Γιατί ο Σαμαράς αλλά και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση δεσμεύονται σε πράγματα που δύσκολα πλέον γίνονται πιστευτά και που σε λίγους μόνο μήνες ίσως να αποδειχθούν για ακόμη μια φορά «ατυχείς» διαβεβαιώσεις;

Ίσως γιατί δεν μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο… Ίσως πάλι γιατί εκτιμούν πως η φυγή προς τα εμπρός και οι επικοινωνιακές ενέσεις αισιοδοξίας είναι ο μοναδικός τρόπος να κρατηθεί η χώρα όρθια, έστω και για ακόμη λίγους μήνες, μέχρι, ας πούμε, τις γερμανικές εκλογές. Ίσως να πιστεύουν και πιθανόν να έχουν βάσιμες ενδείξεις ότι αν πάρουμε μια παράταση ζωής λίγων μηνών και στοιχειώδους βελτίωσης της κατάστασης, θα ληφθούν κάποια στιγμή συνολικότερες αποφάσεις στην Ε.Ε., που μπορεί να μας ευνοούν, να αντιμετωπίζουν με πιο θετικό τρόπο τα ελληνικά αιτήματα και έτσι να χαλαρώσει λίγο η θηλιά που μας έχουν φορέσει. Αυτά, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα εξακολουθεί να είναι μια κυβερνήσιμη χώρα και ο ελληνικός πληθυσμός θα καταφέρει να υπομένει χωρίς να εξεγερθεί.

Αν όμως όλα αυτά τα καλά πράγματα παρ’ ελπίδα δεν γίνουν πραγματικότητα; Αν δεν είναι όσο ευνοϊκές περιμένουμε οι αποφάσεις τον Ιούνιο αλλά και μετά τις γερμανικές εκλογές, αν οι δανειστές μας εξακολουθούν να επιμένουν στη σκληρή γραμμή, αν η πολιτική κατάσταση επιδεινωθεί ραγδαία, τότε τι κάνουμε; Έχει κανείς καμιά άλλη ιδέα, κανένα εναλλακτικό σχέδιο;

Η ασυνεννοησία, οι αντιθέσεις και οι εμπλοκές στην κυβέρνηση και μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα και αυτό είναι φυσικό σε μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν κόμματα με τόσο διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς, πάνω σε ένα πρόγραμμα που εκ των πραγμάτων και των απαιτήσεων των δανειστών συνεχώς παραβιάζεται. Αυτό κάποια στιγμή πιθανότατα θα οδηγήσει σε μια μη αναστρέψιμη κυβερνητική κρίση και σε εκλογές. Όμως ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση όπου καταφέρουμε να μην πέσουμε, να αποφύγουμε την ολοκληρωτική κατάρρευση, να κάνουμε κάποια θετικά βήματα προόδου και να συνεχίσουμε να έχουμε σχετικά ομαλές πολιτικές εξελίξεις, έχει κανείς καμιά αμφιβολία ότι η κατάσταση τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να είναι πάρα πολύ δύσκολη; Όμοια με χρόνια μεταπολεμικά, με την οικονομία και τις παραγωγικές δυνάμεις σχεδόν κατεστραμμένες, την κοινωνική συνοχή υπό διάλυση και με έναν λαό κουρασμένο, εξουθενωμένο και σε μεγάλο βαθμό εξαθλιωμένο.

Τα ερωτήματα είναι κατά τη γνώμη μου αμείλικτα και οφείλουμε να τα θέτουμε και να προσπαθούμε να τα απαντήσουμε, αυτή τη φορά τουλάχιστον εγκαίρως.

Τα επόμενα χρόνια ούτως ή άλλως θα είναι χρόνια δοκιμασίας για όλους, χρόνια στα οποία θα απαιτηθεί να ξαναχτίσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις, την οικονομία, το κράτος και τη δημόσια διοίκηση, τις κοινωνικές ισορροπίες και το πολιτικό σύστημα από την αρχή!

Για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται, νομίζω, ένα συνολικό σχέδιο ανασυγκρότησης που πρέπει τώρα να εκπονηθεί, να αποκτήσει βαθμιαία την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του ελληνικού λαού και να υλοποιηθεί με αποφασιστικότητα και επιμονή. Το σχέδιο αυτό καλό θα ήταν να είναι αυτή τη φορά κοινωνικά δίκαιο, ανθρωποκεντρικό, δημοκρατικό, οικολογικά ευαίσθητο και να έχει φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό.