Δε μπορώ να ισχυριστώ πως κατέχω σε βάθος τα γραπτά του προέδρου Μάο. Είχα διαβάσει το Κόκκινο Βιβλιαράκι στα φοιτητικά μου χρόνια, θέλοντας να γνωρίζω τι πρεσβεύει η «άλλη πλευρά». Πρακτικό ανάγνωσμα ομολογουμένως, γραμμένο σε γλώσσα απλή, με ρεαλιστικές συστάσεις και κατανοητές νουθεσίες, καμία σχέση με τους μακρόσυρτους βερμπαλισμούς των μεσοπολεμικών θεωρητικών της Αριστεράς. Ομολογουμένως βρίσκουμε μέσα του πολλά στοιχεία χαρακτηριστικά των τακτικών και της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ταξικός αγώνας συνεχής, «αναμόρφωση» των μεσαίων στρωμάτων, δίκαιη και άδικη βία, ενδοκομματική συζήτηση διαφωνιών, ενεργή εμπλοκή της διανόησης στην προπαγάνδα, στόχευση στον επηρεασμό νέων και γυναικών, μακροχρόνια διαδικασία «εκδημοκρατισμού» της κοινωνίας. Δε μοιάζει λοιπόν αβάσιμος ο ισχυρισμός του Τσίπρα πως μελετά τα γραπτά του Μεγάλου Τιμονιέρη, και πως εκεί βρίσκει χρήσιμες ιδέες.
Βεβαίως το βιβλιαράκι γράφει κι άλλα. Μιλά για σιδηρά πειθαρχία, για διαλεκτική υψηλού επιπέδου, για στρατηγική σκέψη και ανάλυση, για πρακτικό πνεύμα στην αναζήτηση λύσεων, για σκληρά εργαζόμενους κομματικούς απαράτσικ στην υπηρεσία του λαού, για παραγωγική αυτάρκεια, δηλαδή για πράγματα που ελάχιστα σχετίζονται με το τσίρκο που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Η επιβολή του οράματος αυτού απαιτεί αποφασιστικότητα, υπερπροσπάθεια και σαφή προσανατολισμό, στοιχεία που δεν χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω από την κυβέρνηση. Αποτελεί κοινό μυστικό πως αυτό που προσδοκά ο homo syrizeous klapsikous δεν είναι η πραγμάτωση του σοσιαλισμού, μα μια καλά αμειβόμενη θέση στο Δημόσιο ή σε κάποια διαπλεκόμενη επιχείρηση, χωρίς ευθύνες και δυσκολίες, με ελάχιστο ωράριο. Για τους ανθρώπους αυτούς επιτυχία θα είναι να ψευτοεργάζονται για κάνα δεκάμηνο μεταξύ δέκα με δύο, και μετά να το ρίχνουν στα ούζα, φαντασιώνονται να τους γλείφουν και να τους προσκυνούν διάφοροι ταλαίπωροι ενόσω αυτοί τυρβάζουν περί των μαρξιστικών ιδεωδών και των ανδραγαθημάτων του Άρη και του Τσε.
Έλα μου όμως που όλα όσα επιζητούν απαιτούν χρήματα, κι αυτά ως γνωστό δε φυτρώνουν στα δένδρα, ούτε μπορούν πλέον να μας δοθούν ως δανεικά. Για να καλοπερνούν οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες θα πρέπει να καταβάλλονται φόροι , πράγμα που σημαίνει πως κάποιοι… μαύροι θα πρέπει να παράγουν και να πληρώνουν τα χαράτσια. Το δυστύχημα είναι ότι οι ντόπιοι μικρομεσαίοι αδυνατούν να πληρώσουν κι άλλα, ποσό δε να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, οι δε μεγάλοι εξαγωγείς έχουν γραμμένη την κυβέρνηση στα παλιά τους τα παπούτσια. Και κάπου εδώ αναφύεται το πραγματικό πρότυπο του φωτισμένου πρωθυπουργού μας, ο Ντενγκ Ζιάο Πινγκ, εκείνος που το 1961 είπε το περίφημο «καλή δεν είναι μια γάτα ανάλογα με το χρώμα της, αλλά όταν πιάνει ποντίκια».
