Γύρω από την υπόθεση της «κεντροαριστεράς» έχουν αναπτυχθεί και αναπαράγονται πολλά στερεότυπα – κι όσο περνάει ο καιρός χωρίς να διαφαίνεται ποια θα είναι η κατάληξη των προσπαθειών για την διαμόρφωση ενός νέου, ενιαίου φορέα των δυνάμεων που κινούνται σ’ αυτό το χώρο, τόσο και θα πληθαίνουν. Με βασικό, το σύνθημα, «κεντροαριστερά χωρίς την αριστερά, δεν γίνεται!» – θυμίζοντας εκείνο το ιστορικό, «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» (!) και όπου «αριστερά»,  εξυπακούεται βεβαίως ο Σύριζα!

Βασικός εκφραστής αυτής της άποψης είναι ο καθηγητής κοινωνιολογίας Νίκος Μουζέλης, ο οποίος από τον Οκτώβριο του 2015, όταν πλέον ο Τσίπρας είχε υπογράψει το δικό του τρίτο μνημόνιο και ως κυβέρνηση (υποτίθεται ότι θα) άρχιζε να το υλοποιεί, υποστήριζε (Βήμα, 25/10 15) ότι, «η απόφαση αποδοχής του Μνημονίου και οι πρακτικές της υλοποίησης που έχουν ήδη αρχίσει, αργά ή γρήγορα θα κάνουν τον Πρωθυπουργό να αλλάξει την ιδεολογία του. Η προσγείωση στην πραγματικότητα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ιδεολογία του, στον τρόπο που σκέφτεται, στην πολιτική του ταυτότητα. Θα περάσει από τον λόγο της αριστερής «ανατροπής» σε αυτόν της σταδιακής/εξελικτικής σοσιαλδημοκρατικής αλλαγής…»

Πρόσθετε, μάλιστα, ο Ν. Μουζέλης, καθηγητική αδεία, προφανώς, ότι ο Τσίπρας θα υφίστατο μια μετάλλαξη, θα περνούσε … «από τον Λένιν στον Μπερνστάιν. Από την άμεση ανατροπή στη «ρεφορμιστική» στρατηγική εξανθρωπισμού του καπιταλισμού»!

Κι ενώ θα ανέμενε κανείς ότι, τα σχεδόν δύο χρόνια που έχουν περάσει από την εποχή εκείνων των «προβλέψεων» και κυρίως, όσα εν τω μεταξύ έχουν διαπραχθεί από την πλευρά του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του, θα έκαναν τον καθηγητή κοινωνιολογίας αν όχι να αναθεωρήσει τις προβλέψεις του, τουλάχιστον να τις ξαναδεί με αυτοκριτική ματιά, αντίθετα έχει αναδειχθεί ως τον πλέον προνομιακό για τον κ Τσίπρα προπαγανδιστή της απορρόφησης ουσιαστικά από τον Σύριζα, της κεντροαριστεράς,, όπως εκφράζεται εν πάση περιπτώσει σήμερα από το ΠΑΣΟΚ και τις συνεργαζόμενες με αυτό δυνάμεις στη Δημοκρατικής Συμπαράταξη, αλλά και της αυριανής, αν επιτευχθεί τελικά το εγχείρημα της δημιουργίας του νέου ενιαίου φορέα!

Βασικό επιχείρημα, μάλλον σύνθημα, της αρθρογραφίας του κ. Μουζέλη κυρίως στα «Νέα», έχει ως κεντρική ιδέα, με διάφορες παραλλαγές, αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή, ότι δηλαδή, δεν νοείται κεντροαριστερά «χωρίς την αριστερά» του Σύριζα!

