Βασικό ζήτημα είναι η συνέχιση της πορείας προς τη σωτηρία (κάποια σωτηρία). Επομένως η στήριξη της κυβέρνησης θεωρείται πρακτικώς υποχρεωτική.
2. Άποψή μου είναι πως η τρικομματική κυβέρνηση είναι άθλια.
Ο Στουρνάρας δεν είχε κάν τη δυνατότητα μέχρι τώρα να επιδείξει έργο ως «συμβατικός» ΥΠΟΙΚ. Απεδείχθη εξαιρετικός στη διαχείριση της σχέσης με την τρόικα και ξελάσπωσε τους πάντες, ακόμη και από τις πιο απίστευτες βλακείες που έκαναν (επαναδιαπραγμάτευση, επιμήκυνση χωρίς λεφτά, κλπ).
3. Η τρικομματική κυβέρνηση ΔΕΝ είναι η μοναδική λύση για τη σωτηρία.
Η ΔΗΜΑΡ μετέσχε στην κυβέρνηση ως υποστήριγμα και άλλοθι του ΠΑΣΟΚ για την ελπίδα και ευχή του Βενιζέλου να μη διαλυθεί από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης από κοινού με τη ΝΔ. Δεν υπήρχε – ούτε υπάρχει – καμιά πολιτική ανάταξης της χώρας, καμιά στρατηγική. Ας μη ξεχνάμε το δυνητικό έγκλημα του μη σχηματισμού της ίδιας τρικομματικής από τις πρώτες εκλογές. Με πεθαμένο τον Σαμαρά στο 19% και τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιωματική αντιπολίτευση μεν, στο 16% όμως.
4. Αποτέλεσμα των επιλογών κατά τη συγκρότηση της τρικομματικής είναι οι γελοιότητες που ζούμε, με τις αλλοπρόσαλλες θέσεις των δύο μικρών, τα ΠΑΡΩΝ-ΝΑΙ, την «αντιπολίτευση» στον εαυτό τους από τις εφημερίδες και τα κανάλια.
5. Όσο ο τόπος χρειάζεται μια κυβέρνηση που να οδηγήσει σε κάποια σωτηρία, άλλο τόσο χρειάζεται την έξωση ΑΥΤΗΣ της κυβέρνησης. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι «στήριξη της τρικομματικής» αλλά «μακροημέρευση αυτής της Βουλής, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του 2014».
6. Η χώρα κυβερνάται από μια ανεπαρκή κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά αυτή τη χώρα και κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Κατά τούτο, ο κίνδυνος – που φαίνεται να μετριάζεται με τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ – είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ευρωπαϊκή μεν, παντελώς ανίκανη δε. Η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να «μπορεί να ζήσει» μ’ αυτή την προοπτική.
7. Η ενότητα του «χώρου» δεν είναι απαραίτητη για να αντισταθεί στο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (άρα μια «Ελιά» με όλους θα ήταν εύλογη διέξοδος), αλλά για να …προδιαγραφεί η ουσιαστική ευρωπαϊκή προοπτική, να υπάρξει ουσιαστική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις.
ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν έχουν καμιά σκασίλα για τις μεταρρυθμίσεις. Οι ηγεσίες τους – απόλυτα καιροσκοπικές και ιδιοτελείς – βολεύονται με κομματικά κελύφη και μόνο μέλημά τους είναι η «παράδοση» (delivery) ικανού αριθμού ψήφων βουλευτών για να συνεχισθεί η κωμωδία της τρικομματικής. Η τακτική αυτή «νομιμοποιείται» από την δήθεν αναγκαιότητα στήριξης της τρικομματικής.
8. Συνέπεια των παραπάνω είναι η αναγκαιότητα συγκρότησης του «χώρου» όχι ως συγκόλληση δυνάμεων για αντίσταση στο απειλούμενο δίπολο, αλλά για την παραγωγή πολιτικής και την αντιπολίτευση στις σημερινές επιλογές πολιτικής των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην αποκλεισμό είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΔΗΜΑΡ. Αν η πολιτική επιλογή αλλάξει, μπορούμε όλοι μαζί – ίσως βέβαια να μη χρειάζεται πια η φιλολογία περί ανασυγκρότησης του «χώρου», μιας και ο φορέας θα είναι ήδη εδώ.
9. Για όλα τα παραπάνω θεωρώ πως τόσο η «Ελιά» αλα ελληνικά, όσο και το «Επινέ» α λα ελληνικά δεν έχουν να προσφέρουν ουσιαστικά πράγματα στην κοινωνία και στην πολιτική. Χρειάζεται τόλμη και πολιτική!
Σημείωση:
Μια διευκρίνιση σχετικά με τη διαφορά «στηρίζω τρικομματική» vs «στηρίζω Βουλή της 17/6/2012».
Εκ των πραγμάτων η στάση της ΔΗΜΑΡ είναι καθαρά «ψήφος ανοχής» και όχι «συγκυβέρνηση». Το κόμμα αυτό έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον προϋπολογισμό αλλά δεν στήριξε τα μέτρα ούτε ουσιαστικά σημεία του νομοσχεδίου για τις αποκρατικοποιήσεις. Αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται ως εάν παρέχει «ψήφο ανοχής» (πρβλ. τις επανειλημμένες δηλώσεις Βενιζέλου, με αποκορύφωμα στις 3/8, πως την ευθύνη την παίρνει ο πρωθυπουργός).
Το ΠΑΣΟΚ κουβαλάει εξ ανάγκης τα κουκιά. Δεν μπορώ να φαντασθώ πως θα συνεχιστεί έτσι το free ride του Κουβέλη. Ο Κουβέλης θα αναγκασθεί να φέρνει τα κουκιά του κόμματός του, γιατί δεν μπορεί να είναι ο Βενιζέλος εσαεί το κορόιδο να υφίσταται τη φθορά (ξεφτίλισμα επί της ουσίας) για να περνάνε καλά ο Σαμαράς κι ο Κουβέλης. Η «ανοχή» σε κυβέρνηση ΝΔ (ίσως με άλλον πρωθυπουργό) είναι μια ορατή προοπτική.
Επεκτείνοντας το σκεπτικό, η «ανοχή» ή και στήριξη κυβέρνησης τύπου Μόντι από τα τρία κόμματα, εν όψει μάλιστα και της ενδεχόμενης ραγδαίας φθοράς από την εφαρμογή των εξοντωτικών μέτρων, είναι επίσης ορατή προοπτική.
Μπορεί να έχουμε και ανακατατάξεις ως αποτέλεσμα του μπάχαλου στους ΑνΕλ, αλλά και – προϊόντος του χρόνου – από τον ΣΥΡΙΖΑ.