Πώς τα καταφέρνουμε πάντα να ξεφεύγουμε από το κυρίως θέμα και να ξεστρατίζουμε τη συζήτηση σε ζητήματα λιγότερο -ή και καθόλου- επώδυνα αποτελεί πραγματικά εθνική αποκλειστικότητα! Μαζέψαμε αναρίθμητες λίστες καταθετών σε τράπεζες του εξωτερικού και, αντί να αναλάβουν οι αρμόδιες αρχές τη διερεύνηση της νομιμότητας των συγκεκριμένων καταθέσεων, με στόχο να εισπράξει το κράτος επιπλέον έσοδα, περιορίσαμε το θέμα στις… εξαδέλφες πρώην υπουργού και αναλωθήκαμε σε ψυχογραφήματα του Κασιδιάρη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Το ίδιο πάνω – κάτω συμβαίνει και με το Δημόσιο. Η «μεγάλη, αναγκαία και επείγουσα διοικητική μεταρρύθμιση του κράτους» διολίσθησε με τον καιρό σε μια «κινητικότητα στο Δημόσιο», για να καταλήξει, τελικά, σε… «ανάγκη απομάκρυνσης των επιόρκων»!

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το θέμα της απομάκρυνσης των όποιων επιόρκων -θέμα το οποίο σε όλες τις πολιτισμένες χώρες δεν ανακινείται επ? αφορμή πτωχεύσεων, αλλά χάριν στοιχειώδους αίσθησης δικαίου- έχει καταντήσει εθνικό ανέκδοτο. Κατ? αρχάς, πώς και με ποια λογική «τσουβαλιάζονται» και στοχοποιούνται από κοινού όλοι όσοι έχουν κατηγορηθεί για παρανομίες, που όμως δεν έχουν αποδειχθεί, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πώς λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο;

Οσο κι αν συμφέρει πολλούς, το ζήτημα της ανασυγκρότησης του Δημοσίου δεν μπορεί να περιοριστεί στην απομάκρυνση μερικών εκατοντάδων «επιόρκων». Ούτε καν στην απομάκρυνση 20-30.000 δημοσίων υπαλλήλων. Η τρόικα το απαιτεί -και μάλιστα άμεσα-, γιατί το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες και το έλλειμμα.

Ολοι οι υπόλοιποι -ή, τουλάχιστον, όσοι θέλουμε να ζήσουμε σ? αυτήν τη χώρα και στη… μετά τρόικα εποχή- οφείλουμε να στοχεύουμε στη δημιουργία ενός κράτους όχι απλώς μικρότερου, αλλά κυρίως ευέλικτου και αποτελεσματικού, που θα αντικαταστήσει εκ βάθρων το σημερινό πελατειακό μόρφωμα. Ποιοι δημόσιοι οργανισμοί δεν μας χρειάζονται; Ποιες δημόσιες υπηρεσίες, λόγω αντικειμένου ή προγραμματισμού αναγκών, μπορούν να συγχωνευτούν; Πόσοι υπάλληλοι, ποιων ειδικοτήτων και με ποιον καταμερισμό απαιτούνται για κάθε οργανισμό;

Ολα αυτά δεν είναι κάποια άπιαστα… οράματα για το μέλλον. Είναι αναγκαιότητες του χθες, που μας οδήγησαν σε ένα σήμερα, χωρίς ίσως αύριο… Χρόνος για χάσιμο, αν δεν θέλουμε να φτάσουμε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, δεν υπάρχει. Και, τότε, θα είμαστε όλοι μας επίορκοι!