Στα (ενίοτε και κυριολεκτικά) υπόγεια της προσωπικής μου ιστορίας στα θρανία, είτε ως μαθήτριας είτε ως καθηγήτριας, εκτυλίσσεται και μια άλλη, παράλληλη ιστορία, που μοιάζει με θρίλερ: η ιστορία μου ως καπνίστριας. Δύο ιστορίες που γράφτηκαν μαζί, αλλά δεν τέλειωσαν και μαζί. Η σχέση μου με το κάπνισμα άρχισε στην ΣΤ’ τάξη του Γυμνασίου. Εκεί που διάβαζα για τις εξετάσεις, δίπλα μου βρισκόταν ένας καλόγηρος και στον καλόγηρο βρισκόταν το τσεπάκι με τα τσιγάρα του πατέρα μου. 22 Αντινικότ! Δυο τρία κάθε νύχτα, όταν έμενα μόνη μου για να αποστηθίσω τις χιλιάδες λέξεις των Λατινικών. Αυτό ήτανε…

Στο Πανεπιστήμιο έπεσα πάνω στην αρχή της Μεταπολίτευσης, εποχή που ντουμάνιασε ο τόπος. Ακόμα και μέσα στα αστικά λεωφορεία καπνίζαμε. Ακόμα και στις αίθουσες των Σχολών την ώρα του μαθήματος. Θα θυμάμαι πάντα πώς κατάφερα να περάσω το πιο αντιπαθητικό μου μάθημα, τη Βυζαντινή Ιστορία, στο τελευταίο έτος. Τότε κάπνιζα Καρέλια, το λευκό κλασικό πλακέ κουτί. Είχα γράψει λοιπόν, στη μια πλευρά ημερομηνίες και ονόματα μαχών και στην άλλη διάφορους διοικητικούς όρους. Και πέσανε όλα. Κάπνιζα κι έγραφα. Κι αντέγραφα. Ανενόχλητη. Ως φοιτήτρια Φιλοσοφικής, τίμησα τα τσιγάρα Δελφοί, που είχαν απάνω στο κίτρινο πακέτο ανάγλυφο το κεφαλάκι του Απόλλωνα. Ως οργανωμένη σε αριστερή νεολαία, τίμησα τα Κιρέτσιλερ και τα στριφτά! Μέχρι που άραξα στα Καρέλια για χρόνια…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art