Πολλά ήταν τα σχόλια για διάφορες πτυχές του τελευταίου ανασχηματισμού, λίγοι όμως στάθηκαν στο γεγονός της ποιότητας των σημερινών παικτών της πολιτικής. Ας πάρουμε το περιστατικό με τον εμβολιασμό των κυβερνητικών στελεχών. Αυτή η ενέργεια χαρακτηρίστηκε από την αντιπολίτευση ως «επιτελικό ρουσφέτι» ή ως «γαλάζιο εμβόλιο». Ήταν όμως αυτό το μείζον «αμάρτημα»; Ας δεχθούμε ότι κάποιοι – φυσικά όχι όλοι – εξ αυτών λόγω της θέσης και της επαφής τους με πολλούς πολίτες έπρεπε να εμβολιαστούν. Αυτοί οι άνθρωποι όμως αντί να κάνουν το εμβόλιο με όσο το δυνατόν πιο σεμνό και ταπεινό τρόπο, βγήκαν να το «απαθανατίσουν» αναρτώντας φωτογραφίες τους στο Διαδίκτυο, να τις έχουν για την προεκλογική τους εκστρατεία. Δεν κατανόησαν – αρκετοί νέοι μεταξύ αυτών – ότι αυτό ήταν μια προκλητική ενέργεια. Και δεν το κατανόησαν γιατί τους λείπει η γνώση και η αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι δημόσιο πρόσωπο και τι συμβολισμούς παράγει. Γιατί τους λείπει η απαραίτητη ποιότητα, παιδεία και καλλιέργεια για να είναι κανείς δημόσιο παράδειγμα.
Η πραγματικά άλλης ποιότητας αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Πελώνη, σε άλλο κλίμα από τον κ. Πέτσα, έσπευσε να καταδικάσει το γεγονός. Δεν μπορεί όμως να αποκρύψει ούτε αυτή ούτε κανένας άλλος από το υπάρχον πολιτικό σύστημα το γεγονός πως ο μεγάλος υπεύθυνος για αυτή τη στάση είναι η λειτουργία του συνολικού πολιτικού συστήματος. Για να γίνει κανείς στέλεχος κόμματος πρέπει να προσκολληθεί στην ηγεσία του ή σε μια ομάδα ισχυρής εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Οι ιδέες εδώ δεν παίζουν ρόλο. Έτσι το πραγματικό πρόβλημα αφορά την ποιότητα εκείνων που ασχολούνται με αυτή την πολιτική.
Αυτή η ποιότητα προκύπτει από τον «σταυρό» με τον οποίο εκλέγονται οι βουλευτές και από τις μεθόδους μέσω των οποίων αναδεικνύονται τα πολιτικά στελέχη. Δύο δρόμοι που αποτρέπουν πολλούς σοβαρούς να ενδιαφερθούν για την πολιτική. Σταυρός και αντιδημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες αναδεικνύουν ένα πολιτικό προσωπικό που ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνία. Ενα προσωπικό που ομνύει στην αξιοκρατία, αλλά στην αξιοκρατία των άλλων, γιατί αυτό – στην πλειοψηφία του και όχι φυσικά όλοι – για να εκλεγεί δεν χρειάζεται να μελετά, να διαλογίζεται, να αμφιβάλλει, να αυτοσαρκάζεται. Αρκεί να αναρτά φωτογραφίες δίπλα στον αρχηγό και να πηγαίνει σε όσο το δυνατόν περισσότερους γάμους, βαφτίσια και μνημόσυνα, να ανταγωνίζεται για το ποιος θα «γλείψει» περισσότερο την ηγεσία του κόμματός του, να κτυπά φιλικά στις πλάτες ανθρώπους που κατά βάθος περιφρονεί, να συναγωνίζεται ποιος θα πει την πιο λαϊκίστικη ατάκα στα πρωινάδικα.
