Ας ξεκινήσουμε από το προφανές, οτι κάθε δημοκρατικός πολίτης δε στέκει αδιάφορος μπρος στην επίσκεψη ενός «πλανητάρχη» στη χώρα του. Ειδικότερα, κάποιος θα μπορούσε να αισθάνεται και περήφανος γιατί ένας ξεχωριστός Πρόεδρος των ΗΠΑ επέλεξε την Ελλάδα για να εκφωνήσει το κύκνειο άσμα του. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη.
Δεν αργεί, όμως, ο επόμενος λογικός συνειρμός: πως όταν έχεις έναν ξεχωριστό καλεσμένο στο σπίτι σου και αυτό είναι αχούρι, τότε ντρέπεσαι. Κάπως έτσι, φάνηκε η σημερινή ένδεια μας (ίσως καλύτερα γύμνια μας) η πολιτική, η πολιτισμική και εμμέσως η οικονομική, μέσω του πολιτικού προσωπικού, μπροστά σε έναν σπουδαίο πολιτικό. Όταν τόσο καιρό δια του μιθριδατισμού καλλιεργείται η κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών και η αντίληψη της ήσσονος προσπάθειας, είναι ζήτημα χρόνου του «ξεγύμνωμα».
Καταλάβαμε ποια εικόνα εκπέμπουμε στον υπόλοιπο κόσμο και η δημόσια προβολή κατέληξε έκθεση.Σήμερα, λοιπόν, είμαστε μια χώρα αποτυχημένη και ανίκανη να σηκώσει κεφάλι. Είναι ντροπιαστική μέρα η σημερινή. Θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτή την επίσκεψη για να ανταλλάξουμε ιδέες και προτάσεις όσον αφορά την παγκοσμιοποίηση, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την κλιματική αλλαγή και τη συμφωνία 2020, αλλά και τους νέους ορίζοντες στην ανάπτυξη με βάση την τεχνολογία.
Ωστόσο, το μέγα θέμα στην ατζέντα της χώρας είναι το χρέος! Παρακαλάμε να μας το λύσει ο Μεγάλος απ’ έξω για να σωθούμε λες και αυτό είναι το κύριο πρόβλημά μας. Ακόμα χειρότερα, παρακαλάμε πλέον για να καταχωρήσουμε τα συμφωνηθέντα του 2012 γιατί προφανώς δε μας καλύπτουν του 2015!
Βεβαίως, όλη αυτή η εικόνα συνοψίζεται και στα πρόσωπα από ελληνικής πλευράς. Ο μεν ΠτΔ στην τρίτη μόλις φράση του άδραξε την ευκαιρία να καρφώσει τους εταίρους για «έλλειψη στοιχειώδους αλληλεγγύης». Αυτός που με την βούλα του έγιναν εκατοντάδες χιλιάδες διορισμοί-ρουσφέτια και που ενέκρινε το δημοψήφισμα παρωδία. Ο δε Πρωθυπουργός κατώτερος των περιστάσεων σε όλα τα επίπεδα, παρακολουθούσε αμήχανα τις πληθωρικές απαντήσεις του Ομπάμα.
Συνεπώς, δε γίνεται να μη μιλάμε για -άλλη- μια χαμένη ευκαιρία, όπου θα μπορούσε η Ελλάδα να εμφανιστεί άξια της συμμετοχής της στους μεγάλους συσχετισμούς, μακριά από τα κλισέ «Αρχαίοι Έλληνες, Ακρόπολη, ήλιος, θάλασσα».
Ουδέν κακό αμιγές καλού. Το γεγονός οτι ένας Τσίπρας βρίσκεται δίπλα σε έναν Ομπάμα είναι αποτέλεσμα λειτουργίας της Δημοκρατίας και της βούλησης του ελληνικού λαού. Όλα, λοιπόν, μπορούν να αλλάξουν αρκεί να το θέλουμε.
«Αι σημεριναι? μας δυσχε?ρειαι δεν οφει?λονται εις ανεπα?ρκειαν υλικω?ν με?σων, διο?τι ουδε?ποτε τα εις την δια?θεσι?ν μας υλικα? με?σα η?σαν αφθονω?τερα απο? ση?μερον, οφει?λονται κατα? την γνω?μην μου, εις τας συνηθει?ας και νοοτροπι?αν αι?τινες απεκτη?θησαν κατα? την δια?ρκειαν της κατοχη?ς και διετηρη?θησαν και μεταπολεμικω?ς και αι οποι?αι εμφανι?ζουν την Ελλα?δα ως μι?αν χω?ραν ο?που συνδυα?ζεται η απληστι?α και η αδιαφορι?α δια? τας ανα?γκας του συνο?λου αφ’ ενο?ς και ο φο?βος και η απαισιοδοξι?α δια? το με?λλον της χω?ρας αφ’ ετε?ρου.
Εγω? δεν πιστευ?ω εις την εικο?να αυτη?ν της πατρι?δος μου. Πιστευ?ω εις μι?αν α?λλην Ελλα?δα, την Ελλα?δα των εντι?μων, εργατικω?ν και ολιγαρκω?ν Ελλη?νων. Πιστευ?ω επιπλε?ον ο?τι η Ελλα?ς αυτη? θα επικρατη?ση και θα επιβληθη? εν τε?λει και δια του?το ει?μαι αισιο?δοξος δια? το με?λλον της χω?ρας». Με αυτά τα λόγια κλείνει την έκθεση τού για την αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος της χώρας το 1952 ο οικονομολόγος Κυριάκος Βαρβαρέσος.