Είμαστε αποικία; Όχι βεβαίως, δεν είμαστε. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είμαστε αλλά συμπεριφερόμαστε ανώριμα ως εάν να είμαστε αποικία. Γιατί εάν μπορούσαμε να λειτουργήσουμε ως ώριμο μέλος της ΕΕ θα είχαμε εμείς καταρτίσει ένα ιδιόκτητο σχέδιο για να βγούμε από την κρίση που εμείς δημιουργήσαμε. Αποτύχαμε παταγωδώς στο έργο αυτό. Εμφανισθήκαμε ανίκανοι να προσδιορίσουμε τη δέσμη των διαρθρωτικών αλλαγών/ μεταρρυθμίσεων/ μετασχηματισμών/ ανατροπών που χρειάζεται η χώρα για να καταστεί κανονική Ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τις χτυπητές ιδιαιτερότητες, δυσλειτουργίες και αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και ως εκ τούτου χρειάστηκε η παρέμβαση της Τρόικας/ Θεσμών να ορίσει τις μεταρρυθμίσεις . Οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή ήλθαν «απ’ έξω». Αυτό μπορεί να ορισθεί και ως σχέση αποικίας – κέντρου . Και το χειρότερο αφού συνυπογράψαμε τη δέσμη μεταρρυθμίσεων με διαδοχικά μνημόνια στη συνέχεια χρησιμοποιήσαμε όλα τα τερτίπια για να μη τις υλοποιήσουμε, έστω κι αν σ’ ορισμένες περιπτώσεις τις νομοθετήσαμε. Στην ελληνική όμως περίπτωση, αντίθετα με όλη σχεδόν την υπόλοιπη Ευρώπη, η νομοθέτηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και εφαρμογή . Και αυτό οδηγεί σε πρόσθετες πιέσεις και μέτρα, κάτι που συμβαίνει κατά κανόνα σε παρωχημένες αποικιοκρατικές και όχι σε κανονικές θεσμικές σχέσεις.
Και όλα αυτά γιατί, μεταξύ άλλων, έχουμε και συντηρούμε ένα διοικητικό σύστημα εμφανώς ανίκανο να διαχειρισθεί κρίσεις, να επιλύσει προβλήματα, να προωθήσει αλλαγές, να εφαρμόσει αποφάσεις. Και χρειάζεται την παρουσία στελεχών, τεχνοκρατών από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να καλύψει αυτά τα ελλείμματα. Δεν υπάρχει τίποτα το αρνητικό με τη συμμετοχή διοικητικών στελεχών από άλλες χώρες μέλη της Ένωσης στην ημετέρα διοίκηση εάν αυτό αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας όσμωσης, ανταλλαγής εμπειριών, προώθησης «βέλτιστων πρακτικών», δημιουργίας μιας νέας πανευρωπαϊκής διοικητικής αντίληψης. Η συμμετοχή όμως προσλαμβάνει μορφή οιονει αποικιοκρατικής σχέσης όταν γίνεται για να καλύψει κενά που μια ώριμη, Ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν δικαιολογείται να έχει. Πολύ περισσότερο όταν στα κενά αυτά περιλαμβάνεται και το «έλλειμμα εμπιστοσύνης» που με συμπεριφορές μας έχουμε καλλιεργήσει και που συμπυκνώνει την αντίληψη ότι χωρίς την «έξωθεν παρουσία» οι εγχώριοι decision-makers δεν θα εφαρμόσουν τίποτα ή ό,τι εφαρμόσουν θα είναι μάλλον λειψό. Ακούγεται και ως έλλειμμα εμπιστοσύνης προς ανώριμους ιθαγενείς. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διατρανώνει ότι «δεν είμαστε αποικία» αλλά προφανώς ισότιμο μέλος ενός συστήματος, αλλά δεν τον απασχολεί το γεγονός ότι το ισότιμο μέλος δεν σέβεται αυτά που έχει συνυπογράψει με το σύστημα , ότι π.χ. ενημερώνει εταίρους και θεσμούς πριν προβεί μονομερώς σε εξαγγελίες μέτρων.
Ο Β. Σόιμπλε είχε ισχυρισθεί τελευταία ότι εάν κάνουμε γενναία ελάφρυνση χρέους η Ελλάδα θα γυρίσει στο κακό της παρελθόν. Και «πριν αλέκτωρ φωνήσει»… σπεύσαμε να τον επιβεβαιώσουμε έστω και με την πολύ ήπια ελάφρυνση χρέους που έγινε. Όχι αποικία δεν είμαστε, αλλά ενίοτε συμπεριφερόμαστε ως εάν να θέλαμε να είμαστε.Όπως είπε κάποτε ο Fr. Fanon αποικίες δημιουργούνται όταν όχι μόνο το θέλουν οι απικοιοκράτες αλλά και όταν το επιτρέπει η ανωριμότητα/υπανάπτυξη των υποκείμενων κοινωνιών…