Με ενδιαφέρον, με προβληματισμό, με ανησυχία στράφηκε το δυναμικό των αναλυτών, των τηλεπαραθυριστών και των μπλογκανθρώπων στο επεισόδιο «λάσπης στον ανεμιστήρα» με τα ονόματα Βουλγαράκη-Λιάπη-Μεϊμαράκη ως εμπλεκόμενων με καταγγελία για ξέπλυμα χρήματος 10,5 δις (ευρώ, όχι πασατέμπων), ή πάλι στο άλλο, της λίστας των 32 ή 36 πολιτικών που διερευνώνται από το ΣΔΟΕ. (Το πού έχουμε φθάσει, στην ευδαίμονα Ελλάδα του 2012, αποδεικνύεται με το ότι στην πρώτη μεν περίπτωση όλη κι όλη η αναστάτωση προέκυψε από την εμπλοκή του ονόματος του Βαγγέλα: το ότι, δίκην ρουτίνας, αφισοκολλήθηκαν δυο άλλοι βασικοί συντελεστές της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή – και στενότατοι άνθρωποι του τότε καθεστώτος – προσπεράστηκε ως περίπου αυτονόητο. Στην δεύτερη, δε, το ενδιαφέρον στράφηκε στο ποια ονόματα ακριβώς είναι στην λίστα, ποια λείπουν, ποια τυχόν ξύστηκαν ή συμπληρώθηκαν).

Για να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε, όμως, πόσο και εμείς οι ίδιοι ενδιαφερόμαστε για την ουσία και όχι για το επιφαινόμενο, καλό θα ήταν να πάμε ξέρετε που; Στις εξάρσεις του λόγου που συνόδευσαν – καλά νάναι ο Βαγγέλας! – αυτήν την άθλια υπόθεση. Ακραίο το επεισόδιο Μεϊμαράκη – Προκόπη Παυλόπουλου (μετά την αντίστοιχη έκρηξη Μεϊμαράκη-Ν. Χατζηνικολάου), με τον Βαγγέλα να καλεί μέσα στο σεπτό Βουλευτήριο τον Προκόπη να γλύψει τον ίδιο αντί να γλύφει τον Χατζηνικολάου. (Η πλήρης διατύπωση ήταν πολύ πιο ακραία. Δεν την αναπαράγουμε επακριβώς, γιατί; Μα… έγινε μέσα ακριβώς στην κλειστή ατμόσφαιρα της Βουλής των Ελλήνων. Κλειστή όπως λένε οι Γάλλοι «maison close», που σε μετάφραση πλησιάζει το σύνθημα «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή!» Αυτό το τελευταίο εκφωνείται έξω, γι αυτό και το αναπαράγουμε…)

Επειδή όμως αναφέραμε πριν ότι στο όνομα του Β. Μεϊμαράκη δίπλα στέκεται εκείνο του Γ. Βουλγαράκη, ας θυμίσουμε το σύνθημα που άκουγε πανευτυχής – δημόσια αυτό, σε συγκέντρωση της Νεολαίας της τότε κυβερνώσης Νέας Δημοκρατίας – ως τότε δεξί χέρι του Κώστα Καραμανλή: χτυπούσαν τα τύμπανα, χειροκροτούσε το πλήθος, θριάμβευε ο Βουλγαράκης (ναι, εκείνος του «ηθικό είναι το νόμιμο») ακούγοντας το «Βουλγαράκη, Βουλγαράκη, γάμησέ τον τον πούστη τον Γιωργάκη!» Αλήθεια. Δημόσιο σύνθημα πολιτικής νεολαίας.

Αλλά μήπως τώρα, σε νεολαϊκίστικη εκδήλωση των Συριζαίων δεν ακούστηκε το άλλο: «Το Μνημόνιο κάντε το κουρέλι. Γαμήστε τον πούστη τον Κουβέλη!» Και εδώ η εκφώνηση δημόσια, για αυτό και το καταγράφουμε expressis verbis – αν ο φιλόφρων διαχειριστής του Protagon το κρίνει σκόπιμο, ας λογοκρίνει κατά το δοκούν.

Όταν τα φραστικά μέσα της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι τέτοια, όταν δηλαδή έχουμε τόσο ξεκάθαρα φαινόμενα υπεραναπλήρωσης (που θά’λεγαν και οι ψυχοτέτοιοι), καταλαβαίνουμε τι; Ότι η πολιτική στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχει απλώς ξεφύγει. Έχει περιέλθει σε πλήρη αίσθηση αδυναμίας, ανικανότητας. Τότε δεν είναι που υπεραναπληρώνουν οι άνθρωποι;