Ας παραβλέψουμε για την οικονομία του χώρου και του χρόνου το ότι πλέον ο κ. Μουζέλης φαίνεται ότι δεν θεωρεί εφικτή την «μετάλλαξη» του Τσίπρα από … «Λένιν σε Μπερνστάιν» και ότι αρκείται να εξακολουθεί να τον τοποθετεί στη «ριζοσπαστική αριστερά», την οποία πλέον θεωρεί απαραίτητο συστατικό για τη δημιουργία του νέου θεωρητικού κατασκευάσματός του, της … «νεοσοσιαλδημοκρατίας», σε συνεργασία φυσικά με τον όποιο τελικά φορέα της κεντροαριστεράς προκύψει!

Για όσους απορούν για τον καινοφανή όρο «νεοσοσιαλδημοκρατία», τον έχει περιγράψει ο κ. Μουζέλης ως εξής, σε άρθρο του στο «Βήμα» στις 30.08.15, στο οποίο, αναφερόμενος στις «φαντασιώσεις της αριστεράς, πως ο καπιταλισμός, ως απόλυτο κακό, οδηγεί πάντα σε αρνητικά, αντιλαϊκά αποτελέσματα», έγραφε:

«Οι παραπάνω φαντασιώσεις όχι μόνο οδηγούν σε αδιέξοδα αλλά και λειτουργούν σαν παρωπίδες που εμποδίζουν την Αριστερά να δει τις προοδευτικές δυνατότητες που υπάρχουν μέσα στον καπιταλισμό. Για να το επαναλάβω, το ουσιαστικό δίλημμα για την Αριστερά σήμερα δεν είναι καπιταλισμός ή μετακαπιταλισμός. Είναι νεοφιλελεύθερος ή νεοσοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός. Ή, για να αποφύγουμε τον επίμαχο όρο νεοσοσιαλδημοκρατία, μπορούμε να πούμε καπιταλισμός όπου οι αγορές είναι απόλυτα κυρίαρχες ή καπιταλισμός όπου οι αγορές ελέγχονται κατά προοδευτικό τρόπο»!..

Αυτό το θεωρητικό σχήμα «νεοφιλελεύθερος ή νεοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός», ο κ. Μουζέλης το εξειδικεύει σχηματικά στην τελευταία του συνέντευξη στην εφημερίδα, «Νέα Σελίδα», του εκδότη Λιβάνη, που έχει αναλάβει κατ’ αποκοπή την προπαγάνδιση της «συνεργασίας Σύριζα – κεντροαριστεράς», ως μόνης επιλογής τελικά της κεντροαριστεράς, που έχει να διαλέξει μεταξύ «της ριζοσπαστικής αριστεράς του Αλέξη Τσίπρα και του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη»!

Εδώ πλέον έχει μεν ενδιαφέρον η εγκατάλειψη της θεωρίας του κ. Μουζέλη περί μετάλλαξης του Σύριζα σε «κεντροαριστερό, ριζοσπαστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα – όχι βέβαια βορειοδυτικού, αλλά νοτιοευρωπαϊκού τύπου…» (Βήμα, 25.10.15) και η αποδοχή του ότι, εν τέλει, ο Σύριζα του κ. Τσίπρα είναι ένα κόμμα της «ριζοσπαστική αριστεράς», αλλά δεν είναι βέβαια αυτό το πρόβλημα με τις θεωρητικές κατασκευές του καθηγητή Μουζέλη.

Το πρόβλημα είναι η ευκολία με την οποία προσπερνά την πραγματικότητα μέσα στην οποία λειτουργεί, κινείται, δρα ο Σύριζα, το πώς ασκεί το κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» την πολιτική του, όχι πλέον στο επίπεδο της οικονομίας, όπου ο κ. Μουζέλης θεωρεί ότι ο κ. Τσίπρας «αποφάσισε να υλοποιήσει στα σοβαρά (;) το μνημονιακό εγχείρημα…» (Βήμα 25.10.15), αλλά π. χ. στο επίπεδο της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, βάθρο του οποίου αποτελεί ο σεβασμός της κατοχυρωμένης συνταγματικά διάκρισης των εξουσιών και της ανεξαρτησίας των θεσμών.

