Οι δηλώσεις Λαζαρίδη και όχι μόνο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «ακραίο κόμμα, εκτός συνταγματικού τόξου», εκφράζουν έναν διακαή πόθο που διακατέχει τη σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ): να εκπονηθεί μια πειστική «θεωρία των δύο άκρων», ώστε να βρεθεί η ίδια στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Για να γίνει αυτό, η ΝΔ έχει συμφέρον να προωθεί την πόλωση. Έτσι οι δηλώσεις αυτές, ενώ φαίνονται ότι στρέφονται κατά των άκρων, είναι οι ίδιες εξαρχής ακραίες.
Επιπλέον, τέτοιες δηλώσεις είναι και μικροκομματικές. Στην προσπάθειά της να έχει κάποιο πρόσκαιρο κέρδος, η ΝΔ δεν σκέφτεται ότι, χαρακτηρίζοντας «αντισυνταγματικό» σχεδόν το 1/3 του μελλονιτκού εκλογικού σώματος (με τις αναγωγές στα σημερινά δημοσκοπικά ποσοστά), στέλνει αρνητικό μήνυμα, μήνυμα αστάθειας για την Ελλάδα, τόσο προς την Ευρώπη όσο και γενικά προς το εξωτερικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντισυνταγματικό κόμμα. Κάποιες άστοχες, μεμονωμένες δηλώσεις, δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο. Πέραν αυτού, ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του είχε αγωνιστεί, επί δικτατορίας, για να επικρατήσει η δημοκρατία. Δεν μπορεί επομένως να χαρακτηριστούν ούτε «αντισυνταγματικοί» ούτε «ακραίοι».
Αυτό βέβαια δεν έπεται ότι όσοι είναι «συνταγματικοί» έχουν αυτόματα δίκιο. Δεν υπάρχει μόνο η αποδοχή του Συντάγματος. Υπάρχει και η πολιτική αντιπαράθεση, δεν μπορεί να αγνοούνται οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων. Και ο καθένας πρέπει κάθε στιγμή ν΄ αποδεικνύει την ορθότητα των επιλογών του.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πράγματι μιλήσει για «δύο άκρα», παλιότερα, αλλά δεν είχε τοποθετήσει ποτέ το μαξιμαλιστικό ΠΑΣΟΚ του 1970 «εκτός συνταγματικού τόξου» (και ας υπενθυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ, τότε, είχε κυνηγήσει τον Κώστα Σημίτη ως φιλοευρωπαίο, εξαιτίας μιας αφίσας που είχε κυκλοφορήσει υπέρ της Ευρώπης των λαών!).
Εξήγησα νωρίτερα γιατί κάνει ζημιά στη χώρα η τακτική της ηγετικής ομάδας της ΝΔ να προσπαθεί να μονοπωλήσει το χώρο του κέντρου. Αλλά η ΝΔ «βρίσκει και τα κάνει», όπως λέει ο λαός. Για τον κατακερματισμό στο χώρο του κέντρου άλλοι έχουν τη μεγάλη ευθύνη: τα δύο κόμματα της Κεντροαριστεράς που δεν συνεργάζονται, οι προσωπικές φιλοδοξίες διαφόρων, η αδυναμία να εκπονηθεί πρόγραμμα με σαφές κεντροαριστερό πρόσημο.
Επομένως η ευθύνη των σοβαρών πολιτικών δυνάμεων να συγκροτήσουν βιώσιμο πόλο, που να καταλάβει επάξια το κέντρο του πολιτικού φάσματος προβάλλει σημαντικότερη από ποτέ.