Δεν λείπουν, δυστυχώς καθημερινά, οι ειδήσεις για δολοφονίες – εγκλήματα διαφόρων ειδών– απάτες–ληστείες –μητροκτονίες – πατροκτονίες – παιδοκτονίες- ξεκαθαρίσματα λογαριασμών – δράσεις συμμοριών παντός είδους – συμβόλαια θανάτου- οργανωμένο έγκλημα – διαρρήξεις τραπεζών, οικιών, καταστημάτων, ΑΤΜ- βιασμοί –και άλλα τόσα τα οποία δημιουργούν τον… ωραιότατο κήπο των μεγαλουπόλεων! Σε αυτό τον «κήπο» ζούμε και αφιερώνουμε μια ζωή, μαζί με τις οικογένειές μας, τους φίλους μας, μαζί με τα υπάρχοντα, τις σκέψεις και ό,τι έχουμε επιλέξει στη ζωή να θεωρούμε «δικό μας».

Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η πόλη μου, η Αθήνα, θα μπορούσε να θυμίζει άλλες μητροπόλεις, εκείνες όπου η εγκληματικότητα σαρώνει τα πάντα και απειλεί την εν ειρήνη διαβίωσή μας. Κι όμως, εκεί κατοικούμε και προσαρμοζόμαστε σε αυτή την πραγματικότητα. Γι? αυτό, αποφεύγουμε να περπατάμε σε κάποιες περιοχές, αμπαρώνουμε τα σπίτια μας με πολύπλοκες κλειδαριές και ειδικές πόρτες, ασφαλίζουμε σπίτια, αυτοκίνητα, κοσμήματα (όσοι διαθέτουν), δίνουμε περισσότερη προσοχή στα παιδιά, λόγω έξαρσης της παιδεραστίας-παιδοφιλίας, μαζί με ό,τι άλλο μπορεί να φοβάται ο κάθε πολίτης.
Η αγωνία, η ανασφάλεια και η αναζήτηση αστυνομικής προστασίας έχει γίνει μόνιμη επιθυμία σε πολλές γειτονιές της πόλης…
Δεν επιθυμώ να τρομοκρατήσω τους αναγνώστες μου· η αντίληψη  όμως της πραγματικότητας, μού λέει πως τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν, μας υποδεικνύουν πως ζούμε σε κατάσταση μέγιστης προσοχής!
Είναι πολύ ξεκάθαρο ένα απόσπασμα από το έγκυρο ηλεκτρονικό ειδησεογραφικό KReport, στις 23/5, το οποίο και παραθέτω:
«Οργανωμένο έγκλημα: Τα μέλη των συμμοριών του εγκλήματος έχουν αναπτύξει αίσθημα ατιμωρησίας. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μ. Καπίρη, που δολοφονήθηκε το προπερασμένο Σάββατο, στη Μεταμόρφωση: Από το 2011 είχε σχηματιστεί δικογραφία σε βάρος του από το Τμήμα Εκβιαστών της Ασφάλειας, ωστόσο, δέκα χρόνια μετά δεν είχε εκδοθεί ούτε καν πρωτόδικη απόφαση! Το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν περιορίζεται σε μία ή σε λίγες περιπτώσεις. Στο υπόμνημα που κατέθεσε την Τετάρτη ο Μ. Χρυσοχοΐδης στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Βασίλη Πλειώτα, καταγράφονται 500 μέλη εγκληματικών συμμοριών, που τα τελευταία χρόνια συνελήφθησαν, καταδικάστηκαν για βαριά εγκλήματα, μπήκαν για λίγο στη φυλακή, αλλά σήμερα είναι σχεδόν όλοι (ίσως με εξαίρεση 20-30 «άτυχους»…) έξω από τα κάγκελα, ελεύθεροι -κι έχουν επιστρέψει στη «δουλειά». Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο;»… Διαβάστε: Πόλεμος στο οργανωμένο έγκλημα, εδώ». 

Φαίνεται πως έχει «τακτοποιηθεί» η σχέση με τους πρωταγωνιστές τού εγκλήματος. Πως έχουν επινοηθεί τρόποι να ελαφρύνουν τις ποινές των σκληρών τού υποκόσμου, από μεγαλοδικηγόρους και δικαστικές συνταγές που ισορροπούν κάπως τις τιμωρίες. Στην ανοχή και την ελαστικότητα των αρχών, προσθέστε τις κοινωνικές αντιθέσεις, την ανεργία και την αθλιότητα που ακολουθεί, το περιθώριο και θα «ανακαλύψετε» τι  δημιουργεί τους ανοιχτούς δρόμους προς την παραβατικότητα· αυτοί οι «ανοιχτοί δρόμοι» είναι που «μολύνουν» κάποιες περιοχές, και την όποια αναζήτηση ποιότητας ζωής των κατοίκων , οι οποίοι καταλήγουν να κινούνται στα… λύματα μιας ανούσιας ζωής, λόγω φόβου και ανασφάλειας…
Πάντα η ζωή έχει δύο όψεις· αυτή που φαίνεται και η άλλη· εκείνη που βρίσκεται πίσω απ? τη βιτρίνα. Η εγκληματικότητα και η παραβίαση των κανόνων, επηρεάζει τις δομές τής κοινωνίας· από το απλό έγκλημα μέχρι και τη διείσδυση των οργανωμένων συμφερόντων στα δημόσια έργα, στα τραπεζικά  αλισβερίσια, στις πολιτικές πιέσεις τής διαπλοκής, στις σκοτεινές διαστάσεις ακόμα και διακρατικών συμβάσεων…
Να αναρωτηθούμε: πώς θα βγούμε από τα λύματα που μας περιβάλλουν; Θα καταφέρουμε να δούμε την πραγματικότητα σε όλη της τη διάσταση ή έχουμε χάσει τα τα μάτια μας; Σήμερα (25/5) άκουσα ραδιοφωνικά τον κο Ανδρέα Γιαννόπουλο από το «Χαμόγελο του παιδιού» να δηλώνει πως 400 με 500 ανήλικα παιδιά, κάθε χρόνο εξαφανίζονται από τις οικογένειές τους! Όπερ σημαίνει πως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην ελληνική οικογένεια, πως διάφορες συμμορίες λυμαίνονται πολλούς κοινωνικούς χώρους και πως οι μικρές Μαφίες και Καμόρες και πολλές τέτοιες από άλλες χώρες, βρίσκουν χώρο και «υλικό» για να δράσουν. Κοινώς: «Μας έχουν πνίξει τα σκατά»!

Κατά τα άλλα γνωρίζουμε πως στον κόσμο μας συνυπάρχουν δυο αντίθετοι πόλοι: ο θετικός με τον αρνητικό. Η δημιουργία με το έγκλημα. Το φως με το σκότος.
Το μίγμα συμβίωσης, όσο και να καμουφλάρεται επιμελώς, ώστε να μην τρομάζει, αφήνει τα ίχνη του παντού, διάχυτα. Και επέρχεται η… αναισθησία της συνήθειας ! Η αποθέωση τού συγκεκριμένου συνδρόμου, κατά την περίοδο του κορωνοϊού είναι ενδεικτική· δηλαδή, δεν ξέρω κατά πόσο ασχολείται ο κόσμος με τις δεκάδες καθημερινά θύματα από τον  ιό, που συνολικά φθάνουν προς το παρόν (25/5) τις 11.822 !!! Ας αναρωτηθούμε…
Τα εγκλήματα δεν είναι άσχετα με το τέλμα και τα πνευματικά λύματα. Το πρώτο σε οδηγεί στα επόμενα, γλιστρώντας και περνώντας ανεπαισθήτως από μια διάφανη λευκή κλωστή, δίχως να γίνει αντιληπτό. Να θυμηθούμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη:
«Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
Ζούμε σε μια εποχή  έ γ κ υ μ ο ν ο ύ σ α, μόνο που δεν γνωρίζω πόσων μηνών. Η «κοιλιά» αυτή περιέχει τόσα αντιφατικά μέσα της, που όταν θα συμβεί η γέννα, θα προκληθούν πολλαπλές εκρήξεις με αριστουργήματα και τερατογενέσεις.

Και η τιμωρία;
Είναι δυνατόν να λείψει η… Νέμεσις; υπάρχει άλλος τρόπος, πέρα από τα σκληρά μέτρα ενάντια στην εγκληματικότητα;
Ναι, ξέρω. Θα μου πείτε η Παιδεία, η κοινωνική ένταξη, η καλλιέργεια, οι σπουδές, τα γράμματα, οι τέχνες, το βιβλίο, η μόρφωση, οι ευαισθησίες, η Μουσική, το Θέατρο κλπ. Πριν όμως μας πνίξει η μεγάλη λίμνη των βρώμικων λυμάτων της υποκουλτούρας και της εγκληματικότητας, ας υπάρξει η πρέπουσα αντιμετώπιση που να αποδεικνύει πως το κράτος και οι νόμοι του, ενδιαφέρονται για τον απλό πολίτη και πως βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο της σοβαρότητας ενός σταθερού αστικού δημοκρατικού Συστήματος…