Είναι γνωστές οι συζητήσεις -και δεν εννοούμε τις καφενειακές- που γίνονται προκειμένου να διαπιστωθεί αν η κρίση που βιώνουμε ως χώρα είναι πρωτίστως πολιτική, οικονομική ή κοινωνική. Εχουν κάποιο νόημα τέτοιες συζητήσεις για ένα «συνειδητοποιημένο» τμήμα του πληθυσμού, αν και ουσιαστικά πρόκειται για συνολική κρίση, δηλαδή πολιτική – οικονομική – κοινωνική – πολιτιστική, με βαθιές ιστορικές ρίζες και επιβαρυμένη με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, οπότε ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να ξεσπάσει. Σχετική λοιπόν έννοια έχει η κουβέντα και η προσπάθεια προσδιορισμού με απόλυτη ακρίβεια της γενεσιουργού αιτίας. Μια τέτοια προσπάθεια άλλωστε προϋποθέτει συλλογικό στοχασμό μπροστά σε καθρέφτη, πράγμα αδύνατο.
Πέρα όμως από αυτά τα… θεωρητικά, η Ελλάδα πρέπει να επιβιώσει διατηρώντας τις δημοκρατικές διαδικασίες και παραμένοντας στην Ευρωζώνη. Οσοι αναζητούν άλλες λύσεις και πιέζουν προς αντίστοιχες κατευθύνσεις εκμεταλλευόμενοι την οργή, την άγνοια, τις δοξασίες και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Ελλήνων πολιτών, είναι επικίνδυνοι για την υγεία όλων μας. Αλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αλλά πάντως επικίνδυνοι στο ένα ή τον άλλο βαθμό. Η προσπάθεια εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να μη βασίζεται στην ομαλή λειτουργία της πολιτικής ζωής, όπως αυτή έχει καθιερωθεί στη Δύση, στην οποία ανήκουμε ως κράτος και υποτίθεται ότι ανάλογη είναι η βούληση της πλειοψηφίας του λαού.
Η άσκηση της πολιτικής στις δημοκρατίες είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη και τη λειτουργία κομμάτων. Καλό είναι να μην το ξεχνούν όσοι με περισσή ευκολία υπονομεύουν με διάφορους τρόπους τους πολιτικούς θεσμούς, δηλώνουν ότι βδελύσσονται την πολιτική και τα κόμματα και ισοπεδώνουν τους πάντες και τα πάντα, γιατί έτσι βολεύονται ή γιατί μέχρι εκεί φτάνει το φτωχό μυαλό τους. Από την άλλη πλευρά, το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα είναι ελλειμματικό στη σημερινή συγκυρία, καθώς είναι υποβαθμισμένη η αντιπροσώπευση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Οπως είχε υποστηριχθεί και στην αρχή του καλοκαιριού από τούτη τη στήλη, η χώρα χρειάζεται ένα στιβαρό κεντροαριστερό κόμμα.
Το χρειάζεται για πολλούς λόγους, ως απαραίτητο συστατικό της ομαλότητας της πολιτικής ζωής, καθώς η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά είναι αποδεδειγμένα προσηλωμένη στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ως εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, ως συμπλήρωμα σε κυβερνήσεις συνεργασίας όταν δεν είναι δυνατή η εξασφάλιση αυτοδυναμίας, ως αποτρεπτική δύναμη απέναντι στην πόλωση, ως ανάχωμα στον αδυσώπητο οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό. Ειδικά στην Ελλάδα όμως και για έναν ακόμη λόγο. Στην κεντροαριστερά ανήκουν και από αυτήν προέρχεται παραδοσιακά η πλειοψηφία των καλύτερων και σοβαρότερων στελεχών του κρατικού μηχανισμού.
Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η διημερίδα που οργάνωσε το ΙΣΤΑΜΕ υπό την αιγίδα του ΠΑΣΟΚ για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή αξιολογότατων ανθρώπων. Κάποιοι από αυτούς διακρίθηκαν σε θέσεις επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, άλλοι δεν είχαν καμία κομματική σχέση μαζί του στο παρελθόν. Και πάντως όσοι «ξίνισαν» με την παρουσία δύο πρώην πρωθυπουργών και πολλών κομματικών παραγόντων του παρελθόντος, ας δεχθούν επιτέλους ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε μόνο λάθη, πολλά από τα οποία αφορούσαν ικανοποίηση απαιτήσεων της κοινωνίας… Ας αποδεχθούν επίσης ότι η ανασύσταση της κεντροαριστεράς δεν θα γίνει με παρθενογένεση, αλλά μέσα από διαδικασίες και συμμετοχή. Αρα το κρίσιμο ερώτημα είναι αν στην προσπάθεια θα ανταποκριθεί ένα μέρος των πολιτών…