Ο Ντενγκ είναι ο επιφανέστερος θιασώτης του κρατικού καπιταλισμού, ενός μοντέλου που έχουν έκτοτε ενστερνιστεί μερικά ή ολικά διάφοροι «δημοκράτες» σε όλο τον πλανήτη. Η σχετική θεωρία θέλει την ανάπτυξη να έρχεται από μεγάλα οικονομικά σχήματα στα οποία θα συμμετέχει το πολιτικό καθεστώς, επηρεάζοντας επ’ ωφελεία του την λειτουργία και την στρατηγική τους. Κι επειδή οι λίγοι διαπλεκόμενοι υποστηρικτές της κυβέρνησης δύσκολα μπορούν να παίξουν αυτό τον ρόλο, αναπόφευκτα έρχονται στο προσκήνιο οι ξένοι επενδυτές, τα μεγάλα κεφάλαια του… ληστρικού παγκόσμιου καπιταλισμού, κι έτσι φτάνουμε στην ουσία του τελευταίου-ως τώρα-μνημονιακού νομοθετήματος των 7.000 και βάλε σελίδων, δηλαδή του υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων.
Μεγάλη υπόθεση αυτό το υπερταμείο. Θα πουλά ποικίλα στοιχεία ενεργητικού επί 99 χρόνια, επιτελώντας ουσιαστικά το έργο που είχε αναλάβει το Treuhandanstalt για την περιουσία της ανατολικής Γερμανίας. Και θα το κάνει χωρίς να ρωτά κανέναν και χωρίς να ευθύνεται κανένας, κυβέρνηση ή κοινοβουλευτική ομάδα. Οι συριζαίοι θα κλαίνε και θα οδύρονται ενώ κάποια ιδιαίτερα λαμπερά «ασημικά», όπως τα δικαιώματα εξόρυξης μετάλλων και υδρογονανθράκων θα εκχωρούνται. Κι από δίπλα θα αλλάζουν χέρια και οι υπερδανεισμένοι όμιλοι, με νέους παίκτες να αναδεικνύονται και με νέα τζάκια να χτίζονται.
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία θα προκύπτουν λογικά θέσεις και ευκαιρίες για τους εγκάθετους, δυνατότητες για άκοπο πλουτισμό και κοινωνική άνοδο. Κι ευτυχώς δεν έχουν και πολλούς να βολέψουν οι έρμοι: οι ψηφοφόροι τους ήδη είναι σε μεγάλο ποσοστό εξαρτημένοι από τον κρατικό κορβανά, τα δε στελέχη τους αντικατοπτρίζουν το πάλαι ποτέ εκλογικό ποσοστό τους, αυτό του 3-4%. Κι έτσι και οι ίδιοι θα καταστούν η νέα ελληνική ελίτ, και οι… δικοί τους θα συνεχίζουν να σιτίζονται από το πρυτανείο, χάρη στους φόρους που θα πληρώνουν οι ευπρόσδεκτοι πλέον ξένοι. Και η ζωή θα κυλά ανέμελα σ’ αυτή την ντεμέκ δημοκρατία της βαλκανικής Ευρώπης.
Μπορεί ένα υποθετικό κύμα άμεσων ξένων επενδύσεων να καταστήσει τον Τσίπρα και την παρέα του αδιαφιλονίκητους κυρίαρχους της χώρας για τα επόμενα πολλά χρόνια? Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική επειδή μια τέτοια-ευπρόσδεκτη μα διόλου βέβαιη-τάση θα αργήσει πολύ να αποδώσει καρπούς, η αρχική επίδραση της στην ανεργία θα είναι αμελητέα, οι δε πολυεθνικές έχουν την κακή συνήθειας να μην πληρώνουν φόρους. Η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις για να ανακάμψει γρήγορα, όμως η κυβέρνηση κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εξοντώσει την εγχώρια μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια ισχυρή δόση δίκαιου φιλελευθερισμού, και όχι ολιγαρχικό κρατικό καπιταλισμό. Η Ελλάδα δεν είναι Κίνα. Κι ο Τσίπρας, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι Ντενγκ…