Είμαστε πια στην τελική ευθεία για τις εκλογές. Και τούτες τις κρίσιμες ώρες, μια επικίνδυνη αυταπάτη πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την Ελλάδα. Ο δημοσκοπικά προπορευόμενος ΣΥΡΙΖΑ ζητάει τώρα και αυτοδυναμία. Ζητάει δηλαδή να φτάσει στη μονοκομματική εξουσία, πατώντας στις 50 έδρες που θα πάρει ως bonus το πρώτο κόμμα. Μα γιατί αυταπάτη; -θα πει κανείς. Είναι απίθανο το ενδεχόμενο; Ασφαλώς όχι, παρότι δεν είναι και το πιθανότερο. Αλλού βρίσκεται η αυταπάτη: στην αλαζονική βεβαιότητα της Κουμουνδούρου ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα στη μάχη με τα τέρατα της κρίσης, στηριγμένη στις δικές της δυνάμεις και μόνον.
Κι αυτό, όπως θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος, «είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος!». Ένα λάθος που μπορεί να εξελιχθεί σε πράξη καταστροφική για τη χώρα και πολιτικά αυτοκτονική για τους εμπνευστές της.
Μέχρι χθες, ακολουθώντας τη μακρά παράδοση της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε όρκους πίστης στις συμμαχικές κυβερνήσεις και στην απλή αναλογική. Χαρακτήριζε το bonus των 50 εδρών αντιδημοκρατικό και παραμορφωτικό –και με το δίκιο του. Σήμερα, τα ξεχνάει πολύ εύκολα όλα αυτά. Θέλει να βάλει στο χέρι το bonus που ο ίδιος κατήγγελε, επειδή ονειρεύεται πως έτσι θα ξεπεράσει τον μαγικό αριθμό των 150 βουλευτών και θα μπορέσει να εγκαταστήσει μιαν εξουσία απόλυτη και κοινοβουλευτικά ανεξέλεγκτη.Το δημοκρατικό ήθος της Αριστεράς και οι (το πάλαι ποτέ) πάγιες θέσεις της μπαίνουν στο ψυγείο, επειδή στην παρούσα συγκυρία δεν βολεύουν τα σχέδια μονοκομματικής διακυβέρνησης που έχει επεξεργαστεί η ηγεσία της Κουμουνδρούρου. Πριν ακόμα να καθίσουν στις μεγάλες καρέκλες, αποδεικνύουν ότι γι’ αυτούς οι αρχές είναι ελαστικές.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνον (ούτε κυρίως) ηθικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Αλήθεια, ποιά φωτισμένη μαρξιστική ανάλυση τους κάνει να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν ριζικά την κοινωνία, με την υποστήριξη του ενός τρίτου της; Ποτέ και καμιά κυβέρνηση δεν δοκίμασε ούτε καν απλή διαχείριση να κάνει, πατώντας σε τέτοιους ελάχιστους αριθμούς. Γιατί, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να πάρει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, στην καλύτερη περίπτωση για εκείνον, θα τον έχει ψηφίσει μόνον ο ένας στους τρεις έλληνες. Και μετά (από την ψήφο εμπιστοσύνης) τι; Θα προχωρήσει βάζοντας απέναντί του τους άλλους δύο στους τρεις; Θα διαλέξει αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί με μαθηματική βαβαιότητα στον εθνικό διχασμό; Αν έχει την αφροσύνη να το πράξει, τότε ο μόνος ένοχος για τη δραματική επιβεβαίωση του σεναρίου της αριστερής παρένθεσης θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 150+1, που ενδεχομένως να προκύψει από κάποιο 35% στον λαό, είναι μια αυτοδυναμία εικονική και επικίνδυνη! Μια αυταπάτη, που αν επιχειρηθεί να γίνει πράξη, θα καταρρεύσει με πάταγο. Και στα ερρείπιά της θα θάψει δυστυχώς και τη χώρα. Τα μονοκομματικά πειράματα δεν έχουν θέση σε τούτη την κρίσιμη ώρα. Μόνον με λύσεις συναινετικές και πολυκομματικές, που θα εξασφαλίζουν ευρύτατες πλειοψηφίες και στον λαό και στη Βουλή, μπορούμε να προχωρήσουμε. Μόνον με τις μεγάλες πλειοψηφίες της λογικής και της Ευρώπης, θα πετύχουμε να αλλάξουμε τη χώρα, χωρίς να τη γκρεμίσουμε.