Τελικά σε πρώτη φάση επικράτησε η σύνεση και στις δυο πλευρές. Η ελληνική κυβέρνηση και οι ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να ακολουθούν τη λογική του συμβιβασμού. Μια λογική που υπό πάρα πολλές προϋποθέσεις, ίσως ανοίξει και τον δρόμο για μια μελετημένη κοινή ευρωπαϊκή έξοδο από τα αδιέξοδα των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας και του στασιμοπληθωρισμού. Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται μόνο στις διαφωνίες για την αναγκαία κυβερνητική «κυβίστηση». Είναι στην ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ήδη ο ένας εκ των εταίρων, οι ΑΝΕΛ, έσπευσε να ζητήσει εξεταστική επιτροπή για τον τρόπο που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο. Για τέτοιες ενέργειες μας προϊδεάσουν και ανάλογες αναφορές του Πρωθυπουργού. Αν οι αναφορές για «μια διαφορετική εξουσία» η οποία σε τίποτα δεν θα θυμίζει την «παλαιά», σημαίνουν αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης, τότε ίσως το πράγμα αξίζει να το παρακολουθήσουμε. Αν όμως για να δικαιολογηθεί η κυβίστηση, επιδιωχτεί να σκληρύνει η στάση της κυβέρνησης έναντι των πολιτικών της αντιπάλων, αν προσπαθήσει να φανεί ότι η εξουσία της είναι μια εξουσία που βγαίνει έξω από το «αστικό δημοκρατικό παράδειγμα», τότε τίποτα καλό δεν προμηνύεται για τη χώρα. Αν τα δείγματα αλαζονείας, τα δείγματα ταύτισης της κυβέρνησης με «κάθε λέξη του Συντάγματος» και με το έθνος δεν υποχωρήσουν, μπροστά στην ανάγκη να υπάρξει και ένας εσωτερικός ελληνικός συμβιβασμός και αν αντιθέτως αυτά αυξηθούν μπροστά στην αγωνία των κυβερνώντων να μετατοπίσουν αλλού το μπαλάκι της πολιτικής αντιπαράθεσης, τότε πολύ φοβάμαι πως μετά το τετράμηνο μας αναμένουν πολύ χειρότερες εξελίξεις.