Σκέφτομαι ότι όση φρίκη κι αν αναδύεται από την ανθρώπινη αγριότητα, η ζωή συνεχίζεται.

Εκεί που μπορεί να συνεχιστεί.

Βρίσκουμε παρηγοριά στην ομορφιά, την νοσταλγία, στις μικρές απολαύσεις της καθημερινότητας.

Έτσι κι εγώ, εν μέσω βομβών, νεκρών, ομήρων, απειλών, λιμών και καταποντισμών, θα μιλήσω για τους Rolling Stones.

Ήμουν 12 χρονών όταν ήρθαν για συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού..

Είχα αρχίσει να γρατζουνάω και μια κιθάρα κι έπαιζα το Satisfaction.

Περίπου δηλαδή.

«Είσαι μικρός» δεν με άφησαν οι γονείς μου να πάω, κι ευτυχώς.

Πετάει κάτι κόκκινα λουλούδια στο παθιασμένο πλήθος ο Μικ Τζάγκερ, «κομμουνιστής θα είναι, βαράτε τον» σκέφτηκαν οι αστυνόμοι.

Πέφτει πολύ ξυλο παντού, πάει η συναυλία, μετά βίας τη γλιτώνουν οι παικταράδες…

Σε δυο μέρες νασου η Δικτατορία!

«Να δεις που έγινε για τους Rolling Stones» σκέφτηκα.

«Κατέβηκαν τανκς για τους αντιμετωπίσουν».

Αναγορεύτηκαν, στο εφηβικό μου μυαλό, ως το απόλυτο αντιχουντικό σύμβολο.

Κι εγώ αντιχουντικός ροκάς σε συγκρότημα.

Εκεί γύρω στο ‘73, με πλησίασαν συνομωτικά πιο ψαγμένοι φίλοι και μπαίνω σε μία αντιστασιακή ομάδα.

Δεν με πιάσαν και ποτέ, όλο παρά τρίχα την γλύτωνα, πήρα τα εύσημα άνευ ταλαιπωρίας.

Λίγο αργότερα μαθαίνω ότι είμαι Μαοϊκός.

Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα, το βρήκα και εξωτικά γοητευτικό, αλλά…

«Τέρμα οι ροκιές σύντροφε. Αυτές είναι μουσικές του ιμπεριαλισμού»

«Μα η χούντα έγινε για να αντιμετωπίσει του Stones ρε παιδιά» ψέλλισα.

Ο καθοδηγητής μειδίασε ειρωνικά και άλλαξε απότομα ύφος.

« Συμμορφωσου, τα συγκροτήματα κομμένα.»

Τι να κάνω, ευπειθώς πούλησα τα όργανα τ’ αμερικάνικα, πήρα ένα μπουζουκάκι.

Κι αντί για Rolling Stones άρχισα να παίζω αντάρτικα, ρεμπέτικα και «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα» …ποιος…εγώ ο φοβερός ροκάς.

Διαπίστωσα εκ των υστέρων ότι το μόνο κόμμα που ανεχόταν τα ροκάδικα μουσικά μου γούστα ήταν το ΚΚΕ εσωτερικού και ο Ρήγας, που είχε και τα πιο ωραία κορίτσια.

Αλλά εν μέσω χούντας και αργότερα, δεν έκανες ερωτήσεις τύπου «με τους Beatles ή με τους Stones;» πριν στρατολογηθείς. Πήγαινες στην οργάνωση  της παρέας σου.

Κι υπήρχαν μπόλικα…Αντιεφεέ, Ρήγας, ΑΑΣΠΕ, Μαχητής, Μαμή, ΣΕΚ, ΟΣΕ, τροτσκιστές, χαοτικοί…

Όλοι, μικροί μεγάλοι, είχαν απόλυτο δίκιο επι παντός επιστητού, ανακουφιστικό για τα μέλη.

Ιδιότητα  που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Κάποια στιγμή προσβλήθηκα απο το μικρόβιο της αμφιβολίας.

Θεωρούσα τον εαυτό μου έξυπνο αλλά το να εχω συνέχεια δίκιο κι ολοι οι αλλοι συνέχεια αδικο μου φαινόταν κάπως περιεργο.

Κι άμα αρχίσεις και σκέφτεσαι τέτοια οι πάσης φύσεως κομματικές η θρησκευτικές σέχτες κλονίζονται.

Μοναχικός πια αλλά με σκέψη ελεύθερη, μου φαίνεται δηλαδή, συνέχισα τις μουσικές περιπλανήσεις σε πιο περίπλοκα είδη, κλασικές, τζαζ, αλλά οι Rolling Stones της νιότης μου είχαν ξεχαστεί.

Και νάτοι ξανά μπροστά μου.

Καινούργιο άλμπουμ, “Hackney Diamonds”, στα 80 τους οι εναπομείναντες, οι αθεόφοβοι.

Λίγο συγκινήθηκα, λιγο ζήλεψα, θυμήθηκα τα χαμένα, ως επίδοξος ροκάς, χρόνια της νιότης μου.

Το ακούω από περιέργεια, «τι θα παίξουν δηλαδή τα γερόντια;» και σκίζουν.

Ενέργεια, ιδέες, παιξίματα.

Βέβαια παίζουν το ίδιο στυλ εδώ κι εξήντα χρόνια αλλά το κάνουν καλά.

Δηλαδή παραπάνω από καλά.

Εξήντα χρόνια μαζί.

Υπόδειγμα ιδεολογικής σταθερότητας.

Κάτι σαν το ΚΚΕ ή την ομπρέλα δηλαδή αλλά στο πιο λυτρωτικό, χαλαρό και χοροπηδηχτό.

Καταργώντας το γήρας.

Σχόλιο στην Εκπομπή «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη στο Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