Μιας και η πολιτική ίντριγκα περιλαμβάνει αρκετές αστυνομικές πρακτικές, παρήλλαξα λίγο τον τίτλο του γνωστού νουάρ του Γιάννη Μαρή και τον έκανα επικεφαλίδα του κειμένου. Άλλωστε κι ο ίδιος , αρχισυντάκτης της ΜΑΧΗΣ του Σβώλου ήταν στα ξεκινήματά του.
Το εκλογικό σύστημα, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, απ’ ότι άλλα διακυβεύματα της έμμεσης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και συμπληρωματικά – ποτέ από μόνο του – συντελεί στην λειτουργικότερη διεύρυνσή της , εστιασμένης πάντοτε στην διαχειριστική κυβερνησιμότητα. Επειδή όλοι οι κανόνες, που διέπουν τις παραλλαγές των πολιτευμάτων του αστισμού δεν είναι παρά οι συγκερασμοί ανάμεσα στο ιδεώδες κατ’ απόλυτο τιμή και στο στοχευμένο ρεαλιστικό στην βάση του σχετικού , δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς και στην καθιέρωση του ενός ή του άλλου παραλλακτικού εκλογικού συστήματος .
Η επιλεγόμενη άδολη αναλογική με την μεγαλύτερη δημοκρατική αντιστοίχιση εκλογέως – εκλεγομένου παρουσιάζεται διαχρονικά ως αγιολαυρίτικο λάβαρο της κοινωνικής και πολιτικής ισοτιμίας, μόνο που δεν είναι γιατί ακριβώς η δαρβινική ανισότητα των κοινωνιών αναιρεί το δεύτερο.
Η διασταλτατική έννοια της ισοτιμίας και η ανάγκη της εμπεδώσεώς της , νομιμοποίησαν συστήματα ενισχυμένης αναλογικής, ώστε δι΄αυτών να επιτυγχάνεται η δημοκρατική κυβερνησιμότητα στην βάση της μεγαλύτερης ένδειξης του τι ζητάει ο κόσμος και στην ανάγκη σταθερής λειτουργικότητας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το σύστημα είναι το εργαλείο , το δημοκρατικό πολίτευμα και οι ιεραρχήσεις του το χρησιμοποιούν για τους στόχους.
Η βασιλεία στην Ελλάδα υπήρξε ολέθρια για τους θεσμούς, η αντίστοιχη στην Ισπανία ή αλλού υπήρξε υποβοηθητική αυτών.
Η απλή και άδολη, λεγόμενη αναλογική, ενταγμένη σε ένα φύσει αντισυναινετικό περιβάλλον θα απογειώσει την οικονομική και πολιτισμική αστάθεια, αθροίζοντας επιπλέον μαζί τους και την πολιτική. Στον ατελή και κρατικοκομματοκρατικό καπιταλισμό της χώρας , θα επικρατήσουν αδιαφανείς συνθήκες πολιτικών συναλλαγών υπό το πέπλο της άπλετης δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που δεκάδες κόμματα θα συνωστίζονται για μια θέση στον ήλιο καθ’ υπέρβαση ακόμα και των λιγοστών προνομίων του ΠτΔ.
Το γεγονός της υπάρξεως του τριφασικού εκλογικού συστήματος – ακραίας και ημιολοκληρωτικής λογικής, κατά την ταραχώδη περίοδο της δεκαετίας του 1950 – δεν μπορεί να ισχύσει , έστω και σαν σκονισμένο από τον χρόνο επιχείρημα για την καθιέρωση, στους τωρινούς καιρούς, της ανόθευτης – σάμπως να μιλάμε για λάδια – αναλογικής. Η εξουσιαστική κουτοπονηριά του 1989, με την ξαφνική εφαρμογή τότε του αναλογικού, ναι μεν δεν απαγόρευσε στον Κων/νο Μητσοτάκη να κυβερνήσει μετ’ εμποδίων και να πέσει άλλωστε, ωστόσο στην διάρκεια ενός έτους η χώρα παρ’ ολίγον να χρεωκοπήσει. Την έσωσε το κύρος του Ζολώτα και η ΕΟΚ.
Σήμερα, είναι φανερό πως η αστοχασιά του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επιζητεί την έσχατη σανίδα σωτηρίας μέσω της άδολης – δόλιας σήμερα – αναλογικής με στόχο τον πλήρη κερματισμό της αδύναμης μικρής αντιπολιτεύσεως, την αντι- μητσοτακοποίηση της ΝΔ ως πρώτο βήμα της διάλυσής της και την δημιουργία κομμάτων – σαλτιμπάγκων, δορυφόρων περί αυτόν.
Δεδομένης της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής επισφάλειας , βαφτίζοντας το κρέας – ακυβερνησία ψάρι – δημοκρατία , περιλαμβανομένων των άδολων ημιολοκληρωτικών αμεσοδημοκρατικών δημοψηφισμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρεί την δημιουργία μιας ελληνικής Βαϊμάρης περί τον εαυτό του και κατάλληλων πολιτικών αχυρανθρώπων, που θα είναι στο πηδάλιο της εξουσίας όταν αυτός δεν θα μπορεί. Όμως η βίαιη επιχείρηση παραχαραγμένης ιταλοποίησης της πολιτικής ζωής, στην ουσία είναι μια αυτοχειριαστική προσπάθεια καθώς το μόνο , που μπορεί να επιτύχει – κι αυτό προσκαιρα – είναι κάτι σαν την φιλελευθεροποίηση της δικτατορίας με όχημα τότε, τον Σπύρο Μαρκεζίνη.
Αν συμβεί, θα αρχινήσει μιαν ώρα πρωτύτερα η ανασύνταξη όλων των εκδοχών του αστισμού, παλαιότερων και νέων. Ο ΣΥΡΙΖΑ , παρότι βγήκε από την μικρή μήτρα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΚΚΕες., δεν άντλησε διδάγματα από την – βιαίως και θανατηφόρως, ατελέσφορη – προσέγγιση Μόρο – Μπερλινγκουέρ , για την ανασύνταξη της πολιτικής ολότητας της Ιταλίας. Μα πώς να αντλήσει , αφού την απέτασσε με βδελυγμία;
Είναι η ώρα των ανακατατάξεων στον δημιουργικό πολιτικό αστισμό και στις εκφάνσεις τους , υπαρκτές και υπό δημιουργία, ώστε είτε να ανακοπούν οι δολιότητες των ανεπαρκών καθεστωτικών αριστεροδεξιών, που επικαλούνται ιδεώδη που δεν πιστεύουν – όπως τα ευρωπαϊκά – , είτε να καθαρίσει επαρκώς η ήρα απ’ το στάρι, με την όποια έκβαση της εμπέδωσης ενός ετερογενούς εκλογικού νόμου.
Μην ανησυχείτε πιά, υπάρχει κι ο αστυνόμος Γιώργος Μπέκας και οι επίγονοί του, για τις εξιχνιάσεις και τις τιμωρίες.