Έχει πλέον καταντήσει κακόγουστο αστείο η «κάθετη» άρνηση της καθ’ υμάς «σοβαρής Αριστεράς», δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, στις «απολύσεις στο Δημόσιο». Όπως ορισμένοι όροι αποκτούν συμβολική αξία, έτσι και αυτός υποτίθεται ότι σηματοδοτεί το φιλολαϊκό πρόσωπο των δύο κομμάτων. Δυστυχώς, όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Εκτός από το ότι ευτελίζει όλες τις έννοιες τις οποίες υποτίθεται ότι υπηρετούν, με κύριες τις έννοιες του λαϊκού συμφέροντος και της αριστερής πολιτικής, η αντίθεση στις απολύσεις απειλεί να δημιουργήσει μία αντιπαράθεση που κυριολεκτικά είναι ακατανόητη.

Η τρισκατάρατη τρόικα ζητά, εδώ και χρόνια, 25.000 απολύσεις σε ένα σύνολο τουλάχιστον 750.000 εργαζόμενων, αν πάρουμε την έννοια του «στενού» δημόσιου τομέα. Πιστεύει κανείς ότι το «δημόσιο» που ξέρουμε, δεν αντέχει κούρεμα 3,3%; Όλοι εδώ ζούμε, δεν έχουμε συναντήσει σε δημόσιες υπηρεσίες άτομα ακατάλληλα και κουρασμένα; Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η επιμονή σε ιδεολογήματα χωρίς αξία, έχει φτωχοποιήσει πολλαπλάσιους αριθμούς συνταξιούχων και εργαζομένων, που υφίστανται συνεχείς περικοπές για να σωθούν οι περίφημοι 25.000; Αν το «λαϊκό» συμφέρον καίει τους ευαίσθητους αριστερούς, ας το σκεφθούν. Αν «αριστερή» είναι η πολιτική υπέρ των λίγων σε βάρος των πολλών, να θυμίσω ότι αυτή η πολιτική κατέρρευσε το 1989.

Θα νοιώσω τεράστια ανακούφιση και θα αποκτήσω ελπίδα στο μέλλον αυτού του λαού, αν ακούσω μία, έστω, φορά κάποιον αριστερό πολιτικό σχηματισμό να εκφράζει συγκεκριμένη πρόταση για τον παραγωγικό ανασχηματισμό της χώρας, για την προσέλκυση επενδύσεων που θα φέρουν δουλειές και εισοδήματα, που θα ελαφρύνουν τον επενδυτή από άχρηστα βάρη και περιττή γραφειοκρατία. Θα νοιώσω ότι η αριστερά νοιάζεται για το λαό, μόνο αν ακούσω προτάσεις για τη διευκόλυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας, μαζί με προτάσεις για τη φορολογία του «κεφαλαίου».

Θα περίμενε κάνεις ότι, τουλάχιστον στο ΠΑΣΟΚ, ειδικά εν όψει Συνεδρίου που υποτίθεται ότι θα ξαναγράψει το περίφημο «Συμβόλαιο με το Λαό», τέτοιες σκέψεις θα απασχολούσαν έστω και μειοψηφικά. Μέσα στην απίστευτη ποσότητα «αριστεροσύνης» που φαίνεται να είναι το «γράδο» μέτρησης της γνησιότητας του νεοπασόκου, όμως, δεν φαίνεται πουθενά να εμφιλοχωρεί ούτε καν σκέψη για το ότι πριν να μοιράσουμε, πρέπει να παράγουμε. Ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ, που, ας είμαστε ειλικρινείς, έζησε το μεσοαστικό του μύθο στο όριό του, δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη η ανασυγκρότηση της οικονομίας πάνω σε βάσεις διαφορετικές από τις αρχέγονες, στις οποίες όχι μόνο δεν πιστεύουν, αλλά και έχουν κατ’ επανάληψη παραβιάσει. Αν υπήρχε συνειδητοποίηση της ανάγκης για ριζική αλλαγή, όπως διακηρύσσει συνεχώς ο αρχηγός, η «θυσία» των 25.000 που, θεωρητικά, απομυζούν πόρους πολύτιμους για την ανάπτυξη, θα ήταν αποδεκτή. Κανείς, όμως, δεν τολμά να το αναφέρει, αφού δεν είναι αρκούντως «αριστερό».

Δεν είναι όμως αριστεροί όσοι αρνούνται την εξυγίανση του δημοσίου, από πεποίθηση ή από ανικανότητα. Όταν νοσοκομεία διαλύονται λόγω έλλειψης υλικών, η άρνηση της αναδιοργάνωσης με συγχωνεύσεις, που θα φέρουν και απολύσεις, επειδή βαριέσαι ή φοβάσαι να το κάνεις, είναι προδοσία, όχι υπηρεσία του λαού. Το να υποκρίνεσαι ότι «ασφαλίζεις» τον άνεργο, δίνοντάς του ένα «εισιτήριο» για το νοσοκομείο, αλήθεια, ως πότε, ή ότι αυξάνεις τα έσοδα φορολογώντας το πετρέλαιο θέρμανσης και σκοτώνοντας κόσμο, δεν είναι αριστερό.

Κάποτε η Αριστερά στην Ελλάδα είχε ταυτισθεί με τη μόρφωση, τη σκέψη, την επιστήμη, τον ορθολογισμό, έστω και με γερή δόση ιδεολογίας, που συνήθως μπέρδευε τα πράγματα. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της υπέκυψε στο λαϊκισμό και οι υπόλοιποι στην πνευματική οκνηρία. Το ζωντανό μέρος του λαού εγκατέλειψε μία αναξιόπιστη πολιτική και, σταδιακά, και τη χώρα. Όσοι μπορούν, ασχολούνται με την οικογένεια και τον κύκλο τους και όσοι θέλουν και μπορούν, φεύγουν. Ήρθε η ώρα των εμποράκων ψεύτικης ελπίδας, των carpetbaggers, των εγχώριων τοκογλύφων που θα αγοράσουν αυτή τη χώρα πολιτικά και οικονομικά, αξιοποιώντας τη δύναμη που τους δίνουμε «αγοράζοντας» τη φρούδα ελπίδα που πουλάνε, καθώς η χώρα ιαλύεται.