Οι περισσότερες εκ των αναφορών στο έργο του Κώστα Σημίτη δεν λαμβάνουν υπόψη τους το παγκόσμιο σκηνικό εντός του οποίου αυτός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Μετά τη δεκαετία του 1980 οι δυο πόλοι- ο σοσιαλδημοκρατικός και ο χριστιανοδημοκρατικός- είχαν εγκαταλείψει το τετράπτυχο της μεταπολεμικής ευημερίας «υψηλές δημόσιες δαπάνες - προοδευτική φορολογία - πλήρης απασχόληση - λελογισμένες αυξήσεις μισθών» για χάρη της λογικής του «λιγότερου κράτους». Η επίσημη δικαιολογία γι’ αυτήν την «εγκατάλειψη» ήταν πως την επέβαλλαν οι διευκολύνσεις που οι νέες τεχνολογίες έδιναν στα χρηματιστηριακά κεφάλαια να πηγαίνουν σαν σμήνος από μέλισσες από τη μια χώρα-μελίσσι στην άλλη, λόγω του ό,τι όλα πλέον καθορίζονταν από τις νέες τεχνολογίες και την παγκοσμιοποίηση. Μισή αλήθεια, γιατί η άλλη μισή βρίσκεται στην ιδεολογική υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικών πιστεύω.
Ο Κώστας Σημίτης κυβέρνησε αυτή την περίοδο και όσο να’ ναι δεν μπορούσε να έρθει κόντρα μόνος του με αυτό το ρεύμα. Στα άρθρα του πριν αναλάβει πρωθυπουργός βρίσκονται κριτικές επισημάνσεις για τον δρόμο που είχε πάρει η τότε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά ο ίδιος «καθοδηγούνταν» απ’ αυτό που είπε στην ομιλία στην τιμητική προς αυτόν εκδήλωση. «Προσπάθησα και προσπαθώ με το ΠΑΣΟΚ να συμβάλλω ….στο να διαμορφωθεί έτσι μια δικαιότερη κοινωνία, ικανή να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της σύγχρονης εποχής. Δεν ήταν πάντα εύκολο, γιατί στις αλλαγές υπάρχουν αντιστάσεις».Ως γνήσιος σοσιαλδημοκράτης όμως που ήταν προσπάθησε να αυξήσει τα έσοδα της χώρας για να ενισχύσει το κράτος πρόνοιας. Η καφενειακού επιπέδου δήλωση του κ. Κασσελάκη που αναρωτιόταν για το τι δουλειά έχει (αυτός, όχι το κόμμα του) με εκείνους που έχουν σπαταλήσει τόσα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού, είναι χαρακτηριστική της δικής του παλαιακής αντίληψης του πολιτικού. Αλλά με τον κ. Κασσελάκη πλέον μόνο οι Επιθεωρήσεις μπορούν ν’ ασχολούνται, η πολιτική και ιδεολογική προσέγγιση περιττεύει.
Εκεί όμως που το θέμα γίνεται σοβαρό είναι, όταν ορισμένοι παρουσιάζουν τον κ. Μητσοτάκη ως διάδοχο ή κληρονόμο του κ. Σημίτη. Ένας σταθερός σοσιαλδημοκράτης και αριστερός πολιτικός, με πολιτικές κοινωνικής αναδιανομής, εξισώνεται με έναν σοβαρό μεν, αλλά κεντροδεξιό πολιτικό που στηρίζει πολιτικές του trickledowneconomics (συγκέντρωση του πλούτου στα πάνω και δήθεν στη συνέχεια διάχυσή του προς τα κάτω). Ένας σοσιαλδημοκράτης πολιτικός που έστησε- σε πείσμα πολλών που αντιδρούσαν- τις Ανεξάρτητες Αρχές, ταυτίζεται μεένα πολιτικό που ο ίδιος μέσω του περιβάλλοντός του ενεπλάκη στις υποκλοπές και τώρα επιχειρείνα ελέγξει αυτές τις αρχές. Ένας πολιτικός που αποκέντρωσε την κεντρική κυβέρνηση ταυτίζεται με πολιτικές συγκέντρωσης των εξουσιών με πρόσχημα το «επιτελικό κράτος».
Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Για να μπορούν κάποιοι πρώην σταλινικοί και σήμερα επιδερμικοί «φιλελεύθεροι» ν’ ισχυριστούν πως ο τρόπος σημερινής διακυβέρνησης της χώρας είναι η μόνη λύση, αφού και «ο Κώστας Σημίτης τα ίδια έκανε». Αυτή η άποψη προσβάλλει και τη διαφορετικότητα του κ. Μητσοτάκη. Δυστυχώς αυτή η σκέψη διαδίδεται από ένα κόσμο που κατέκλυσε την προς τιμή του κ. Σημίτη εκδήλωση. Αν και πολλοί εξ αυτών τον εγκατέλειψαν το 2007, όταν τον διέγραψαν από το ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ. Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν ακομμάτιστος και πολύ περισσότερο ποτέ δεν ήταν δεξιός ή κεντροδεξιός. Πάντα ΠΑΣΟΚ ήταν.