Το έως πρόσφατα ανείπωτο έχει πλέον ειπωθεί. Το έως πρόσφατα αδιανόητο φαντάζει πλέον ως ενδεχόμενο. Ο λόγος βέβαια για την πτώχευση της χώρας και την επακόλουθη έξοδο από τo ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώση στον χαοτικό κόσμο των ασύντακτων κρατών του βαλκανικού και μεσανατολίτικου περιγύρου της. Δυστυχώς όμως ο λαός δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί το μέγεθος της επερχόμενης τραγωδίας.
Πολλοί, συνεπικουρούμενοι και από διάφορους τυχάρπαστους δημαγωγούς, έχουν πεισθεί ότι η τρέχουσα κρίση είναι το χειρότερο που συνέβη και δεν υπάρχει κάτι άλλο να πάθουν πια. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Οταν χρεοκοπεί ένα κράτος, παύει πλέον να επιτελεί τις κατασταλτικές, οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες του. Ο έλεγχος της όποιας οικονομίας και της κοινωνίας ασκείται ωμά από τα ολιγαρχικά συμφέροντα και το οργανωμένο έγκλημα. Η ανομία γίνεται καθεστώς και επικρατεί το «δίκαιο» του ισχυρότερου. Οι συνέπειες για τους έντιμους, απλούς και οικονομικά αδύναμους ανθρώπους θα είναι τρομακτικές. Το ίδιο βέβαια και για τη χώρα. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα θα βρίσκεται μόνη και εγκαταλελειμμένη σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον, όπου θα καιροφυλακτούν οι βαλκανικοί εθνικισμοί, όπου θα αυξάνονται οι μεταναστευτικές ροές και οι μετακινήσεις πληθυσμών, όπου η φυλετική, η εθνοτική και η θρησκευτική βία είναι ο κανόνας. Οι πίνακες του Ιερώνυμου Μπος δεν θα αρκούν για να αποδώσουν την πολλαπλή επερχόμενη δυστοπία.
Λένε πολλοί ότι η χώρα, αφού και άλλες φορές πτώχευσε και επέζησε, ίσως αξίζει τον κόπο να το επαναλάβει, εάν πρόκειται να ξεφύγει από τη μέγκενη των δανειστών. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες όμως των άλλων πτωχεύσεων, με τελευταία εκείνη του 1932, ήταν τελείως διαφορετικές. Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού δεν ένιωσε τις επιπτώσεις τους γιατί ο εξαστισμός και ο εκχρηματισμός της κοινωνίας υστερούσε ακόμα αρκετά και οι τότε μικρές βιοτικές ανάγκες καλύπτονταν από την οικοτεχνική οικονομική οργάνωση. Αντίθετα τώρα, όταν ακόμα και οι κάτοικοι του πιο μικρού χωριού είναι πλήρως ενταγμένοι στο σύγχρονο καταναλωτικό μοντέλο, η πτώχευση θα επιφέρει τεράστιες και δυσβάσταχτες ανατροπές στον τρόπο της ζωής τους. Ολοι όσοι κραυγάζουν ανέξοδα για ρήξη, για Κούγκι οι πιο παρανοϊκά ευφάνταστοι, για έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, για πτώχευση ακόμα, έχουν ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τις συνέπειες; Προφανώς και όχι, γιατί επενδύουν πολιτικά και κυνικά στην απελπισία του κόσμου. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουν όσοι, πέρα από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις τους, θέλουν να μετέχουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.