Ερχεται ένα σημείο καμπής και αρχίζει για μια κυβέρνηση η κάτω βόλτα. Από το σημείο αυτό και ύστερα ό,τι και να κάνει καταλήγει σε βάρος της. Όπως στην αρχή της θητείας της ακόμη και δύσκολα προβλήματα και λάθη και αστοχίες, λίγο την ακουμπούν αφού έχει την ανοχή του κόσμου, από το σημείο καμπής και ύστερα οι όποιες πρωτοβουλίες χάνονται στον καιάδα της γενικευμένης δυσαρέσκειας.
Ακόμη και σε ουδέτερα γεγονότα, αναδεικνύονται αρνητικές πτυχές. Αυτό το σημείο για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν η τραγωδία στο Μάτι. Όχι μόνο ο θάνατος των 97 ανθρώπων και η τεράστια καταστροφή, αλλά κυρίως ο τρόπος διαχείρισης της συμφοράς. Τα αλυσιδωτά ψέμματα, οι στημένες παραστάσεις με στόχο την παραπλάνηση των πολιτών, το θράσος και ο κυνισμός των υπουργών δημιούργησαν μια τόσο απεχθή εικόνα στην κοινωνία ώστε από τότε, οποιαδήποτε κυβερνητική κίνηση γυρίζει μπούμεραγκ.
Φροντίζει και ο ίδιος ο κ.Τσίπρας και οι υπουργοί του γι’ αυτό αφού συνεχίζουν το ίδιο βιολί. Κάνει διάγγελμα ο πρωθυπουργός από την Ιθάκη κι αντί να στείλει μήνυμα ενότητας κάνει κήρυγμα μίσους. Στις φωτογραφίες αυτό που σχολιάζεται είναι οι μεραφερόμενοι κλακαδόροι. Παντού γίνεται προσπάθεια δημιουργίας “κλοιού ασφαλείας” ώστε να μένουν σε απόσταση οι πολίτες και να αποφεύγονται ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Εικόνα αποδρομής.
Σε αυτό το περιβάλλον γίνονται και οι κυβερνητικές αλλαγές. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι ανασχηματισμοί μιάς κυβέρνησης που οδεύει προς το τέλος της θητείας της και οι μετρήσεις δείχνουν ότι δεν έχει ελπίδα να ξαναείναι στα πράγματα, όχι μόνο δεν βελτιώνουν την εικόνα αλλά εξαντλούνται σε εσωτερικές διευθετήσεις και δείχνουν σε όλο της το μεγαλείο την αδυναμία του Πρωθυπουργού να προσελκύσει αξιόλογα στελέχη από την κοινωνία.
Αυτό έγινε με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης του Α.Παπανδρέου τον Ιούνιο του 1988, που τέθηκαν εκτός οι Κ.Σημίτης και ο Α.Λάζαρης και αναβαθμίστηκε ο Μ.Κουτσόγιωργας, αυτό έγινε με την κυβέρνηση Σημίτη το 2003, όταν το μόνο αξιόλογο στέλεχος που μπήκε στην κυβέρνηση ήταν ο Ν.Μπίστης, με την κυβέρνηση Καραμανλή τον Ιανουάριο του 2009 όταν άλλαξε το οικονομικό επιτελείο αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε, με την κυβέρνηση Σαμαρά μετά τις ευρωεκλογές του 2014 όταν μπήκαν στελέχη της “λαϊκής δεξιάς” και η διαφορά των ευρωεκλογών υπερ του ΣΥΡΙΖΑ αντί να μειωθεί διευρύνθηκε. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Ο κ.Τσίπρας θέλει να παίξει διπλό παιχνίδι: των παροχών και της πόλωσης. Το παιχνίδι των παροχών το έπαιξαν και όλοι οι προηγούμενοι και δεν κέρδισαν τίποπα. ‘Εχασαν με διαφορά στις εκλογές. Κι έχαναν ακόμη και στις εποχές που μπορούσαν να δανείζονται και να μοιράζουν. Η πόλωση είναι ένα παιχνίδι που ξέρει καλά ο κ.Τσίπρας και σε αυτό θα ποντάρει. Προσπαθεί να εμφανιστεί εκείνος στη μια πλευρά ως προδευτικός σε αντιπαράθεση με τη ΝΔ την οποία χαρακτηρίζει διαρκώς ακροδεξιά.
Το αφήγημα δεν πείθει. Ο Κυρ.Μητσοτάκης δεν μπορεί να εκληφθεί από την κοινή γνώμη ως ακροδεξιός, πόσο μάλλον όταν κυβερνητικός εταίρος του κ.Τσίπρα είναι ο Π.Καμμένος. Επίσης στο παιχνίδι προοδευτικοί-συντηρητικοί αρνούνται να παίξουν τα κόμματα του κέντρου/κεντροαριστεράς καθώς και τα άλλα κόμματα της αριστεράς που καταγγέλουν τον κ.Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να οδεύσει προς τις εκλογές δίχως συμμάχους. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι εύκολη μάχη. Ο κ.Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Αλλά του έχει απομείνει πλέον πολύ λίγο πολιτικό κεφάλαιο. Το ξέρει κι ο ίδιος. Γι΄ αυτό η μάχη που θα δώσει θα είναι για να κρατήσει ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει κάποια στιγμή να επανέλθει. Θα το επιδιώξει με κάθε τρόπο και κάθε μέσον. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες για τη χώρα.
thetoc.gr