Καθώς οδεύουμε αργά ή γρήγορα προς εκλογές, το πουλόβερ θα ξηλώνεται. Και όπως είναι προφανές, άλλος θα πάει στην ανατολή κι άλλος στη δύση και οι υπόλοιποι σπίτι τους. Για το κέντρο δεν το βλέπω, γιατί εκεί υπάρχει ήδη συνωστισμός, άλλωστε το προξενιό σε επίπεδο αρχηγών δεν έπιασε. Αφορμή όπως καταλαβαίνετε για το σχόλιο είναι η διαγραφή του Ι.Φωτήλα από το Ποτάμι, πράξη λίγο πολύ αναμενόμενη και εν πάση περιπτώσει συνηθισμένη. Εκείνο που κείται εκτός των ηθών, είναι οι συνδεόμενες με την αποπομπή αιτιάσεις της ηγεσίας του κόμματος. Διότι δύο τινά συμβαίνουν. Ή υπάρχουν τεκμήρια για την εξαγορά του βουλευτή – οπότε και προσκομίζονται – όχι για να πείσουν τους δύσπιστους, αλλά για το καλό του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας.  Ή δεν υπάρχουν, και το μόνο που μένει είναι ο δια της τεθλασμένης στιγματισμός των αποχωρούντων, προς συμόρφωσιν και των υπολοίπων. Οι οποίοι βεβαίως, αν και δεν ομιλούν, προετοιμάζουν εις έκαστος το δικό του προσωπικό σενάριο, που θα εκτελεστεί έτσι κι αλλιώς παρά τις προειδοποιήσεις του Σταύρου.

Προσωπικά δεν θα μπω στη συζήτηση για τα αίτια της ξηρασίας, άλλωστε συμμετείχα ως οπαδός στις παρυφές του “κινήματος” και ως εκ τούτου ας τα έλεγα τότε.  Θα θέσω όμως το κεντρικό ερώτημα: για κάποιον που δεν είναι ερασιτέχνης της πολιτικής και που έχει αποφασίσει να λερώσει τα παπούτσια του, τι επιλογές υπάρχουν; Αν εξαιρέσουμε ως ανέφικτες και άνευ νοήματος κάποιες ακραίες επιλογές (π.χ να πάει κάποιος στον Λεβέντη) μένουν ο Σύριζα, το Πασόκ και η ΝΔ.  Μεταξύ μας, οι λογικές προτιμήσεις  θα έπρεπε να είναι κατά την αντίστροφη διάταξη της προηγούμενης πρότασης. Για το Σύριζα τα έχουμε πει, είναι το κόπυ πέιστ του παλαιοκομματισμού σε τσαλακωμένο περιτύλιγμα. Τα περί δογματισμού/σταλινισμού, ελέγχου των πυλώνων (δικαιοσύνη, τύπος κτλ.) και αντιεπιχειρηματικού μένους, χωρίς να είναι τελείως ψέματα, δεν περιγράφουν το κυρίως δρώμενο που είναι μια παρέα η οποία μαθαίνει να κυβερνά στου κασίδη το κεφάλι. Τώρα αν κάποιος απ τους 58 πήγε στην επιτροπή του Συντάγματος, χαρά στο πράμα. Εδώ ο Μίκης είπε να πάρουμε τα όπλα.

Για το Πασόκ τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, μια και αυτό που απέμεινε δεν μπορεί να ασκήσει την παραμικρή πλέον γοητεία ακόμα και στα στελέχη (υπουργοί) που το υπηρέτησαν. Με τον Βενιζέλο ακροβολισμένο στη Θεσσαλονίκη και όλους τους πρώην να πυροβολούν ένα άψυχο σώμα, προς το παρόν δεν διαφαίνεται καμία προοπτική. Εδώ βέβαια το χειρότερο δεν είναι η τύχη του Πασόκ, αλλά η δύστηνος μοίρα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, που δεν ευτύχησε ποτέ να δει στον καθρέφτη το Ευρωπαϊκό/εκσυγχρονιστικό της είδωλο.  Με εξαίρεση την (άτυχη) παρένθεση Σημίτη, όλη η υπόλοιπη διαδρομή έγερνε προς τα ψευτοαριστερά σαν τη στραβοπατημένη παντόφλα. Γιατί άλλωστε όλοι οι παριστάμενοι στην επέτειο των 20 χρόνων από τον θάνατο του Ανδρέα (της Φώφης συμπεριλαμβανομένης) χειροκροτούσαν παρατεταμένα τον βασικό ομιλητή (υπάρχει video) που τους είπε να μην ξεχνάνε τα λάβαρα εναντίον του Μάαστριχτ και της Ευρώπης του κεφαλαίου, τα συνθήματα  εναντίον του  Γερμανικού ηγεμονισμού και την αγανάκτηση  που όφειλαν να επιδεικνύουν στην Νομισματική  Ένωση των  …τραπεζιτών.

Υπ αυτούς τους όρους μια προφανής και αξιοπρεπής εναλλακτική δεν είναι άλλη απ αυτήν της ΝΔ, και ο Ι. Φωτήλας εξέφρασε το αυτονόητο. Όστις έχει άλλη εκτίμηση, όχι όμως με αναλύσεις του τύπου “εμπρός για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη της κεντροαριστεράς”  ή  “δεν είναι δα και τόσο κακός ο Τσίπρας”, νομίζω πως οφείλουν να τις καταθέσουν, όσο είναι ακόμα καιρός. Μόνο έτσι θα βοηθήσουν το Ποτάμι, έστω και την ύστατη στιγμή, αλλά κυρίως εμάς τους αφελείς υποστηρικτές του, που κατεβαίναμε σε πλατείες, που συνωστιζόμασταν σε αμφιθέατρα, που στελεχώναμε επιτροπές για ένα πουκάμισο αδειανό… Και επειδή θα κατηγορηθώ από μερικούς φίλους για δεξιό οπορτουνισμό να θυμίσω τη ρήση ότι τίποτα πιο δεξιό και συντηρητικό από μια αριστερά η οποία καμώνεται ότι πονάει για το λαϊκό/εθνικό/πατριωτικό κτλ. συμφέρον, αλλά κάνει και ψηφίζει ακριβώς τα αντίθετα, όχι γιατί τα πιστεύει, αλλά γιατί της επιβάλλονται έξωθεν. Αυτή είναι δυστυχώς και η θλιβερή παρακαταθήκη του Ανδρεϊσμού που από την πρώτη στιγμή έσπευσαν να υιοθετήσουν ο Σύριζα και ο Τσίπρας, πρώτον γιατί δεν είχαν άλλη στρατηγική και δεύτερον γιατί τους εξασφάλιζε μια έστω και βραχύβια κατάληψη των ανακτόρων της Ηρώδου.