Σ’ αυτό το επίπεδο θα έπρεπε ένας καθηγητής του κύρους του κ. Μουζέλη να εστιάσει την προσοχή του, προκειμένου μάλιστα για κόμμα της αριστεράς, όπως εξακολουθεί να θεωρεί τον Σύριζα, στο πώς εν τέλει ο κ. Τσίπρας, που δεν μεταλλάχθηκε τελικά σε … Μπερνστάιν (ούτε καν σε … Ανδρέα Παπαδρέου (!) όπως … ανέμενε να συμβεί τον Οκτώβριο του ’15 στο άρθρο του στο Βήμα…) αντιμετωπίζει το Σύνταγμα, τη Δικαιοσύνη, τους θεσμούς, που αποτελούν στόχο του και της κυβέρνησής του, με το πρόσχημα ότι του βάζουν εμπόδια και δεν μπορεί να κυβερνήσει, αλλά αυτός, ως καλό παλληκάρι, τα προσπερνά από άλλο μονοπάτι! Βάζοντας την κυρία Θάνου, ας πούμε, προϊσταμένη της νομικής υπηρεσίας του…

Αυτά, τα οποία αποτελούν και δείγμα γραφής ενός δημοκρατικού κόμματος, ενός κόμματος της δημοκρατικής αριστεράς, ουδόλως προβληματίζουν τον καθηγητή κ. Μουζέλη. Δεν τα βλέπει. Τα προσπερνά. Αυτόν τον απασχολεί μήπως και το κόμμα της κεντροαριστεράς «επιλέξει τη συνεργασία με τον νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη»! Αυτός είναι ο προβληματισμός του κ. Μουζέλη, γιατί τότε, λέει, η ελληνική κεντροαριστερά «μπορεί να έχει την τύχη πολλών ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που αποδυναμώθηκαν λόγω ακριβώς της σύγκλισης τους με κόμματα που έχουν νεοφιλελεύθερες αξίες και πρακτικές» (στη «Νέα Σελίδα» 26.07.17)…

Κατά τον καθηγητή κ. Μουζέλη, ένα κόμμα της κεντροαριστεράς, πρέπει να αγνοήσει την πολιτική που ασκεί καθημερινά ο Σύριζα σε όλα τα επίπεδα και να σπεύσει να συνεργαστεί μαζί του, γιατί υπάρχει το αντίπαλο δέος του «νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη»!..

Κι ας πρόκειται για μια πολιτική που, όπως ανοιχτά καταγγέλλουν όλα τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ανατρέπει κάθε δημοκρατική κατάκτηση, παραβιάζει ανοιχτά το Σύνταγμα, εμπαίζει πρόσωπα, θεσμούς και δημοκρατικές λειτουργίες, ευτελίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, έχει βάλει ως στόχο του την υπονόμευση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνη και την υπαγωγή στον άμεσο έλεγχο του τα Μέσα Ενημέρωσης, όλα όσα τελικά θεωρεί ότι στέκονται εμπόδιο στο να καταστεί καθεστωτική δύναμη, στη θέληση της οποίας οι πάντες οφείλουν να υποκύπτουν.

Όλα αυτά που έχουν καταστεί καθημερινή ρουτίνα πλέον στις μέρες της διακυβέρνησης Συριζανελ, μια ρουτίνα που της δίνει εφιαλτικές διαστάσεις η φοροεπιδρομή στα ισχνά εισοδήματα εργαζομένων και συνταξιούχων τα οποία έχουν και μελλοντικά υπονομευθεί, ουδόλως έχουν απασχολήσει τον καθηγητή Μουζέλη.

Όλα αυτά, όπως βέβαια και ο σφιχτός εναγκαλισμός του «ριζοσπάστη αριστερού» Τσίπρα με τον – άνευ άλλων χαρακτηρισμών – Καμμένο, είναι έξω και μακριά από τον προβληματισμό του καθηγητή Μουζέλη.

Το πρόβλημα, ο μεγάλος καημός, το άλλοθι για τη βαναυσότητα της πολιτικής των Συριζανελ που υφίστανται καθημερινά οι πολίτες, είναι ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης!