Οταν ο Κασιδιάρης χτύπησε την Κανέλλη, πολλοί έσπευσαν να προδικάσουν την πτώση της Χρυσής Αυγής. Η συνέχεια τους διέψευσε. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η δολοφονία Ελληνα σε συνδυασμό με τα συντριπτικά στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα η εξαιρετική έρευνα των δημοσιογράφων του «Εθνους» πάγωσε τη χώρα. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι πάγωσαν στον ίδιο βαθμό και οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και δεν περιμένω θεαματικά αποτελέσματα.
Περισσότερο η δολοφονία λειτούργησε συσπειρωτικά για το υπόλοιπο πλειοψηφικό αλλά μέχρι χθες μουδιασμένο κομμάτι της κοινωνίας και ανάγκασε(;) τα πολιτικά κόμματα να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο. Κάποιοι επιμένουν στην αθωωτική για τη ΧΑ θεωρία ότι φταίει αποκλειστικά το μνημόνιο. Προφανώς η κρίση έστησε καλύτερο γήπεδο για τους φασίστες. Αλλά αυτή η θεωρία δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί η Πορτογαλία και η Ιρλανδία που είναι σε μνημόνιο και η Ισπανία που ήταν στον προθάλαμο δεν έχουν ισχυρό ακροδεξιό (πόσω μάλλον ναζιστικό) κόμμα.
Και αντιστρόφως γιατί η Νορβηγία που πλέει στην ευημερία του πετρελαίου έχει ακροδεξιά κοντά στο 20%. Η απάντηση στο σύνθετο πρόβλημα είναι ότι, χωρίς να αγνοούμε τις επιπτώσεις της κρίσης, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι ρίζες του φασισμού είναι βαθιές στην Ελλάδα και δεν ξεριζώθηκαν όπως σε άλλες χώρες (π.χ. Γερμανία). Η ρητορική ότι οι Ελληνες είναι περίπου εκ γενετής αντιφασίστες όπως και αντιρατσιστές (επειδή μιλούσαν υπέρ των μαύρων στην Αλαμπάμα) κατέρρευσε μόλις τα προβλήματα οξύνθηκαν και χτύπησαν την πόρτα μας. Και τότε οι ρίζες πέταξαν κλαριά και άνθη του κακού. Και θυμήθηκαν όλοι ότι η χώρα αυτή είχε και 4η Αυγούστου και ΕΟΝ που χαιρετούσε φασιστικά και Τάγματα Ασφαλείας και δικτατορία.
Ακόμα περισσότερο απεδείχθη ότι υπήρχε ένα πολιτιστικά σκοτεινό κομμάτι στην ελληνική κοινωνία που λούφαζε σε όλο το πολιτικό φάσμα και μόλις η κρίση του πολιτικού συστήματος ξέσπασε πήγε στον φυσικό του χώρο. Κάνει σε ορισμένους εντύπωση ότι η ΧΑ ανθεί στην κόκκινη Β? Πειραιά. Δεν τους είχε προβληματίσει -όπως και την παραδοσιακή Αριστερά- ότι πριν από χρόνια το πάλαι ποτέ κόκκινο στεφάνι των δήμων γύρω από το Παρίσι το κέρδισε ο Λεπέν. Δεν τους προβλημάτισε το υψηλό ποσοστό της ακροδεξιάς στους εργάτες και συνέχισαν να μιλάνε για μια ανύπαρκτη πρωτοπορία μιας φθίνουσας, με εκείνα τα χαρακτηριστικά, εργατικής τάξης. Τώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι οι ρίζες είναι βαθιές, ας ξεκινήσουμε το ξερίζωμα.