών» επαγγελμάτων; Θα αποκτήσουμε καλά σχολεία; Θα ολοκληρωθεί η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, ώστε να πάψει να είναι πεδίο αναπαραγωγής των ανισοτήτων και μετά τη λήξη του εργασιακού βίου;

.

Με ευθύνη του πολιτικού κατεστημένου χάθηκε και χάνεται πολύτιμος χρόνος.

.

Αρχές 2010, το καλομαθημένο, ράθυμο πολιτικό σύστημα δείλιασε μπροστά στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα την προσφυγή στην τρόικα – ως λύση ανάγκης. Στη συνέχεια, οι μισοί εφάρμοζαν μια πολιτική που δεν καταλάβαιναν ή δεν ήθελαν (ή δεν είχαν διαβάσει…), οι άλλοι μισοί την πολεμούσαν. Σήμερα, ο κ. Παπαδήμος παλεύει να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά ηγείται μιας κυβέρνησης που δεν τον παρακολουθεί. Αλλοι πάνε ταξίδια με τον αρχηγό τους, άλλοι περήφανα δηλώνουν υπουργοί του αρχηγού τους (όχι του πρωθυπουργού…), άλλοι κάνουν θόρυβο μήπως και επανεκλεγούν βουλευτές (έως υποψήφιοι αρχηγοί δηλώνουν…), άλλοι προσδοκούν ότι το κοινοβουλευτικό μπάχαλο θα γίνει βατήρας για την εκπλήρωση των προσδοκιών τους, άλλοι έχουν πεισθεί ότι δεν πρόκειται να επανεκλεγούν και επιλέγουν τον δρόμο της ανευθυνότητας. Ετσι, δεν προχωρά η χώρα.

.

Ο σημερινός πρωθυπουργός ανέλαβε να διαχειριστεί μια επικίνδυνη κρίση – όχι την κατάρρευση του πολιτικού κατεστημένου. Είναι ώρα να «μιλήσει».