Το 2010 η αμερικανική Cirrus έδινε για τα Airbus της Ολυμπιακής 95 εκατομμύρια. Τα πουλήσαμε πέρσι 4,2 εκατομμύρια. Στο μεταξύ το Δημόσιο πλήρωνε κάθε χρόνο 800.000 ευρώ για συντήρηση και τέλη ελλιμενισμού.
Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ το ‘14 συζητείτο να πουληθεί στα 300 εκατομμύρια. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μιλούσαν για σκάνδαλο και τελικά το ‘16 την πούλησαν στους Ιταλούς για 45 εκατομμύρια.
Το ’14 το πρόστιμο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις παράνομες χωματερές ήταν 14,5 εκατομμύρια. Σήμερα με τις προσαυξήσεις λόγω μη συμμόρφωσης είναι 36,5 εκατομμύρια.
Ο κατάλογος των καθυστερήσεων είναι ατέλειωτος. Από Υδροπλάνα μέχρι Ελληνικό.
Και μετά είναι τα δισεκατομμύρια…
– Ανεξάρτητοι παρατηρητές αλλά και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας κοστολογούν τη διαπραγμάτευση Τσίπρα – Βαρουφάκη σε δεκάδες δις.
– Η κυβέρνηση Τσίπρα ήθελε αρχικά «μόνο» 53 δις και τελικά χρειάστηκε να πάρει τρίτο Μνημόνιο και 86 δις. Παράλληλα η εκροή καταθέσεων το πρώτο εξάμηνο του ‘15 ήταν 45 δις.
Μετά από όλα αυτά θα πίστευε κανείς ότι έστω για λόγους φιλοτιμίας – μπας και κερδηθεί κάτι από τα χαμένα – δεν θα είχαμε άλλες καθυστερήσεις.
Όμως το «άστο για αύριο» είναι μέρος της νεοελληνικής μας πολιτικής ταυτότητας.
Ανικανότητα – ατολμία – ιδεοληψίες, είναι το τρίπτυχο που δικαιολογεί τις καθυστερήσεις. Σήμερα αλλά και χθες. Πολιτικοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ. Πολιτικοί που δειλιάζουν μπροστά στους κομματικούς στρατούς. Πολιτικοί που πιστεύουν ότι όλα είναι μπλα – μπλα θεωρίες. Πολιτικοί που μας κυβέρνησαν και που μας κυβερνούν.
«Να ξενυχτίσουμε αν χρειαστεί» είχε πει ο κ. Τσίπρας στο υπουργικό Συμβούλιο του Νοεμβρίου. «Η 5η Δεκέμβρη είναι ορόσημο» είχε προσθέσει ο κ. Τσακαλώτος και τώρα τελειώνει ο Φεβρουάριος, χάνουμε την ποσοτική χαλάρωση – τουλάχιστον για τον Μάρτιο – και κανείς από την κυβέρνηση δεν νιώθει την ανάγκη να πει στον ελληνικό λαό τι κερδίζουμε από αυτή τη καθυστέρηση. Ποιο είναι το οικονομικό κόστος των συνεχών αναβολών στις διαδικασίες αξιολόγησης. Ο κ. Χουλιαράκης που μετέχει στην διαπραγμάτευση έχει απαντήσει: «καλύτερα μια χειρότερη συμφωνία τώρα, παρά μια καλύτερη σε 5 μήνες».
2,2 έως 3,1 δις θα χάσει η ελληνική οικονομία αν δεν κλείσει η αξιολόγηση λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού του κράτους της Βουλής. Και το κοντέρ τρέχει. 30.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν μόνο τον Ιανουάριο (ρεκόρ δεκαετίας). Η εκροή καταθέσεων τις τελευταίες 25 μέρες ήταν 2,5 δις. Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες διακόπτουν το επάγγελμα τους. Μικρές επενδύσεις έχουν παγώσει. Ακόμη και οι επιχειρηματίες του θεάτρου περιμένουν το κλείσιμο της αξιολόγησης για να υπογράψουν τα συμβόλαια των καλοκαιρινών περιοδειών. Γιατί όλα αυτά λοιπόν; Τι κερδίζουμε και τι χάνουμε απ’ την παράταση της εκκρεμότητας. Γιατί δεν απαντά η κυβέρνηση;
Για να το θέσω με πιο προσιτούς προς την κυβέρνηση όρους: Ακόμη και η αγαπημένη ταβέρνα του κ. Φλαμπουράρη στην Αίγινα όταν κατεβάζει ρολά για επισκευές κάνει τον υπολογισμό. «Τόσα θα κερδίσω αν τρενάρω τις συμφωνίες με τα συνεργεία», «τόσα θα χάσω που δεν θα έχω πελάτες για δύο μήνες ακόμη». «Με συμφέρει ή δεν με συμφέρει»; Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε αντίθεση με τους ταβερνιάρηδες απαξιούν να απαντήσουν. Γιατί; Μάλλον γιατί οι ταβερνιάρηδες πληρώνουν την χασούρα από την τσέπη τους… Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι!