Η «μάχη» για την υπεράσπιση με κάθε τρόπο και διαθέσιμο μέσο, όλων ανεξαιρέτως των θέσεων υπαλλήλων του δημοσίου, που κατοχύρωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια μονιμότητα χωρίς αξιολόγηση και χωρίς ΑΣΕΠ, με τις γνωστές «παράπλευρες» διαδικασίες που την περίοδο της «Νέας» διακυβέρνησης Καραμανλή ξεπέρασε κάθε όριο, είναι πιστεύω μια λάθος μάχη σε λάθος χρόνο, σε σχέση με τις μεγάλες προτεραιότητες της χώρας και της κοινωνίας και σε λάθος τόπο, στον «τόπο του εγκλήματος»!
Αντί ως χώρα, ως κυβέρνηση, ως πολιτικό σύστημα, να δίνουμε τη μάχη με τους δανειστές και τον κακό μας εαυτό, στο πεδίο της επιστροφής στην ανάπτυξη, των νέων θέσεων εργασίας, της μείωσης της δυσβάσταχτης φορολογίας επί δικαίων και αδίκων, της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων και της αποτροπής του περαιτέρω ψαλιδίσματος μισθών και συντάξεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα…
Αντί, ιδιαίτερα μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της οικονομίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις να υλοποιήσουν τις απολύτως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα, με εξορθολογισμό και μείωση του κόστους στη λειτουργία του κράτους και σταδιακή απαλλαγή από υπαλλήλους που δεν θα έπρεπε να εργάζονται, είτε ως πλήρως ακατάλληλοι με μόνο προσόν τον «μπάρμπα στην Κορώνη», είτε ως μη προσερχόμενοι στην εργασία τους, είτε ακόμη περισσότερο λόγω πειθαρχικών ή ποινικών παραπτωμάτων…
Αντί να γίνουν όλα αυτά από τα κόμματα που κατά κύριο λόγο ευθύνονται για το υπερτροφικό δημόσιο και το όργιο ρουσφετολογίας, αυτά δυστυχώς όχι μόνο δεν βρήκαν το απαραίτητο σθένος να «εκτεθούν» απέναντι στην εκλογική τους πελατεία και να διορθώσουν το κακό που είχανε κάνει στην εθνική οικονομία και στη χώρα, αλλά προτίμησαν με περίσσια ευκολία, να πετσοκόψουν μισθούς και συντάξεις και να επιβάλουν βαριά φορολογία, βυθίζοντας τους δείκτες ανάπτυξης και στέλνοντας με ευκολία τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα σε μακροχρόνια ανεργία και το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων στα όρια της φτώχειας. Συνέχισαν δε να δίνουν αμήχανοι και έντρομοι χαμένες μάχες οπισθοφυλακών, ενώ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (μαζί και ο Σαμαράς για ενάμιση χρόνο) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ματαιώσουν κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση στο δημόσιο, σε πλήρη ευθυγράμμιση και συνεργασία με τις πιο φαύλες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που πάλεψαν και παλεύουν για την διάσωση των κάθε είδους προνομίων τους.
Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, κατά το οποίο οι δανειστές έχουν εδραιώσει την πεποίθηση -και όχι άδικα- πως δεν θέλουμε ή δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτα σε αυτό το καθοριστικό θέμα και να θέτουν ασφυκτικά (μηδενικά) χρονικά περιθώρια, για απολύσεις Εδώ έχει φτάσει ακόμη και το Euogroup και ο Σόιμπλε να ασχολούνται με το… πόσες καθαρίστριες και σχολικοί φύλακες που προσελήφθησαν χωρίς ΑΣΕΠ από τους Δήμους, ενδεχομένως θα φύγουν από τα σχολεία… εκεί φτάσαμε!
Είναι όμως σκληρό και άδικο να διώχνεις εν μία νυκτί και να στοχοποιείς οριζόντια ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων, οι οποίοι δεν μπορούν σίγουρα να μπαίνουν όλοι σε ένα τσουβάλι. Γιατί ακόμη και αν δεν μπήκαν στο δημόσιο με διαγωνισμό και αξιολόγηση, πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι που έχουν προσόντα και ικανότητες και εργάζονται ευσυνείδητα. Επομένως πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει ακόμη και τώρα, στο παρά πέντε, μια αντικειμενική αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων που θα περάσουν σε καθεστώς προσωρινής διαθεσιμότητας. Και γι’ αυτούς που τελικά ίσως χάσουν τελικά τη δουλειά τους, πρέπει να υπάρξουν μέτρα κοινωνικής προστασίας, με επιδόματα ανεργίας, με την ένταξή τους σε διάφορα προγράμματα συνταξιοδότησης και επανεκπαίδευσης και δεν είναι δυνατόν ούτε παραδεκτό για ευνομούμενη ευρωπαϊκή πολιτεία να αντιμετωπισθούν ως απλοί αριθμοί, εν μέσω τέτοιας κρίσης, που προεξοφλεί την σχεδόν βέβαιη παραμονή τους στην ανεργία.
Θα περίμενε κανείς όλες αυτές τις πολύ κρίσιμες στιγμές που περάσαμε και περνάμε ακόμη, να έχει λειτουργήσει ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, ένας εθνικός συναγερμός και μια γενική κινητοποίηση ενώπιων των μεγάλων απειλών για τη χώρα, πράγμα που όμως δυστυχώς δεν υπήρξε.
Ας διατηρήσουμε όσοι από εμάς διαπνεόμαστε από εκείνη την «ιστορική αισιοδοξία» της αριστεράς και ακόμη πιστεύουμε στην Πολιτική (με κεφαλαίο Π) και στη Δημοκρατία που βάλλεται στις μέρες μας από παντού, ακόμη και από αυτούς που ορκίζονται κάθε τόσο στο όνομά της, την ελπίδα πως το πολιτικό σύστημα και αυτή η καθημαγμένη κατά τ’ άλλα άρχουσα πολιτική τάξη, θα αξιοποιήσουν αυτήν την τελευταία ευκαιρία και τον χρόνο που έχουμε κερδίσει και θα ανατάξουν την κάθοδο της κοινωνίας «προς τον Άδη»… Αλλιώς, «ραντεβού στα γουναράδικα» αγαπητοί φίλοι, όπως συνήθιζε να λέει και ο Άρης Βελουχιώτης!