Αυτό το προσωπικό χρειάζεται ανανέωση. Οχι όμως τέτοια που να φύγουν οι παλιοί για να έρθουν ίδιοι νέοι. Ούτε καν όμως περνά από το μυαλό των ηγεσιών των κομμάτων – ή περνά και φοβούνται – να συζητήσουν την εφαρμογή ενός συστήματος εκλογής που κάποιοι θα εκλέγονται με σταυρό, αλλά ένα άλλο μεγάλο τμήμα (εκείνοι που δεν τους πάει «να κτυπούν πλάτες») θα εκλέγεται μέσω δημοκρατικά εσωκομματικά καταρτισμένων λιστών; Ούτε καν περνά από το μυαλό αυτών των ηγετών ότι στα κόμματα με εσωτερική δημοκρατία, που διψούν για την κριτική, οι ηγέτες τους είναι πιο δυνατοί και λιγότερο ανασφαλείς από εκείνους των οποίων τα κόμματα αποτελούν «κλειστές λέσχες» της εκάστοτε ηγεσίας; Ηγεσίες που έχουν βαλθεί να επιβεβαιώνουν συνεχώς και με κάθε ευκαιρία τον «σιδηρούν νόμο της ολιγαρχίας», όπου σύμφωνα με τον γερμανό κοινωνιολόγο Ρόμπερτ Μίχελς στα κόμματα διαμορφώνονται ολιγαρχικές δομές, οι οποίες οδηγούν στη συγκέντρωση εξουσιών σε μικρές μειοψηφίες.
Δεν είναι όμως μόνο το τι συνέβη με τα εμβόλια που αποκαλύπτει την ποιότητα των εκάστοτε «αιρετών» και των κομματικών στελεχών. Στις πρωτοχρονιάτικες λειτουργίες έσπευσαν να γεμίσουν τις επιτρεπόμενες θέσεις οι λεγόμενοι «επίσημοι». Ο φωτεινός ιεράρχης, ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, ξεκίνησε τη λειτουργία της Πρωτοχρονιάς προσφωνώντας έναν-έναν τους παριστάμενους επισήμους. Τους είπε ότι σήμερα βρίσκονται εκεί «εκπροσωπούντες όλοι τον λαό μας που θα ήθελε μια τέτοια ημέρα να είναι εδώ». Λεπτή ειρωνεία ή ανοικτό κράξιμο; Όπως, κατά το ανέκδοτο, στον κομμουνισμό οι πολίτες κυκλοφορούσαν με λιμουζίνες διά των εκπροσώπων τους, έτσι και στην Ελλάδα της Covid-19 οι πιστοί εκπροσωπούνται στις εκκλησίες διά των αντιπροσώπων τους. Σε κανέναν απ? όλους αυτούς τους επίσημους δεν πέρασε από το μυαλό να παραχωρήσει τη θέση του σ? εκείνους που πραγματικά εκκλησιάζονται και διψούσαν να συμμετάσχουν σε μια τέτοια λειτουργία; Αυτή είναι «η ποιότητά τους»!
Στο εξαιρετικό βιβλίο του ιταλού συγγραφέα Τομάζι Λαμπεντούζα «Ο Γατόπαρδος» (εκδόσεις Bell, μτφ. Μαρία Σπυριδοπούλου), ο νεαρός καιροσκόπος αριστοκράτης Τανκρέντι αναφέρει στον θείο του και σοφό γηραιό πρίγκιπα τη φράση «αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν». Ηθελε να τον πείσει πως μόνο η συμμετοχή της αριστοκρατίας στο κίνημα της ιταλικής ενοποίησης μπορεί να την «κρατήσει στα πράγματα». Ετσι θέλουν κάποιοι να αλλάξουν και εδώ όλα αφήνοντάς τα ίδια με τους ίδιους. Ή μήπως αντιθέτως έφτασε η στιγμή αυτά που πρέπει να αλλάξουν στο πολιτικό μας σύστημα όντως να αλλάξουν; Μήπως πρέπει οι άνθρωποι του Λόγου και ίσως και κάποιοι νέοι πολιτικοί να αναπτύξουν μια κίνηση για να αλλάξουν πραγματικά όλα; Μια Κίνηση για τον Εκδημοκρατισμό των Κομμάτων και της Πολιτικής;
Πηγή: www.tovima.gr