«Ο κ. Μητσοτάκης είναι ανεπαρκής» μας πληροφορούσε, με ανακοίνωση του Μαξίμου, ο κ. Τσίπρας. Και o κ. Μουζέλης της «προοδευτικής συμμαχίας», συμπλήρωνε: «Ο Τσίπρας τρώει τον Κυριάκο Μητσοτάκη για breakfast»! Και το κακό είναι ότι τόσο ο κ. Τσίπρας, όσο και ο κ. Μουζέλης, έχουν δίκιο! Εντελώς ενδεικτικά:
1) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ
«Εμείς οι αστοιχείωτοι», διακήρυσσε περήφανος ο κ. Τσίπρας. Μάλιστα, κάποια στιγμή, περηφανευόταν και για ένα επί πλέον προσόν του: Ότι αυτός δεν πήγε στο Χάρβαρντ, όπως κάποιοι άλλοι!
Και είχε δίκιο να είναι περήφανος για το προσόν του αστοιχείωτου που διαθέτει. Διότι, χάρις σ’ αυτό, μπορεί να εμφανίζεται ως ο «Παπουλάκος» του 21ου αιώνα και να παρουσιάζει τις δεισιδαιμονίες του σαν ρεαλιστική πολιτική.
Άρα, ο κ. Μητσοτάκης που δεν διαθέτει τέτοιο προσόν – άσε που διέπραξε και το αμάρτημα να φοιτήσει και στο Χάρβαρντ – είναι απολύτως ανεπαρκής για τον ρόλο του κ. Τσίπρα. Δηλαδή του αστοιχείωτου Παπουλάκου.
2) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ
Όπως μας έμαθε η Χ. Αρεντ, «τα αποτελέσματα των ανθρωπίνων πράξεων βρίσκονται πέρα από τον έλεγχο των δρώντων προσώπων». Μάλιστα, κατά τον Καστοριάδη, ο άνθρωπος δεν ελέγχει ούτε καν το νόημα των πράξεών του. Γι’ αυτό, κατά την Άρεντ πάλι, «…..τα μέσα που χρησιμοποιούνται προς επίτευξη πολιτικών σκοπών, τις περισσότερες φορές έχουν μεγαλύτερη σημασία [ …..] απ’ ό,τι οι επιδιωκόμενοι σκοποί».
Αυτήν την φοβερή προειδοποίηση της Άρεντ, που έρχεται από την εμπειρία του ολοκληρωτισμού, μάλλον την εξέλαβε θετικά ο κ. Τσίπρας. Έτσι, εισήγαγε την ξετσιπωσιά ως μοναδικό μέσον για την εφαρμογή της πολιτικής του. Γι’ αυτό είδαμε (εντελώς ενδεικτικά):
Την ξετσιπωσιά της υποκλοπής και δημοσίευσης στην κυβερνητική «ΑΥΓΗ» ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων ανώτατου δικαστή, με σκοπούμενη «λεία» την ψήφο του, στην υπόθεση των λεγόμενων «βοσκοκάναλων».
Την ξετσιπωσιά της πολιτικο-δικαστικής συνωμοσίας στην υπόθεση “Novartis”, με στόχο την ηθική δολοφονία όλων των επικίνδυνων πολιτικών του αντιπάλων.
Την ξετσιπωσιά του μαζικού εξευτελισμού των συνταξιούχων, με την υποβάθμισή τους σε χυδαία εξαγοράσιμη «μάζα», έναντι τιμήματος 300€ «το κεφάλι».
Που πάει να πει ότι εκείνο που τρέπει τον κ. Τσίπρα σε ακαταμάχητο αντίπαλο, δεν είναι οι όποιες επιδιώξεις του. Είναι η ξετσιπωσιά που εγκλείεται στα μέσα που χρησιμοποιεί για την επίτευξή τους.
3) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ
Την στάση του κ. Τσίπρα στα θέματα οικονομίας, απέδωσε παραστατικά γνωστός Σαρακατσάνος, με τα σαρακατσάνικα βιώματά του:
-Ο Τσίπρας, είπε, με όσα κάνει στην οικονομία, θέλει να μας πει ότι το τυρί βγαίνει από την τυρόπιτα! Θεωρεί δηλαδή ότι τα χρήματα βγαίνουν από το δημόσιο ταμείο και όχι από τη δουλειά. Γι’ αυτό, εφαρμόζοντας την «θεωρία της τυρόπιτας», αντί για επενδύσεις, προτείνει το κυνήγι του λιονταριού στο Ελληνικό.
Ενώ ο Μητσοτάκης σου λέει ότι το τυρί δεν βγαίνει από την τυρόπιτα, αλλά είναι μια ολόκληρη ιστορία, που φτάνει μέχρι την κατσίκα. Γι’ αυτό έχει καταλάβει και το εξής ακατανόητο για τον κ. Τσίπρα: Ότι τα λεφτά δεν βγαίνουν από το δημόσιο ταμείο, αλλά από τη δουλειά. Μιλάμε δηλαδή για ανάλγητο «νεοφιλελευθερισμό»! Άρα, πώς να μην έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας;
4) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΕΝΕΙΑ
Ο αυθάδης ενικός συνήθως εκφράζει την «υποκουλτούρα της αγένειας». Ο ενικός όμως της εξουσίας, εκφράζει την τυραννία της χυδαιότητας. Γι’ αυτό και είναι απολύτως αποκρουστικός.
Τον τελευταίο τουλάχιστον αιώνα, δεν έχουμε υπ’ όψη μας περίπτωση τόσο ανάγωγου και τόσο χυδαίου πρωθυπουργού που, με ήθος κατσαπλιά, να απευθυνόταν στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσα στην Βουλή, χρησιμοποιώντας τον ενικό της εξουσίας. Μόνον στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα είδαμε τέτοια εξουσιαστική χυδαιότητα.
5) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ
Ο κ. Τσίπρας έχει εισαγάγει μία νέου τύπου «πολιτική ηθική», η οποία του επιτρέπει: Σε κάθε πραγματικότητα, να αντιπαραθέτει ένα ψέμα. Σε κάθε θέση του αντιπάλου, να απαντά με την διαστροφή της. Και μάλιστα να τον καλεί να δώσει εξηγήσεις, επί της διαστροφής που επιφέρει! Στην κριτική του άλλου, να απαντά με συκοφαντία. Και όταν δεν μπορεί τίποτε από αυτά, να συκοφαντεί τις οικογένειες των αντιπάλων του. (Με προτίμηση στις συζύγους).
Αν μάλιστα οι σύζυγοι των αντιπάλων του, όπως του κ. Μητσοτάκη ή θεσμικών παραγόντων, όπως του κ. Στουρνάρα, δεν σιτίζονται στο δημόσιο, αλλά έχουν την ατυχία να εργάζονται παραγωγικά, τότε παρουσιάζει ως έγκλημα, την ίδια η εργασία τους!
Για την εκδήλωση όμως μίας τέτοιας ανηθικότητας, απαιτείται ένα ιδιαίτερο προσόν: Ο κυνισμός. Τον οποίο επίσης, σε αντίθεση με τον κ. Μητσοτάκη, φέρεται να διαθέτει ο κ. Τσίπρας.
6) ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΠΛΗΣ ΣΚΕΨΗΣ»
Ένα από τα χαρακτηριστικά του σταλινικού φαινομένου είναι – κατά τον Όργουελ – η «Διπλή Σκέψη»: Πρόκειται για την «ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο αντιφατικές μεταξύ τους πεποιθήσεις και να τις παραδέχεσαι και τις δύο».
Το σταλινικό αυτό παραλήρημα υποστήκαμε, ως εφαρμοσμένη κυβερνητική πολιτική του κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό και εμφανίστηκε:
Να είναι κυβέρνηση, αλλά και αντιπολίτευση. Να δηλώνει ότι είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος», αλλά να το αντιμετωπίζει σαν «θεσμικό εμπόδιο». Να κολακεύει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά να τους θεωρεί ανίκανους να μαζεύουν και σκουπίδια. Να μιλάει για αξιοπρέπεια του «λαού», αλλά να τον εξευτελίζει με επιδόματα της αυτοδοξαζόμενης εξουσίας του. Να θεσπίζει το Α και αμέσως μετά, το όχι Α. Να καταγγέλλει τους «παλιούς», ενώ πνίγεται στην φαυλότητα του παλαιοκομματισμού, εξαγοράζοντας ψήφους και διορίζοντας τα σόγια των μελών της εξουσίας κ.ο.κ.
