Είχαμε μέχρι τώρα τις κραυγές ολόκληρης της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΑ, με προεξάρχοντα τον κ. Καμμένο των ΑΝΕΛ, περί συγκυβέρνησης δοσιλόγων, συνεργατών των Γερμανών, Τσολάκογλου, υποταγμένων στους Μερκελιστές και στα κελεύσματα του ΔΝΤ. Τις προάλλες ακούσαμε και τον κ. Γεωργιάδη, που ?ως υπουργός είναι αλήθεια ότι επέδειξε θάρρος και εντιμότητα-, να προφητεύει πως, μόλις πέσει η κυβέρνηση, θα αδειάσουν οι τράπεζες.
Η πολιτική αντιπαράθεση εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι ακραίων δηλώσεων φτωχού εντυπωσιασμού, σε μια κοκορομαχία τηλεοπτικών παραθύρων, που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό αντιπαραθετικό, αλλά εποικοδομητικό, διάλογο που χρειάζεται η χώρα. Η αδυναμία διαλόγου με επιχειρήματα και αντ? αυτού το άναρθρο αναμάσημα χοντροκομμένων κλισέ συνιστά δομικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικής πολιτικής υπανάπτυξης. Στη ρίζα της κακοδαιμονίας βρίσκονται η ανυπαρξία πολιτικών προγραμμάτων και οι αλόγιστες υποσχέσεις παροχών που χαρακτηρίζουν όλες τις παρατάξεις. Ακόμα και όταν υπάρχει κάποιο έλλογο πρόγραμμα καταγγέλλεται εξ υπαρχής ως αντιλαϊκό και ανεφάρμοστο, με αποτέλεσμα το καράβι που λέγεται Ελλάδα να αρμενίζει ακυβέρνητο. Αυτό συνέβη και με το μνημόνιο. Μήπως υπήρξε κανείς που είχε προβλέψει την κρίση και έδειχνε την παραμικρή διάθεση να πει την αλήθεια στον κόσμο και να δείξει έναν εφικτό δρόμο για την υπέρβασή της; Το μνημόνιο υπήρξε το μοναδικό πολιτικό πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάκαμψης της χώρας όταν βρέθηκε ουσιαστικά χρεοκοπημένη στις αρχές του 2010. Και όμως, διαβλήθηκε και διασύρθηκε ακόμα και από εκείνους που προσπαθούν σήμερα να το εφαρμόσουν, κάνοντάς τους ελάχιστα πειστικούς.
Αντί να καθίσουν, τουλάχιστον οι υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου, να δουν κατάματα την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσουν έλλογα, εξαντληθήκαμε σε ανταλλαγή καταγγελιών, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα την ενίσχυση των άκρων και την αποδυνάμωση της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Με πολύ κόπο, θυσίες, πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά χρηματοοικονομική στήριξη και αρκετή τύχη, φτάσαμε σε ένα σημείο ισορροπίας απ? όπου αρχίζει να αχνοφαίνεται μια ευοίωνη προοπτική. Θα έχουμε άραγε, έστω και αυτή την υστάτη ώρα, την ελάχιστη ωριμότητα να συνδιαλλαγούμε πολιτισμένα και να επιταχύνουμε την πορεία εξόδου της χώρας από την κρίση; Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου δεν δείχνει, και πολύ περισσότερο δεν εγγυάται καθόλου, κάτι τέτοιο. Και αν πισωγυρίσουμε, ούτε ο Μεγαλέξανδρος δεν θα μπορέσει να μας σώσει. Ομως, όπως είπε κάποτε κάποιος φίλος, η Ελλάδα πηδάει πάντοτε την τελευταία στιγμή στο τελευταίο βαγόνι του σωστού τρένου. Μακάρι να επιβεβαιωθεί η ρήση του για μία ακόμα φορά. Εδώ που έχουμε φτάσει, ίσως είναι η μόνη μας ελπίδα.