«Ο Μητσοτάκης πέταξε λευκή πετσέτα στη σύνοδο κορυφής» είπε ο Α. Τσίπρας.
Η ορολογία ρινγκ για μία σύνοδο κορυφής της ΕΕ είναι συνέχεια της ορολογίας περί 4ου Ράιχ και Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα υποτασσόταν όταν θα την φοβέριζε με νταούλια και θα τον παρακαλούσε να δανείσει το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος.
Βέβαια, αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι «ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας» και πρωθυπουργός «μιας εγκληματικής κυβέρνησης» θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι αφού θα μπορούσε ακόμα και να είχε χαρίσει τη Μύκονο στον Ερντογάν!
Ωστόσο το πρόβλημα του Τσίπρα αυτή την ώρα δεν είναι ούτε ο πρωθυπουργός ούτε η κυβέρνηση, αλλά η εσωκομματική κατάρρευση της εικόνας του, τη στιγμή που η γενικότερη εικόνα του σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis υπολείπεται ακόμα και από την δημοσκοπική πρόθεση ψήφου στο κόμμα του.
Γιατί αυτή η κατάρρευση;
Επειδή ο Α. Τσίπρας συνεχίζει την έξαλλη ρητορική μίσους και διχασμού που στις συνθήκες της κρατικής χρεοκοπίας το 2015 έφερε το ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 37% και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ από το 0% στο 10%. Κάποιοι νομίζουν πως δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της εύκολης αντιμνημονιακής δημαγωγίας.
Πρόκειται για μεγάλο λάθος.
Γιατί ο Τσίπρας έχει την μέση ευφυΐα που χρειάζεται οποιοσδήποτε για να το καταλάβει, αλλά μεγάλη αδυναμία να προσαρμοστεί ανάλογα, αλλιώς, δεν θα χρησιμοποιούσε ούτε αλήτικες εκφράσεις κατά του πρωθυπουργού, ούτε εισαγγελικές καταδίκες κατά της κυβέρνησης.
Ο Α. Τσίπρας υπολείπεται κατά πολύ της μόρφωσης, της πολιτικής εμπειρίας και του αισθήματος κοινωνικής ευθύνης του Κ. Μητσοτάκη και πολλών άλλων πολιτικών μέσα και έξω από το κόμμα του, αλλά ούτε αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της αδυναμίας του να προσαρμοσθεί.
Το πρόβλημά του είναι… δομικό!
Είναι πρόβλημα χαρακτήρα. Που κουβαλά DNA-ικές ιδεολογικοπολιτικές εμπειρίες ενός ανιστόρητου αντισυστημισμού, έμφορτου κνίτικο αντικαπιταλισμό, κουκουέδικο αντιφιλελευθερισμό και ηθικό πλεονέκτημα που χαρακτηρίζει κάθε κάτοχο της γνώσης του μέλλοντος και της μιας αλήθειας.
Ο Α. Τσίπρας, παράγωγο των «νόμιμων» καταλήψεων σχολείων και του κουκουέδικου κομματικού σωλήνα, με εξαιρετικά περιορισμένες κοινωνικές και ανύπαρκτες εργασιακές εμπειρίες, ανάμικτες με έναν βολονταρισμό κακομαθημένου πλουσιόπαιδου, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την αντίληψη ότι η εξουσία κερδίζεται με ρεσάλτο, ότι ο δρόμος προς αυτήν είναι ο δρόμος προς ακόμα μία κατάληψη, ένα συγκυριακό και συνολικό «γιούργια» όχι μόνο στην Βουλή και στην Κυβέρνηση αλλά στους θεσμούς που «είναι ιστορικά καταδικασμένοι να ανατραπούν»!
Οι εμπειρίες που έζησε ήδη ο Α Τσίπρας, που κατά κανόνα οδηγούν κάθε νέο/νέα πολιτικό να κατανοήσει ότι στα δημοκρατικά συστήματα η πολιτική είναι ένας δρόμος υπομονής και προσαρμοστικότητας, ένας δρόμος αντοχής και όχι ταχύτητας, αποδεικνύεται ότι δεν τον άγγιξαν αφού η απάντησή του στην εσωκομματική αμφισβήτηση, είναι η, πέρα και έξω από την παράδοση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργία πειθαρχικού συμβουλίου!
Φαίνεται ανίκανος να καταλάβει ότι ο Πολάκης που κανονικά θα είναι ο πρώτος και μόνιμος πελάτης της «επιτροπής Παγορόπουλου/Τζανακόπουλου» είναι παράλληλα και ο τελευταίος που θα τον αμφισβητήσει αφού τους πολάκηδες της ελληνικής κοινωνίας είναι πια καταδικασμένος από τον βαθιά χαλασμένο χαρακτήρα του να εκφράζει ο Α. Τσίπρας.
Βέβαια δεν είναι λίγοι οι πολάκηδες ψηφοφόροι όλων των κομμάτων, αλλά δεν δημιουργούν προοπτική εξουσίας και αυτό είναι ένα ακόμα πρόβλημα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ο Α. Τσίπρας.
Το ερώτημα είναι αν θα συμπαρασύρει και ολόκληρο το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το αδιέξοδο, τη στιγμή που μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αναμφίβολα υπάρχουν αξιοπρεπείς, λογικοί και έμπειροι άνθρωποι, που πέρα από τις όποιες θεωρητικές αντιλήψεις τους για την αξία και τις αξίες της Αριστεράς, γνωρίζουν ότι καμία δημοκρατική χώρα δεν γίνεται να κυβερνιέται από ένα και μόνο κόμμα.