Τι έχει λοιπόν να προτείνει ο κ. Μητσοτάκης απέναντι στη μαγεία της «Διπλής Σκέψης» του κ. Τσίπρα; Την πεζότητα της λογικής και της πραγματικότητας! Δηλαδή τίποτε!
ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ όμως κανείς: Μα είναι τόσο σημαντικά προσόντα για την πολιτική επιτυχία η ξετσιπωσιά, η αγραμματοσύνη, ο οικονομικός αναλφαβητισμός, η αγένεια, η ανηθικότητα, ο κυνισμός, η ιδιότητα του αστοιχείωτου ή το σταλινικό παραλήρημα της «Διπλής Σκέψης», τα οποία διαθέτει ο κ. Τσίπρας; Και αντίστροφα, είναι μειονέκτημα του κ. Μητσοτάκη η απουσία αυτών των ιδιοτήτων στο πρόσωπό του;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ και για τα δύο σκέλη του ερωτήματος, είναι ανεπιφύλακτα ναι! Διότι μόνον ο φορέας τέτοιων «προτερημάτων» μπορεί «να κλείσει το μάτι» σε κάθε «μικροπαπουλάκο», σε κάθε ξετσίπωτο, σε κάθε αγράμματο και αστοιχείωτο, σε κάθε ξεδιάντροπο ή κυνικό και σε κάθε ανορθολογικό ή απροκάλυπτα ανήθικο, για να του πει ότι «έχεις έναν πρωθυπουργό σαν κι εσένα»!
Με το μήνυμα αυτό άλλωστε, («έχεις έναν πρόεδρο σαν κι εσένα»), ο τυχοδιώκτης λαϊκιστής Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, αυτοαπροβαλλόμενος σαν εκπρόσωπος των πολλών και «εχθρός των ελίτ», νίκησε σε προεδρικές εκλογές του Περού τον γνωστό συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα (Νόμπελ λογοτεχνίας), κατηγορώντας τον ως ελίτ, επειδή ήταν εγγράμματος! (Cas Mudde – Cristobal Rovira Kaltwasser: «Λαϊκισμός», σελ 72-73, Εκδόσεις Επίκεντρο).
Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Τσίπρας, με κάθε «νεοποτισμό» που εκτοξεύει ή με κάθε αθλιότητα που διαπράττει, κερδίζει ψήφους! Διότι στέλνει σε πολλούς το μήνυμα, ότι «έχουν έναν πρωθυπουργό σαν κι αυτούς»!
Τη μαγική δύναμη όλων αυτών των προσόντων του κ. Τσίπρα, αντιλήφθηκε ο γεφυροποιός κ. Μουζέλης, όταν μας έλεγε, σε κανιβαλική βεβαίως διάλεκτο, ότι ο κ. Τσίπρας «τρώει για πρωϊνό τον κ. Μητσοτάκη».
Υ.Γ. Και σε όποιον προβληματίζεται μήπως, από την στιγμή που κάποιος δεν μετέχει ούτε στο κόμμα του κ. Τσίπρα, ούτε στο κόμμα του κ. Μητσοτάκη, με τις παραπάνω θέσεις κάνει ανεπίτρεπτη πολιτική «εισπήδηση» στις διαφορές τους, την απάντηση έχει δώσει ο Καρλ Γιάσπερς. Όταν, το 1945, πάνω στα ερείπια της Γερμανίας, είπε στους συμπολίτες του για την προηγούμενη στάση τους: «Το να συμβιώνεις με το κακό, χωρίς να αντιτάσσεσαι σ’ αυτό μέχρις εσχάτων […] σε κάνει ένοχο». («Το πρόβλημα της γερμανικής ευθύνης», Εκδόσεις «Έρασμος»).